Lucifer's Gift || [GT]

19 ||

Αφότου ο Raphael έριξε την βόμβα, ο Lucifer είχε γίνει περισσότερο κτητικός με εμένα. Είχε γίνει περισσότερο μανιακός με τον έλεγχο και λιγότερο καλός για να λέμε και την αλήθεια. Ήθελα να πάρω μέρος στον σχεδιασμό και την στρατηγική, μου ήταν όμως γνωστό πως μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τον κόσμο τους. Ό,τι νόμιζα πως ήταν αδύνατον, δεν ήταν πάντα για αυτούς και έτσι ήμουν άχρηστη όταν επρόκειτο για τις μικρές λεπτομέρειες με τις οποίες έπρεπε να ασχοληθούν. Και το καλύτερο είναι πως δεν επιτρεπόταν να φύγω από το δωμάτιο εκτός κι αν ο Benjamin, η Megara, αυτός ή ο Marcus ήταν διαθέσιμοι. Και με όλες τις προετοιμασίες για τον πόλεμο,  δεν ήταν ποτέ διαθέσιμοι. Ως αποτέλεσμα, εμένα στο ίδιο δωμάτιο όλη την μέρα. Μέχρι να έρθει ο Lucifer τις πρώτες πρωινές ώρες, είχα ήδη αποκοιμηθεί. Σπάνια τον έβλεπα και όταν το έκανα έμοιαζε τόσο κουρασμένος και αγχωμένος που έσπαγε η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.

Καταλάβαινα τις προθέσεις του και ήταν πολύ γλυκές. Αλλά η πραγματικότητα είχε αρχίσει να με φέρνει στα όρια μου. Έπρεπε να κάνω κάτι, ο,τιδήποτε για να νιώσω πως είμαι παραγωγική.

Οπότε, όταν παρουσιάστηκε  ευκαιρία. την άρπαξα.

Ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα όταν άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. Δεν με είχε ενοχλήσει κανένας τις τελευταίες τρις μέρες , oπότε το χτύπημα με τρόμαξε. Τόσο πολύ που η ξύλινη μπάλα που πέταγα στον τοίχο ( την οποία είχα βγάλει από το κρεβάτι ) με χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο.

" Γαμώτο, αυτό πόνεσε! " φώναξα, γυρνώντας ενστικτωδώς σε εμβρυακή στάση. Δυστυχώς, αφού το κεφάλι μου κρεμόταν ήδη από το κρεβάτι, κατέληξα να πέσω κάτω στο πάτωμα. Έβρισα βίαια καθώς έπεσα πλάγια κάτω, χτυπώντας τον αγκώνα μου. Απλά δεν ήταν η μέρα μου.

" Θα το πάρω αυτό ως 'ναι, παρακαλώ περάστε κύριε' " στριφογύρισα τα μάτια μου καθώς αναγνώρισα την φωνή του Raphael πίσω από την πόρτα.

" Όχι, αυτό ήταν : 'Είμαι αδέξια και με τρόμαξες αλλά μπες έτσι κι αλλιώς' " τον διόρθωσα, προσπαθώντας να σηκώσω τον εαυτό μου τρίβοντας τον μελανιασμένο μου αγκώνα.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα (επιτέλους) ντυμένος ο Raphael. Φορούσε μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα και μια μαύρη φόρμα. Περιέργως, ήταν ξυπόλυτος και ασχέτως από του Luce, τα μαλλιά του ήταν αρκετά κοντά για να μην χρειαστεί να τα τραβήξει πίσω. Σήκωσα το φρύδι μου.