[1] Expensive Mistake - Tom Holland

Questions

In de afgelopen week ben ik niet heel veel bij Tom geweest. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te zien na wat ik had gedaan. In het nieuws kwam al snel voorbij dat de politie commissaris voor de Hollands werkt. Tom schoot zo erg in de stres toen het nieuws voorbij kwam. Dus ik geef hem ook een beetje de ruimte om te kalmeren. Ik zit op de bank samen met Maddison, Zoe en Nina. Ik ben door mijn mail aan het heen spitten. Aangezien alle ouders of verzorgers van de studenten die niet naar huis kunnen mij moeten mailen met de reden.
"Pip," hoor ik Zoe zeggen en ik kijk op. Het nieuws begint en ze hebben het over de politie commissaris.
"Afgelopen week kwam naar buiten dat politie commissaris Watson samenwerkt met de criminele familie Holland. Vanochtend is commissaris Watson in zijn appartement dood aangetroffen. Hij is gestorven van een vermoedelijke zelfmoord." De mevrouw op het nieuws praat nog verder, maar ik kan niets meer horen.
"Heeft hij zichzelf echt vermoord?" vraagt Maddison en kijkt me afwachtend aan.
"Ik weet alleen wat ze op het nieuws vertellen. Ik heb er verder niets over gehoord."
"Ik vrees dat het geen zelfmoord is geweest," zegt Zoe en Nina kijkt ons alle drie met ongeloof aan.
"Ik wil niet eens weten waar jullie het over hebben," zegt ze en kijkt weer naar mij. "Ik weet alleen dat die nieuwe tattoo van jou het Holland symbool is. En meer hoef ik niet te weten." Ik knik en richt me weer op m'n mail. Maar eigenlijk zit ik doelloos naar m'n laptopscherm te staren. Dankzij mij is die commissaris dood. Ik heb die informatie door gespeeld naar de Naamloze Vrouw. Zo te merken heeft Zoe door waar ik met mijn gedachtes zit.
"Pip, wil je even mee naar buiten?" vraagt Zoe en ik knik lichtjes ja. Ik klap m'n laptop dicht en zet hem op de salontafel.

We gaan buiten aan de tuintafel zitten. Het wordt met de dag kouder en we hebben een fleece deken erbij gepakt. Sorry voor de volgende die deze deken wil gebruiken, maar hij gaat nu stinken naar rook. Ik steek de sigaret op en kijk Zoe afwachtend aan.
"Het is niet jouw schuld," zegt ze en kijkt me medelevend aan.
"Jawel. Ik heb er voor gezorgd dat de Naamloze Vrouw weet van de politie commissaris. Ik had ook al lang kunnen bedenken dat Tom hem dan niet zomaar zou laten leven als het uit zou lekken dat hij voor hun werkt. Dit is echt geen zelfmoord. Ze hebben het er gewoon zo op laten lijken."
"Dat is wel het Holland M.O." Dit stelt me alles behalve gerust. Misschien moet ik straks Rafael weer opzoeken en vragen of hij nog iets voor me heeft weten weg te sprokkelen. Ik heb ook nog niets gehoord van de Naamloze Vrouw. Is ze tevreden over wat ik heb gezegd? Ben ik nu vrijgelaten? Hoef ik nu nooit meer iets voor haar te doen?
"Wat zei de Naamloze Vrouw eigenlijk?" vraag ik en kijk Zoe afwachtend aan.
"Ik weet het niet. Amaya heeft het vertelt tegen haar samen met Joel." Maddison komt de tuin in gelopen.
"Uhm, Sam is hier. Hij zegt dat het dringend is." Ik kijk verbaasd op en druk de sigaret uit in de asbak. Ik pak m'n tas en gooi daar wat dingen in en loop dan naar de deur. Sam staat daar ongeduldig te wachten.
"Wat is er?" vraag ik aan hem zodra ik de deur achter me sluit.
"Tom wil met je praten." Ik hoor angst, bezorgdheid en teleurstelling in zijn stem. Ik kijk hem vragend aan, maar hij zegt niets en loopt door.

