He Ain't For Me

11

Kabanata 11

When we were together, I used to believe that we made for each other. Used to think that he made just for me. The same way I was for him.

I used to believe that we had this special bond, no one could actually break nor surpass.

But some things are really just unexpected, some things you can't control over even if you plan it out so well.

Nakatuon ang mga mata ko ngayon sa screen pero wala naman doon ang atensyon ko. I couldn't concentrate, no matter how hard I try to focus, I just can't. Masyadong naguumapaw ang presensya ng katabi ko upang hindi mapansin iyon.

I had a feeling he's watching my every move.

It's making me awkward and uncomfortable. Paano nalamang pag napansin ni Vannessa ang paninitig nya sa akin? It can lead into questions and questions could lead into the stories I never wanted to recall.

Bumaling ako sa kanya upang makasiguro ako. Baka kasi hindi naman pala at kung anu-ano nalamang ang naiimagine ko.

But then again my instinct never fails me. He's looking at me intently while his right hand is on his chin and the other one is resting on the arm of my chair.

Tinaasan ko sya ng kilay. Ni hindi man nasindak o nagulat. Na parang alam talaga nya na titingin at titingin ako.

He knows no one could resist his stare.

Naalis lang ang tingin ko ng marinig ang tikhim ng katabi ko.

Kururot ang kilay ni Anna habang nakatutok sa screen pero alam kong nakita nya ang tinginan naming dalawa kaya ganon nalaman ang reaksyon nya.

She's too attentive not to see that.

Ipinukol ko nalamang ang atensyon ko sa pinapanuod kahit hindi ko ito masundan.

Makailang minuto pa ay hindi na ako nakatiis at nagpaalam upang pumunta sa c.r. Kanina ko pa gustong lumabas dito dahil masyado akong nasisikipan sa espasyo naming dalawa.

I'm looking at my reflection at kumuha ng tissue sa bag upang punasan ang pawis sa aking noo. Hindi naman mainit pero naiinitan ako. Hanggang ngayon kahit na nakalayo na ako ay pakiramdam ko'y malapit parin sya.

Pinakalma ko muna ang aking sarili bago pinihit ang doorknob.

Pero ganon nalamang ang gulat ko ng makita si Blaze na nakasandal sa pader ng c.r

Napasinghap ako ng magtama ang aming mga mata. Umayos sya ng tayo at dahan dahang naglakad papunta sa akin.

I can hear my fast beating heart as he take every step towards me. At tuluyan na akong nanigas ng makarating sya sa kinatatayuan ko.

"A-nong g-inagawa mo d-ito?" Humakbang ako ng paatras habang hirap na hirap itanong iyon.

Hindi sya sumagot at pinagpatuloy ang paglapit sa akin.

Napamura ako ng maramdaman ang lamig ng pader sa likuran. Damn I am cornered.

There's no way I could escape him.

"I missed you." Napapikit ako ng idikit nya ang kanyang noo sa aking noo. His voice sent shivers down my spine at tanging paglunok nalamang ang aking nagagawa.

I smiled bitterly when I heard what he said. What? He missed me? Are you kidding me?

Inilihis ko ng bahagya ang aking mukha dahil hindi ko masikmura ang emosyong nanalaytay sa akin ngayon.

This is wrong. So wrong.

Itinulak ko sya ngunit hindi sapat iyon upang makawala ako. Lalo lamang nyang idiniin ang sarili nya sa akin. I can feel his heart and I can smell his hot breath.