[1] Expensive Mistake - Tom Holland

Territory

"Was dat het laatste?" vraag ik aan Joel en hij knikt. De plattegrond van Londen zit vol met gekleurde punaises. Oranje voor alle panden waar de Nederlanders het voor het zeggen hebben. Groen voor de Ieren en wit voor de Italianen. Alles van Tom hebben we met een rode punaise aangegeven en alles van ons, wat nog steeds heel raar klinkt om te zeggen, is met zwart aangegeven.
"Waarom is in ons gebied één rode punaise?" vraag ik verbaasd.
"Dat is Shell." Dat verklaart al genoeg.
"Dan wil ik de school. Voor zover ik weet, werk ik daar nog." Zoe en Amaya kijken me met grote ogen aan.
"Het zou wel beter zijn als jij het daar voor het zeggen zou hebben. Jij weet een beetje hoe alles zit," zegt Zoe.
"Daar komen wel heel veel gebouwen bij kijken. Ook alle huizen en appartementen waar de studenten in wonen," zegt Joel.
"Ja, en ik denk niet dat Tom dat zomaar gaat opgeven," suggereert Amaya. Ik knik instemmend.
"Ik zorg er wel voor. Het zou zo te zien wel een grote win zijn voor ons, als we de school bemachtigen." Joel knikt en dan vliegt de deur van het kantoor open. Ik hoor de bodyguards roepen, maar het heeft geen nut. Ik sta oog in oog met mijn meest recente ex.
"Pippa?" vraagt hij verbaasd. Ik zucht diep en loop dan naar het bureau toe.
"Wat doe jij hier?" vraagt Tom en ik zie dat hij heel zijn posse heeft meegenomen.
"Dat kan ik net zo goed aan jou vragen," zeg ik en kijk hem doordringend aan. Ik merk dat mijn bodyguards hun handen op hun wapen hebben, klaar voor wat er ook gaat komen.
"Ik kwam kijken wie er zo dom of moedig was geweest om de Naamloze Vrouw om te brengen. Aangezien ze op het nieuws zeggen dat ik of in ieder geval iemand van mij het heeft gedaan en ik weet zeker dat dat niet zo is. In ieder geval, ik wist het zeker, maar nu zie ik jou hier staan."
"Ik heb dit niet voor jou gedaan," zeg ik en ga rustig op de leren stoel achter het bureau zitten. Joel, Amaya en Zoe komen achter me staan. Tom neemt het plaatje op dat voor hem staat en gaat dan zitten op de stoel die achter hem staat. Harry, Sam, Harrison en Rafael komen achter hem staan.
"Dus wat? Jij liep hier gisteren naar binnen met een geweer en schoot zomaar mensen dood. Daar geloof ik niets van. De eerste keer dat je iemand schoot was in mijn kelder en je was daarna echt compleet van slag. Ik kan nooit geloven dat jij al die, hoeveel waren het er? Achttien. Dat jij al die achttien mensen hebt doodgeschoten." Ik leun naar achter in m'n stoel.
"Toch is het zo. Ik heb gewoon gedaan wat jij vier jaar geleden ook had gedaan. Dank je voor de tip." Hij kijkt me geschrokken aan.
"Je schoot raak?" vraagt Harry dan verbaasd.
"Ik kan het demonstreren als je dat wil," dreig ik en steek m'n hand al uit naar Zoe. Maar Harry begint hevig zijn hoofd te schudden.
"Maar Tom, nu je hier toch bent, ik wil het ergens met je over hebben."
"Dat je al het land wat jij nu bezit aan mij wil geven?" vraagt hij cynisch. Ik schut m'n hoofd.
"Ik wil de school." Hij blijkt van mijn reactie te schrikken en een lach ontsnapt zijn lippen.
"Die krijg je niet. Dat is een te grote inkomsten bron."
"Dus jij mag wel 'jouw werkplek' beheren in mijn gebied, maar ik niet die van mij in jouw gebied. Dat vind ik een beetje raar." Toms oog valt op de kaart van Londen met de gekleurde punaises. Hij spot de rode punaise tussen alle zwarten.
"Jij krijgt de school niet," zegt hij zacht en staat dan op.
"Daar krijg je spijt van," zeg ik en Tom loopt samen met zijn vier mannen mijn kantoor uit.

De deur valt dicht en m'n ademhaling begint langzamerhand steeds sneller te worden. Ik glijd langzaam van de stoel af en ga met m'n rug tegen het bureau zitten. Zoe komt meteen tegen over me zitten als ze door krijgt wat er aan de hand is. Ik knijp m'n ogen dicht om de tranen tegen te gaan. Maar niets helpt. De tranen stromen over m'n wangen en m'n ademhaling versnelt meer en meer.
"Hé Pip, rustig in en uit ademen," zegt Zoe deels in paniek en legt haar handen op mijn armen. Ik schut met m'n hoofd dat het niet lukt en ik bijt op m'n lip om de ademhaling te verlangzamen en de snikken tegen te gaan. Amaya en Joel zijn ook gaan zitten en ik voel hun handen ook troostend op mijn lichaam. Joel kijkt over het bureau naar de deur. Ik kijk naar Joel en schut m'n hoofd.
"Maar hij kan je eruit helpen," zegt Joel.
"Een leider kan nooit zwak lijken en al helemaal in het oog van de tegenstander," komt er met moeite uit. Iets wat Tom tegen mij heeft gezegd en hij heeft gelijk. Maar ik verlang naar Tom. Ik verlang naar zijn aanraking, zijn adem tegen mijn gezicht aan als hij me probeert te kalmeren, de kleine kusjes die hij op mijn voorhoofd plaatst. Ik probeer me nu te focussen op Zoe. Ik kijk haar met waterige oogjes aan.
"Adem in door de neus en uit door de mond," zegt Zoe en ze doet het voor. Ik probeer haar na te doen en langzaam voel ik mezelf weer kalmeren. M'n ademhaling verlangzaamd en het lijkt niet meer of alles op me af komt gevlogen. Ik veeg met m'n mouwen mijn wangen droog en dan probeer ik overeind te komen. Ik word ondersteund door Joel en Amaya.
"Ik dacht oprecht dat iedereen overdreef toen ze zeiden dat je last had van paniekaanvallen," zegt Amaya en de bezorgdheid staat op haar gezicht. Ik schut m'n hoofd.
"Misschien moet je er voor naar de psycholoog," stelt Zoe voor.
"Dat zijn alleen maar lange wachttijden en het is duur."
"Pippa, je weet dat je nu te veel geld hebt om te spenderen en dat je met je status overal meteen naar binnen kunt. Ook bij de psycholoog," zegt Joel en ik kijk op. Hij heeft gelijk.
"Ik zal er over nadenken."