[1] Expensive Mistake - Tom Holland

Longing

Een harde knal is te horen een schok gaat door m'n arm heen. Ik zet de oorbeschermers af en kijk verwachtingsvol naar het bord dat op me afkomt gewaaid.
"Iets meer naar rechts de volgende keer," plaagt Harry als ik zie dat het schot precies links van het hoofd is gekomen.
"Ik heb gewoon een afwijking naar links. Daar ben ik nu naar tien keer wel achter gekomen." Harry laat ondertussen ook zijn bord naar voren komen. Er zit één groot gat in het midden van het hoofd.
"Dit is het level waar we je op willen krijgen."
"Hoe lang heb jij daar over gedaan?" vraag ik sarcastisch en hij kijkt me beledigend aan.
"Ja, inderdaad Harry, hoe lang heb jij daar over gedaan?" vraagt Tom die aan de andere kant naast me staat. Ook zijn bord is terug gekomen en bij hem zitten een aantal gaten. Voornamelijk in het hoofd en op het plek waarbij de mens het hart zit. Harry moppert alleen maar.
"Raf heeft wel raak geschoten," zegt Harrison als hij het bord van Rafael bestudeerd.
"Ja, in de arm. Pippa zat nog enigszins in de buurt van het hoofd," zeurt Rafael.
"Maar het was raak," concludeert Harrison. "Dat is al genoeg om een tegenstander te verlangzamen."
"Is dit nou eigenlijk echt nodig? Moet Pippa perse weten hoe ze om moet gaan met een wapen? Ik vond het al erg zat dat je zonder dat zij het wist een mes in haar tas had gedaan," zegt Sam, die op de bank zit, tegen zijn oudere broer. Tom houdt zijn mond, maar kijkt alleen maar zijn jongere broer aan. Dit zorgt ervoor dat Sam rechter gaat zitten en met angst uit zijn ogen kijkt. Ik zou ook niet op die toon tegen de Naamloze Vrouw durven te praten, zelfs niet als het familie zou zijn.
"Ja, waarom had je eigenlijk een mes in m'n tas gedaan. Niet dat ik het erg vond." Want daardoor kon ik meteen de mensen uit m'n kamer krijgen, maar ik vond het wel raar.
"Ik wil je alleen maar beschermen." Tom komt naar me toegelopen en legt een hand op m'n wang. Ik kijk hem liefdevol in zijn ogen aan, maar het moment wordt abrupt onderbroken als er een telefoon afgaat.
"Pip, het is die van jou," zegt Sam en hij graait al in m'n tas opzoek naar m'n telefoon. Ik loop naar hem toe en hij overhandigd mijn lawaai apparaat. Het is m'n moeder.
"Ik ben zo terug," zeg ik en loop richting de deur.
"Hé mam," neem ik op.
"Hé Pip, hoe is het?" vraagt ze.
"Wel redelijk goed." Een aantal knallen zijn te horen.
"Wat was dat? Je loopt toch geen gevaar?" En ik hoor de bezorgdheid in haar stem.
"Nee, mam, we zijn bij een schietvereniging." Ik ga op een bankje zitten die in de gang staat.
"Waarom?" En nu hoor ik juist afkeur in haar stem.
"Omdat ik leer hoe ik moet omgaan met een wapen, oké. Ik heb een relatie met een mob baas, wat had je anders verwacht." Ik begin een beetje geïrriteerd te raken, meer om het feit dat ik het aan m'n moeder moet uitleggen.
"Een relatie? Ik dacht dat jullie alleen maar aan het daten waren."
"Nee, we hebben sinds kort een relatie."
"Wanneer mogen wij hem ontmoeten?" Shit. Maar het is wel eerlijk. Ik heb ook al zijn ouders ontmoet.
"Wacht, heel even. Ik zal het vragen." Ik sta op van het bankje en loop weer de ruimte in waar de jongens staan. Ik hou de telefoon iets van me af.
"Tom?" vraag ik en hij kijkt meteen mijn kant op.
"M'n moeder vraagt wanneer ze je mag ontmoeten," zeg ik en krijg blosjes op m'n wangen. De andere jongens krijgen ook meteen een grote glimlach op hun gezicht.
"Uhm, ik heb vanavond niets," zegt hij aarzelend en kijkt even voor de zekerheid naar Harrison. Die knikt dat het klopt. Ik doe de telefoon weer tegen m'n oor aan.
"Vanavond?" vraag ik.
"Dat is wel heel snel." Het is even stil. "Maar dat geeft niet. Eten jullie dan mee?"
"Ik denk het wel. We zijn er rond zeven uur."
"Dat is goed, lieverd. Tot vanavond."
"Tot vanavond, mam." Ik hang op en Tom kijkt me afwachtend aan.
"Vanavond gezellig eten bij m'n ouders. Jeej," zeg ik sarcastisch.
"Er is helemaal niets mis met jouw ouders. Ik vind het echt geweldige mensen," zegt Rafael.
"Ja, maar ik weet hoe ze kunnen zijn over de jongens die ik meeneem als meer dan gewoon een vriend," zeg ik.
"Komt goed. Ik zal me gedragen," zegt Tom.

Ik parkeer de auto voor het huis van m'n ouders. Ik heb een oversized lichtgrijze trui aangetrokken met daaronder een zwarte skinny jeans. Tom heeft ook een zwarte broek aan met een zwart T-shirt erop en een bruin jasje.
"Wapens blijven in de auto," zeg ik voordat we de auto uitstappen. Tom kijkt me verbaasd aan. "Ik meen het. Mijn ouders zijn heel erg anti-geweld."
"Ik snap het," zeg hij en haalt z'n geweer uit z'n broek en stopt het in m'n dashboardkastje. Ik knik en we stappen uit. Ik probeer de zenuwen te onderdrukken, maar dat lukt niet. Tom pakt m'n hand vast en ik kijk hem dankbaar aan. Als we bij de voordeur komen zie ik dat m'n moeder er al staat.
"Oh lieverd, ik ben zo blij om je te zien," zegt ze en ik laat de hand van Tom los om m'n moeder een dikke knuffel te geven. "En jij moet vast Tom zijn," zegt ze zodra ze me heeft losgelaten.
"Ja, dat klopt. Het is zo fijn om u te ontmoeten, mevrouw Wilson," zegt Tom beleefd.
"Oh, zeg maar Marnie." We lopen naar binnen en in de woonkamer zie ik m'n vader zitten op z'n luie stoel. Hij staat op zodra hij me ziet.
"Oh pop, het is zo fijn om je weer te zien." Ik geef m'n vader een knuffel en dan spot hij Tom.
"Het is lang geleden dat mijn kleine Pip een jongen mee naar huis heeft genomen. Jij moet vast heel speciaal zijn," zegt m'n vader en Tom schut hem de hand.
"Ik ben niet bijzonder. Pippa is de speciale in onze relatie, meneer Wilson." Ik kijk hem met een grote glimlach aan.
"Juiste antwoord," zegt m'n vader meteen. "En noem me maar Josh."
"We kunnen meteen aan tafel zitten, als jullie willen," zegt m'n moeder en we knikken.