Bij de mansion aangekomen volg ik Sam op de voet. In plaats van dat we naar de woonkamer of het kantoor toe gaan, lopen we naar de kelder. Ik voel mezelf zenuwachtiger worden met de seconde. De deur van de pub staat open en Sam gebaart dat ik daar naar binnen moet lopen. Tom zit aan een tafel en ik ga tegenover hem zitten.
"Wat is er aan de hand?" vraag ik als ik Tom zijn bezorgde gezicht zie.
"Hoe wist de politie en het nieuws dat commissaris Watson voor ons werkt?" Hij kijkt niet op en blijft naar zijn handen kijken. "Ik heb alles al onderzocht de afgelopen week. Was het Rafael? De nieuwe. Was het Sam? Die eindelijk een uitweg zag. Of was het Harry? Waar ik flink tegen uit gevallen was. Niets klonk logisch. Alles waar we naar keken eindigde op een doodspoor." Hij stopt even en ik probeer de angst niet te laten merken. "Heb jij enig idee wie het zou kunnen hebben gelekt?" Hij kijkt me hoopvol aan. Ik schut lichtjes m'n hoofd.
"Misschien hebben die mannen het gezegd die Harry heeft gemarteld," stel ik voor.
"Niemand die hun zou geloven. De persoon moet bewijs hebben gehad, anders verklaren ze je voor gek."
"Ik weet het niet, Tommy." Ik leg m'n hand op zijn hand en zijn blik dwaalt er naar af.
"Je hebt geen idee?" Hij kijkt op en ik schut m'n hoofd. "Voel jij je hier op je gemak?" Ik schrik een beetje van deze vraag.
"Het feit dat ik tegenover de martelkamer zit is niet helemaal geruststellend. Maar jij hebt er voor gezorgd dat ik me in dit huis welkom voel." Waarom vraagt hij dit? "Maar vanwaar deze vraag?"
"Ik heb het idee dat je sinds de tattoo een beetje afstandelijk bent geworden." Ik haal m'n hand weer van zijn hand af en leg ze op m'n schoot.
"Jij had het gewoon zo druk met alles en toen dat drama van de commissaris erbij kwam, dacht ik, die heeft even ruimte nodig. Daarnaast heb ik ook nog een baan en hoe dichter we bij de kerstvakantie komen, hoe meer ik daar voor moet doen." Hij kijkt me in m'n ogen aan en ik probeer z'n blik te ontwijken.
"Je weet dat je eigenlijk niet meer hoeft te werken nu je met mij een relatie hebt." Hij heeft inderdaad genoeg geld.
"Maar ik wil geen huisvrouw worden." Tom kan een lach niet onderdrukken.
"Maar je bent nu een huismoeder. Hoeveel anders is dat?" Nu kijk ik hem wel recht aan.
"Ik ben niet alleen huismoeder. Ik ben ook event planner van de school. Ik vind het fijn om creatief bezig te zijn en me te verdiepen in het volgende evenement. Ja, het was heel fijn om het Halloweenfeest te organiseren voor jou, maar ik wil meer doen dan dat. Ik wil onder de mensen komen." Mee dat ik dit heb gezegd voel ik een lichte angst om hoog komen.
"Ik begrijp dat je ook nog een leven buiten dit wereldje wil hebben. Maar ik vrees dat dat niet heel lang stand blijft houden. Zeker niet als je overal in verwikkeld gaat worden. Het kan best zijn dat ik aan jou ga vragen of je iemand wil schaduwen of dat je achter iemands geheimen moet komen." De angst wordt groter en ik probeer het te verbloemen, maar dat wordt steeds moeilijker.
"Als je me nodig hebt dan sta ik zeker voor je klaar. Maar ik denk dat ik dan eerst wat meer 'lessen' daarover moet krijgen van Sam, Harry of Harrison."
"Snap ik volledig. Rafael is ook al hard aan het trainen. Ik heb hem vandaag ook al veel vertelt over onze rivalen en dan voornamelijk de Naamloze Vrouw." M'n ogen worden lichtjes groter en Tom blijkt het te merken. "Je weet nooit wat zij van plan is. Of wat haar plannen zijn die al in uitvoering zijn." Ik voel me steeds oncomfortabeler worden.
"Je zei dat je haar naam weet. Wat is die dan?"
"Dat hoef jij niet te weten. Ik wil jou niet belasten met die zorg." Ik zucht diep.
"Ik wil het weten." Tom knikt.
"Evelyn Palmer."
"Palmer?" vraag ik meteen. Als in Joel Palmer? Amaya's vriend?
"Jep," bevestigt Tom.
"Zei Harry niet een keer dat jij voor een meneer Palmer hebt gewerkt?" Mijn hoofd gaat weer naar de rare actiethrillers die ikzelf verzin, maar wie weet is het niet zo raar.
"Klopt, maar hoeveel mensen hebben wel niet de achternaam Holland en zijn niet eens familie van ons," zegt Tom meteen. Ja, maar dit kan geen toeval zijn. Ik knik alleen maar en laat mijn ongeloof niet merken.

