Hurtful Love with Rashier Laxamana

Kabanata 16

Kabanata 16

Sabi nila ang tatay daw ang knight ng kanilang mga anak na babae. Pero bakit kabaligtaran iyon ng aking ama? Bakit sya pa ang dahilan kung bakit ako nasasaktan.

Hindi ko mahanap ang rason kung bakit ganun na lang ang trato nya sa akin. I'm always make him proud to me since when I was a child. Pinagbutihan ko ang pag-aaral para kahit doon man lang ay makita nyang mahalaga ako. But he never saw it. Ang nakikita nya lang ay ang pagkakamali ko at kapalpakan.

Why he always like him? Bakit ganun sya sa akin? Bakit kay Gio hindi? Kahit may bagsak si Gio na isang subject, ayos lang sa kanya.

Why he so unfair? Parehas nya kaming anak, pero bakit lamang si Gio?

Hindi ako kailan man nainggit, pero ang sakit na kasi.

I ran the empty street. No cars, no peoples, no anything just the street lights and me. Akala ko kapag umuwi ako ay mababawasan ang sakit na dulot ni Rashier, pero parang may lalo lang nadagdagan. Mas lalo lang sumakit.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Basta gusto ko lang muna lumayo. Ayaw kong makita si daddy, kasi lalo lang akong nadudurog kapag naiisip ko ang mga sinabi nya.

Hayaan ko na lang si Rashier dahil magsasawa din iyon. That's bullshit! Ang sakit.

Hindi ko kayang ibaba ang sarili ko ng ganun. I'm done it before. I'm always begging him to love me, hindi ko maatim na makita syang kalampungan ang babaeng sa mata ko ay kabet na. Kahit na ito pa ang una nyang minahal, as long as he married to me. I am the legal.

I sat the gatter of the street. Patuloy na nanlalaglag ang mga luha sa aking mata. I'm tired. Ayaw ko ng umiyak ngunit traydor ang aking mga mata, pati ang utak ko. Parang palabas na nagpa-play ang scenrio sa mansyon nina Rashier at ang sermon ni daddy.

Napayakap na lang ako sa aking sarili ng dumampi ang pang-gabing hanging sa aking balat. Walang nakakakita ng halaga ko kundi ang sarili ko lamang. Para akong nasa gitna ng laban at tinaraydor ako ng sarili kong mga kakampi.

"Ice?" mabilis kong nilingon ang sasakyan na nasa aking likuran.

Haira.

She stare at me like a monster. Galit ang mga mata sa hindi ko malamang dahilan. Mabilis syang bumaba sa kanyang sasakyan at dinaluhan ako.

I cried when she hug me tightly. Tapping my back to make me calm. She kiss my forehead and tucking my hair behind my ear.

"Shhhh..tahan na. What happened?" she is calm right now. Pero kapag nalaman na nya ang dahilan kung bakit ako umiiyak, alam kong susugod sya kung sino man ang dahilan nito.

Hindi ako nagsalita. Umiyak lang ako sa balikat nya. Napapagod akong magsabi, uulit na naman ang sakit.

"Let's go to my condo."

Narating namin ang kanyang condo ng hindi ako nagsasalita. Malagkit ang aking mga pisnge dahil sa mga natuyong luha.

She prepare my clothes. She cooked a dinner for us.

"Pag-usapan natin 'yan mamaya. For now fix yourself, Ice." utos nya sa akin.

"Thanks, Haira." the only word that I say.

Agad syang lumingon sa akin. Nakataas ang mga kilay halatang naiirita, galit. I can't name the emotions that she had.

"Ang gagu naman ng ama mo! Niloloko kana harap-harapan ng asawa mo, doon pa kumakampi!" she shouted me. Hindi nya pinalampas ang pagkakataon para malaman kung ano ba ang tunay na nangyari.

"Matalino kang tao, Ice. I can't find the reason why you look stupid now, because of that fucking love!"

Kahit ako ay hindi rin mahanap ang rason kung bakit nabobo ako sa pag-ibig. Kahit kailan ay hindi ako bumagsak sa subject ko nung nag-aaral ako.