Never let me go

Κεφάλαιο 5

Συνεχίζω να τον παρατηρώ χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από πάνω του ούτε δευτερόλεπτο.

"Δήμητρα..." ακούω τη φωνή της Δανάης να με καλεί αλλά είμαι τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που παρατηρώ, που δεν δίνω σημασία στο κάλεσμα της.

Τον παρατηρώ να περπατάει κατά μήκος του πεζοδρομίου που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από εμάς και να σταματάει ακριβώς μπροστά από μία καφετέρια. Αφού την παρατηρεί για λίγο, μπαίνει μέσα. Η εξωτερική επένδυση του μαγαζιού με τζαμαρία με διευκολύνει πολύ στο να παρατηρώ κάθε του κίνηση. Κοιτάει εξεταστικά τον χώρο γύρω του, σαν να ψάχνει κάτι συγκεκριμένο...

Και εκεί είναι που το κάτι συγκεκριμένο τον βρίσκει πριν απ'αυτόν. Μια σχετικά κοντή, μελαχρινή κοπέλα με πιασίματα τον πλησιάζει με γρήγορα βήματα και του κλείνει τα μάτια. Εκείνος μόλις την  αντιλαμβάνεται, γυρίζει και αφού περνάει τα χέρια του γύρω από τη μέση της, την φιλάει απαλά στα χείλη. Η εικόνα αυτή νιώθω πως σκίζει την καρδιά μου σε χιλιάδες μικρά κομμάτια. Μα γιατί με επηρεάζει τόσο πολύ; Κανονικά δεν θα έπρεπε να με νοιάζει καν... Γυρίζω κανονικά στη θέση μου και ηρεμώ αφού έχω πάρει μια βαθιά ανάσα.

"Μήπως θέλεις να φύγουμε;" προτείνει η Δανάη και μπορώ να καταλάβω πως κι αυτή χαλάστηκε εφόσον χαλάστηκα κι εγώ.

Αλλά δεν πειράζει. Εξάλλου τον ξεπέρασα και πρέπει να το αποδείξω πρώτα στον εαυτό μου. Εξάλλου είναι λογικό να αντιδράσω έτσι. Έχω τόσα χρόνια να τον δω και μου φάνηκε παράξενο να τον βλέπω σε αυτή τη σκηνή.

"Όχι δεν χρειάζεται. Όλα είναι μια χαρά" προσπαθώ να συνοδεύσω τα λόγια μου με ένα χαμόγελο αλλά δεν ξέρω αν μου βγαίνει...Μάλλον φάνηκε πως είναι ψεύτικο.

"Να ξέρεις πως εγώ θα είμαι δίπλα σου ο,τι κι αν χρειαστείς. Να το θυμάσαι" τα γλυκά λόγια της είναι σαν βάλσαμο στην καρδιά μου. Μου πιάνει το χέρι και μου χαμογελάει. Πάντα το έκανε αυτό και πραγματικά μου δίνει δύναμη.

Καθίσαμε λίγο ακόμη μιας και είχαμε καιρό να μιλήσουμε και όσο και να τα λέγαμε, ποτέ δεν τελειώναμε. Δεν μου πήρε πολλή ώρα να ξεχαστώ κι εγώ και να αρχίσω να γελάω ξέγνοιαστα.

[...]

"Πω πω πως πέρασε έτσι η ώρα!" αναφωνώ κοιτώντας το ρολόι μου που δείχνει 11.35 το βράδυ.

"Ναι όντως. Άμα έχεις καλή παρέα" μου κλείνει το μάτι η Δανάη και αφού μετά από πολλές διαμάχες την πειθώ να την κεράσω εγώ μιας και εγώ είμαι αυτή που ήρθα στον τόπο μου ξανά, σηκωνόμαστε να φύγουμε με εκείνη να μου λέει απόλυτα πως την επόμενη φορά θα κεράσει εκείνη.