[1] Expensive Mistake - Tom Holland

Rage

Ik word hardhandig op de stoel geplaatst. Mijn armen worden aan de armleuning vast gemaakt met tyraps. Mijn benen worden aan de stoelpoten vast gemaakt met tyraps. Ik kijk door m'n tranen heen naar Tom die me nog niet aan heeft durven te kijken. Harrison en Harry daarentegen zijn volledig woede. Sam staat tegen de muur aan en Rafael komt net de kamer binnen gelopen als ik vast zit aan de stoel.
"Wat is hier gaande?" vraagt hij verbaasd.
"Je had gelijk. Ze werkt voor de Naamloze Vrouw," zegt Tom nog vrij kalm. Rafael schut in ongeloof met zijn hoofd. Hij komt naar me toegelopen.
"Pip, waarom?" Afkeur is in zijn stem te horen.
"Ik had geen keus," snik ik.
"Er is altijd een keuze," gooit Harry naar me toe. Ik schut lichtjes m'n hoofd en bijt op m'n lip om de snikken tegen te gaan. "Je hebt altijd een godverdomme keuze." Een vuist komt tegen m'n kaak aan. Ik had het verwacht. Ik kijk op en kijk Tom aan. Hij zegt niet eens iets tegen zijn jongere broertje. De snikken kan ik niet meer tegen houden. De tranen rollen over m'n wangen.
"Als je geen keus had, waarom had je het dan niet tegen mij gezegd. Dan hadden we samen wel een uitweg kunnen vinden. Desnoods een oorlog beginnen met haar. Maar waarom moest je door gaan met liegen en informatie doorspelen?" Tom kan zijn woede niet meer beheersen en komt tegenover me staan. Ik kijk omhoog naar hem en kan er geen woord uitkrijgen. Ik kon het niet tegen hem zeggen. Ik kon mijn vrienden geen pijn doen. Maar nu doe ik de man waarvan ik hou pijn. Ik weet nog steeds niet of ik wel het beste heb gedaan. Tom kijkt Harrison aan en knikt. Voordat ik het weer voel ik weer een vuist tegen m'n gezicht aankomen en nog een van Harry. En dan weer Harrison, gevolgd door Harry.
"Tom, dat is wel genoeg," hoor ik Sam zeggen. Tom knikt weer en de jongens houden op. Ik tuf wat bloed uit en probeer weer recht te gaan zitten.

"Ik weet hoe de Naamloze Vrouw denkt. Ik heb een jaar lang voor haar man gewerkt. Totdat hij aan zijn tragische einde kwam," zegt Tom en gaat hangen op de tafel waar al het martel materiaal ligt.
"Maar ik denk niet dat ze heeft vertelt hoe ik het grootste gedeelte van Londen heb weten te bemachtigen." Ik schut lichtjes met mijn hoofd. Harrison neemt wat meer afstand van me, maar Harry blijft dicht in mijn buurt staan. Sam en Rafael staan tegen de muur aan.
"Tijdens mijn studie ging ik stage lopen bij Shell. Ik kwam er al snel achter dat bij het bedrijf meer gaande was dan alleen de zaken waarvan ze zeggen die ze doen." Hij kijkt me aan en ik kijk hem afwachtend aan. Ik vrees dat ik al weet waar dit verhaal naar toe gaat.
"Meneer Palmer bood mij een baan aan. Net zoals Rafael begon ik als nietsnut. Drugs dealen en hier en daar mensen bang maken. Toch klom ik hoger op en zoals ik je al had vertelt werd mijn verlangen naar drugs daardoor steeds groter." Oeh, als ik hier levend uitkom dan moet ik echt meteen iets hebben om alle pijn zo snel mogelijk te vergeten.
"Toch was meneer Palmer niet blij met mij. Hij dacht dat ik een loose cannon was en dat hij me niet in bedwang kon houden. Hij nodigde me uit in zijn martelkamer en daagde me uit voor een duel zonder wapens." Ja, ik had al zo'n vermoede. Toch blijf ik hem aankijken en ook al doet mijn gezicht pijn, de angst is nog steeds heviger aanwezig dan pijn.
"Ik wist dat hij zich niet aan die afspraak zou houden en daarom had ik een mes verstopt in m'n schoen. Toen ik merkte dat hij een geweer erbij pakte stak ik hem neer, pakte het geweer af en schoot hem dood. Daarna schoot ik meteen zijn rechter hand dood en alle andere waarvan ik wist dat ze te loyaal waren naar meneer Palmer. De rest accepteerde dat ze mij voortaan moesten volgen, zo niet. Ach, ze kunnen het nu niet meer na vertellen. Behalve mevrouw Palmer en haar zoon." Ik hou m'n adem in. Te bang voor wat er gaat komen. Het verhaal is toch een beetje anders dan ik me had voorgesteld.
"Mevrouw Palmer ging naar de plastische chirurg en deed er alles aan om zo onherkenbaar mogelijk te worden. Ondertussen had ik het voor het zeggen over heel het zuiden van Londen. Totdat 'De Naamloze Vrouw' opdook en sindsdien heeft ze het gemunt op mij en mijn territorium, omdat het eigenlijk van haar man is geweest." Tom pakt er een mes bij. Ik probeer meteen in m'n stoel te kruipen zodra hij naar me toe komt gelopen.
"Daarom vind ik het niet verbazingwekkend dat ze iemand op mij afstuurt waarvan ze zeker weet dat ik er een zwak voor ga krijgen." Hij staat tegenover me en rolt mijn rechtermouw omhoog.
"Weet ze dat je de tattoo hebt?" vraag hij en kijkt me in m'n ogen aan.
"Weet ik niet," komt er als een fluister uit.
"Misschien ook maar beter." Hij zet het mes tegen m'n huid aan. "Ik kan niet hebben dat iemand die niet loyaal is aan mij rondloopt met mijn symbool." Hij zet meer druk op het mes en ik bijt op m'n lip om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij haalt mijn huid open gelijk aan de lijn van de onderste lijn van de tattoo. Hij haalt het mes weer weg en loopt weer van me weg.