[1] Expensive Mistake - Tom Holland

X-double-minus

Ik kom gelijk met Elena aan bij het ziekenhuis. We kijken elkaar vol angst aan en rennen dan naar binnen. Bij de balie staat Rafael ons op te wachten. Hij heeft een paar verbandjes rond zijn armen. Elena neemt hem meteen in een dikke knuffel.
"Doe dat nooit meer," zegt ze en Rafael kan het niet laten om de tranen over zijn wangen te laten lopen. Dan laat hij zijn vriendin los en kijkt hij mij aan. Hij gebaart dat ik hem moet volgen en we lopen een kamer in waar Harrison ligt. Hij heeft een grote hechting op zijn wang. Ik loop naar hem toe. Hij ligt in een ok-hemd en kijkt me meteen aan.
"Tom is nog in de ok. Net zoals Harry en Sam." Ik kijk hem met grote ogen aan en ik laat mezelf langzaam zakken in de stoel die naast het bed staat.
"Wat is er gebeurt?" vraag ik angstig.
"We werden aangevallen door de Ieren. Uit het niets. We hebben ze niet bedreigd en we hadden ook geen interesse getoond in een pand van hen, maar toch vielen ze ons aan." Hij kijkt even naar Rafael en angst staat nog op zijn gezicht geschreven.
"Het werd een groot bloedbad. Velen van ons hebben het niet gehaald. Op een gegeven moment leek het erop dat ik het ook niet ging halen. Tom redde mij en met als gevolg dat hij er slecht aan toe was. O'Sullivan zag dat als een winst." De tranen rollen over m'n wangen bij alleen de gedachte al. Ik kijk even naar Rafael. Elena heeft zijn hand vast.
"Ik deed het zowat in m'n broek van de angst. Harry en Sam zorgde er voor dat ik veilig weg kwam. Ook dat zorgde er voor dat zij veel kogels opvingen," zegt Rafael. Ik schut met ongeloof m'n hoofd. Ik sta op en loop de kamer uit. Ik loop naar de eerste dokter die ik tegen kom.
"Meneer, mag ik wat vragen?" vraag ik en hij kijkt me aan. Zo te merken heeft hij al snel door wie ik ben.
"Hoe is met de drie Holland broers die nog in de ok zijn?" Hij kijkt me angstig aan, maar ook met medeleven.
"Ik kan u garanderen dat ze het redden. Ze zullen voorlopig wel zwakker zijn dan voorheen, maar ze redden het." Ik haal opgelucht adem.

Ik zit naast Harrison en Rafael en Elena zitten ook in de kamer. We hebben de tv aangezet en daar zijn vele reportages te zien van de gevechten. Ze noemen het de oorlog van de eeuw in Londen. Het is ook wel toeval dat op de dag dat wij besluiten de Italianen uit te schakelen, de Ieren hetzelfde dachten. Ik ben echt uitgeput en ik heb m'n hoofd gelegd op de borstkas van Harrison. Hij is al in slaap gevallen. Ook doodmoe van alle gebeurtenissen. Een dokter komt de kamer in gelopen en ik til m'n hoofd een beetje op.
"Mevrouw Wilson?" vraagt hij en ik knik.
"Meneer Holland ligt op de uitslaapkamer." Ik zit meteen recht.
"Welke?" vraag ik. Ik bedoel er waren er drie in de ok.
"Allemaal, maar Tom heeft naar jou gevraagd." Ik knik en sta op uit de stoel. M'n hoofd draait van de slaap die ik heb, maar ik moet hem zien. Ik volg de dokter en we lopen een kamer binnen waar hij op een bed ligt. Hij ligt er vredig bij. Ik bedank de dokter en loop dan naar Tom toe. Ik pak meteen zijn hand vast. Hij kijkt op en kijkt me aan.
"Je hoeft niet huilen om mij. Onkruid vergaat niet." Hij probeert te glimlach. Toch stromen de tranen nog over m'n wangen.
"Je hebt me laten schrikken." Ik ga op de stoel zitten die naast het bed staat. Hij ziet er slecht uit. Hij kijkt me verontschuldigend aan. Ik ben nu compleet vergeten dat hij mijn rivaal is en dat wat er tussen mij en de Italianen is gebeurt ook tussen ons had kunnen gebeuren.

"Was jij ooit van plan om een oorlog te beginnen met mij?" vraag ik aan hem en hij kijkt me met grote ogen aan.
"Nooit. Ik heb namelijk nagedacht, zoals jij zei dat ik moest doen." Ik kijk hem afwachtend aan. "Ik weet wat ik wil en ik hoop dat jij hetzelfde wilt."
"Wat is het dat jij wil?" vraag ik en kijk naar onze vingers die met elkaar verstrengeld zijn.
"Het liefst wil ik een saai kantoorbaantje wat van negen tot vijf duurt en dat zodra ik thuis kom, mijn vrouw al eten aan het koken is en dat de kinderen het huis aan het vernielen zijn." Ik kijk hem met een waterige glimlach aan.
"En het liefst wil ik dat jij dan mijn vrouw bent." Ik schrik van zijn opmerking.
"Misschien moeten we eerst kijken waar deze relatie ons naar toe brengt." Hij knikt instemmend.
"Dus je wil weer mijn vriendin zijn?" vraagt hij hoopvol. Ik kijk hem in z'n ogen aan en sta op van de stoel. Ik buig voorover en druk een kus op zijn lippen.
"Meer dan wat dan ook." Hij krijgt een enorme glimlach op zijn gezicht. "Alleen vrees ik dat dat saaie kantoorbaantje niet gaat lukken," zeg ik en hij knikt instemmend.
"Toen jij een conflict had met de Ieren, waren wij bezig met de Italianen." Tom kijkt me meteen met grote ogen aan.
"Alfonso De Luca heeft het er niet levend uitgemaakt." Ongeloof staat op Toms gezicht geschreven. "Cecilia De Luca gaat met mij samenwerken. Dus uhm, ik heb het grootste gebied nu, want waarschijnlijk wil Nora Visser ook met mij gaan samenwerken." Tom kan niet geloven wat ik zeg.
"Uhm, ik denk dat ik ook met je wil samenwerken." Ik kijk hem met een grote glimlach aan.
"Maar ik wil dat jij dan mijn partner wordt, dat jij net zoveel te zeggen hebt als ik. Dat vind ik namelijk wel zo eerlijk, aangezien ik nog steeds niet weet waar ik precies mee bezig ben." Tom knikt meteen hevig.
"Om eerlijk te zijn, my queen, weet jij heel goed waar je mee bezig bent. Je hebt Alfonso van zijn troon gestoten, zodat zijn dochter, die veel redelijker is, de leiding kon overnemen. Ook heb je er voor gezorgd dat ik zo gefocust was op jou dat ik de dreiging van de Ieren niet heb gemerkt." Ik kijk hem verontschuldigend aan.
"Ja, en dat betekende bijna jouw dood. Ik weet niet of ik dat wel had overleefd."
"Maak je geen zorgen, ik ga nergens heen."