Biliyormusun yanılmıyorsun, her zaman, bazı şeyleri bilmek kadar zor ve uzun bir zaman.
Gittim hem de her zaman, denedim buda her zaman, artırmadım, kısalttım, normal olmaya çalıştım, kendimi değiştim, her zaman bıraktım, gelene bile git dedim, çünki yine biliyordum, her zaman aynı son, ben değersiz, kandırılmaya layık, üzülmye layık ve sonda ise beni kimse üzmedi ben üzdüm diyerek kendini kandırmak.
Ben kimseye güvenmedim o bana güvendi, ben kimseye ezilmedim çünki hep ezen bendim.
Evet, benim yalanlarımdı, idare et, hatta üzülme, zaten kimse görmedi, eğer ormanda bir ağaç devrilirse ve bunu kimse duymazsa bu ses sayılırmıydı?
Yada bir hareket hiss edilmese kıpırdayışmıydı, yada bir aşk fiziksel olmasaydı insanlarda yaranırmıydı? Biri görülmüyorsa o insan olurmuydu?
Ben yaranıyorsam, ben devam ediyorum, bana verilmişse, ben bitiriyorum, ama sonda hep ben kaybediyorum.
Bana geliyor, benden gidiyor, ben çekilirken, bana sesleniyor, ben seslenirken, bana ihtiyaç duymuyor.
Yine aynı sonla mı bitiyor, bu kez olmazmı ben kazansam, bir kez ben üzsem, kötü olsam, vicdan azabı çeksem.
Çekildim belki de, uzaklaştım, hep zarar verdim diyerek gözümü boyadım, yaptığım her şeyde yalan arayarak, hata arayarak yaptım.
Karanlıktaydım, boşlukta belki de, hiçlikte, iyinin olmadığı yerde, kötünün bile göz ucuyla görmediği yerde, doğrunun yanlışı, yanlışın doğru tarafının ola bileceği bir yalanda.
Yer yoktu, yukarısı ise tamamen boştu, tek bir şey vardı, sadece bir ışık, başka çarenin olmadığı gibi, bir ses gibi.
İlk başlangıç, ilk sonun doğduğu yer.
İlk sesden son sese kadar
İlk benden son bene kadar...
İşte önizleme buradan başlıyor, kan ve göz yaşının karıştığı tatlı acı facia uzayıp sadece