"Hoe reageerde iedereen in het meidenhuis op je nieuwe tattoo?" Tom gooit het onderwerp om en ergens ben ik er wel blij om.
"Zoe, Maddison en Elena vonden het echt geweldig. Nina weet niet helemaal goed wat ze moet denken en wat de rest denkt maakt me niet uit." Ik leg m'n linkerhand op de tattoo. Soms voelt m'n arm ineens zo zwaar, meer vanwege het feit wat het symbool betekent. Het staat voor onheil, loyaliteit en macht. Ik heb trouwens ook niet gehoord of Amaya heeft vertelt aan de Naamloze Vrouw dat ik de tattoo heb.
"Heb je nog steeds geen spijt dat je hem hebt laten zetten?" vraagt Tom en ik kijk meteen op in zijn ogen. Ik schut hevig m'n hoofd.
"Ik hou van je. Ik zal zeker geen spijt krijgen." Ik zie dat Tom moeite moet doen om een bepaalde emotie in toon te houden. Ook zegt hij niets.
"Heb jij spijt?" vraag ik zacht.
"Ik weet het niet, Pippa. Moet ik spijt hebben? Is er een reden waarom ik jou niet zou kunnen vertrouwen?" Woede overheerst zijn stem niet, maar het is zeker aanwezig. Maar wat bedoelt hij hiermee? Ik voel de angst weer groter worden. Is hij er achter gekomen dat ik een mol ben? Waarom zouden we anders in de kelder zitten? Oh god.
"Nee absoluut niet. Ik ben hier voor je en ik zal proberen elke beslissing die jij maakt te steunen. Ook al ben ik er niet altijd zo mee eens."
"Hoe komt het dat je het er niet mee eens bent? En wat ga je doen als je het er niet mee eens bent?" Toms ogen worden steeds donkerder.
"Ik mag dan wel van jou houden, maar ik ben opgevoed met het idee dat geweld slecht is. Als ik het er ergens niet mee eens ben, dan zou ik proberen om met je te praten. Werkt dat niet dan vraag ik aan Sam of Rafael of die met jou wil praten. Ik zou je nooit bedriegen, als je dat denkt." Toms gezichtsuitdrukking veranderd niet. Ik heb die laatste zin ook kei hard gelogen. Maar als ik had geweten dat ik voor hem zou vallen dan had ik nooit de deal gesloten met de Naamloze Vrouw.

"Praat jij wel eens met Joel? Want dat heb ik van Rafael gehoord." Weer gooit Tom het onderwerp om. Wat moet hij toch van mij?
"Ja, hij is de vriend van Amaya en Amaya en Zoe zijn beste vrienden en ik ben weer goed bevriend met Zoe." Verwardheid staat op mijn gezicht geschreven.
"Hoe ben je bevriend geraakt met Zoe?" Tom is echt in de ondervragingsmodus.
"We zaten op hetzelfde koor. Daar heb ik haar en Nina ontmoet."
"En Amaya?"
"Amaya zat ook bij het koor. Zij kwam er later bij via Zoe, want zij waren al vrienden."
"Kun je het goed met Amaya vinden?"
"Ze is niet bepaald mijn favoriete persoon." Serieus, waar wil hij met deze vragen naar toe. De angst blijft maar groeien.
"Goed om te horen." Ik kijk Tom verbaasd aan. "En waar hebben jullie het met z'n drieën over? Ik hoorde dat jullie vaak aan het smoezen zijn."
"Van wie heb je dat?" Ik ga geen antwoord meer geven op zijn vragen. Hij moet maar eens laten weten waarom hij mij deze vragen stelt.
"Rafael hoorde dat van Elena. Zij vindt Amaya namelijk een raar persoon en vraagt zich ook af waar jullie het altijd over hebben."
"Waarom zou Rafael dat tegen jou zeggen?"
"Zoals ik al zei we hadden het over mijn rivalen. Wist je dat de Naamloze Vrouw een zoon heeft?" Oh nee. Joel. "En Rafael zei ook dat je nogal een big mess was nadat de drie mannen hier waren mishandeld. Nu is mijn vraag: komt dat omdat je moest terug denken aan je eigen verkrachting of omdat je eindelijk de informatie hebt bemachtigt die je moest voor de Naamloze Vrouw?" Nu is mijn lichaam een al angst. M'n hart zakt in m'n schoenen. Ik kan geen woord meer uitbrengen. Hij heeft gelijk.
"Dat eerste," komt er zacht uit.
"En hoe komt het dan dat ik je toch niet geloof." Hij kijkt me met woede in zijn ogen aan. Zijn stem is kalm, maar de rest niet.
"Ik had het moeten weten. Het was te goed om waar te zijn." De woede komt nu wel naar voren in zijn stem. Ik probeer de tranen die zich op hopen in mijn ogen tegen te houden. De deur van de pub gaat open en Harrison en Harry komen naar binnen gelopen.
"Dus vertel me waarom je voor de Naamloze Vrouw werkt en of je wel van me houdt." Ik kijk door m'n tranen naar Tom en dan kijk ik naar de twee die achter me zijn komen staan. Geweren zichtbaar.
"Ik hou echt van je, Tom, dat was geen leugen." Hij staat op en gebaart naar de twee dat ze me mee moeten nemen. Ik word hardhandig omhoog gehesen en ze duwen me richting de martelkamer.