[1] Expensive Mistake - Tom Holland

Versus

Sam heeft me een berichtje gestuurd dat ze er achter zijn gekomen dat het gebouw is afgebrand en dat de drugsdealers zijn opgepakt. Daarbij staat ook nog dat Tom razend is en dat ze elk moment deze kant op komen. Daar was ik al op voorbereid. Joel, Amaya en Zoe zitten samen met mij in m'n kantoor te wachten. Gisterennacht kreeg ik nog een bevestiging van de commissaris dat ze iedereen heeft weet op te pakken
"Mag ik eerlijk zijn dat ik een beetje zenuwachtig ben," zegt Zoe die languit op de grijze stoffen bank ligt. Amaya zit aan de andere kant van de bank en aait over het hoofd van Zoe heen.
"Dat mag je zeker. Ik ben het ook," geef ik eerlijk toe.
"We hebben gedaan wat we moesten doen," zegt Joel die tegenover me zit. Ik hoor vier keer geklop op de deur en dat is het teken dat Tom is gearriveerd. Ik had met m'n bodyguard afgesproken dat hij het moest laten weten zodat we er redelijk goed bij zitten als Tom er is. Zoe schiet overeind en doet haar haar goed. Amaya gaat ook nog een keer met haar handen door haar haren. Ik strijk een keer over m'n mouwen en kijk naar m'n boezem of daar nog etensresten liggen. Dan vliegt de deur open.
"Ben je helemaal fucking gek geworden?!" roept Tom uit.
"Ook een goedemorgen," zucht ik en Joel staat meteen op. Sam, Harry, Harrison en Rafael verschijnen achter Tom. Ook Zoe en Amaya zijn gaan staan.
"Kom op, Pippa, waarom moest je godverdomme dat gebouw platbranden en m'n drugsdealers laten oppakken?" Tom wil boos op me aflopen, maar hij wordt tegen gehouden door Joel. Dit zorgt er alleen voor dat hij nog bozer wordt.
"Omdat jij mij niet de school wil geven," zeg ik kalm. Hij laat een bespottende lach zijn lippen ontsnappen en kijkt even naar zijn vrienden en broers. Dan richt hij zijn blik weer op die van mij.
"Jij krijgt die school niet."
"Wat heb jij er nu nog aan. Al je drugsdealers die daar rondliepen zijn opgepakt."
"Ja, dat hadden we gemerkt. Ons halve huis is nu leeg," zegt Harry. Oké, dat klinkt logisch eigenlijk.
"Hoe reageerde Grayson daarop?" vraag ik met een speelse glimlach.
"Hij zei dat ze ons ook maar mee moesten nemen. Dus ja, niet al te positief. Dankzij jou," zegt Harry en zet een stap dichterbij.

"Maar Tom, we kunnen dit toch wel uitpraten als twee volwassen," stel ik voor en Joel neemt een stap terug.
"Jij bent alles behalve volwassen," zegt hij zacht, maar hij is wel gekalmeerd.
"Ik sla niet alles kort en klein dat in mijn pad komt. Ik probeer het op een andere manier te vernietigen of mee samen te werken. Dus ik stel voor dat je mee werkt."
"Hoe wil je mij anders 'vernietigen'?" vraagt hij en neemt plaats op de stoel.
"Alsof ik dat jou ga vertellen. Maar je hebt al wel een voorproefje gehad."
"Ik dacht dat jij anti-geweld was."
"Ben ik ook. Heb ik jou of iemand van jouw crew hardhandig aangepakt?" vraag ik en kijk hem met een ondeugende glimlach aan.
"Nee," concludeert hij.
"Ik ben meer van de mind games. In dat opzicht lijk ik wel op de Naamloze Vrouw."
"Ga je dan nu ook heel je gezicht verbouwen?" vraagt Harrison.
"Ik zie wel een paar dingen die je kunt verbeteren," grapt Harry en hij krijgt meteen een dodelijke blik van mij en Tom.
"Nee, ik ben blij met hoe ik er uit zie. Ik zet liever het geld in voor mensen te helpen."
"En je drugs verder te verspreiden. Alhoewel, had de Naamloze Vrouw eigenlijk wel een goed product?" Nu is het Tom die een grote glimlach op zijn gezicht krijgt.
"We zijn er nog mee bezig, maar volgens mij was zij verantwoordelijk voor de marihuana en de cocaïne. Dus dat is al een grote winst." Tom kijkt me met samengeknepen oogjes aan. Dan kijkt hij naar de andere mensen die in het kantoor staan.
"Volgens mij kunnen we beter een gesprek houden met z'n tweeën dan met z'n negenen." Ik kijk even naar Joel en die knikt.
"Dat is goed." De overige mensen verlaten het kantoor en Zoe trekt de deur achter haar dicht.

"Wat is het nu echt dat je wil, Pippa?" vraagt Tom en kijkt me aan. Zijn ogen staan niet meer op oorlog, maar eerder iets wat ik niet helemaal kan peilen. Ja, wat is het dat ik wil. Ik wil hem. Maar dat gaat niet. Dus dan wil ik er alles aan doen dat hij zich net zo kloten voelt als ik me voel.
"Ik wil de school," geef ik al antwoord.
"Weet je het zeker, prinses?" Een grom ontsnapt m'n lippen.
"Ik ben jouw prinses niet meer. Ik ben een queen." Tom krijgt een glimlach op zijn gezicht.
"Ja, dat zie ik. Een meedogenloze die nergens bang voor is." Tom kijkt me doordringend aan. Hij kijkt recht door me heen. Hij heeft me leren kennen de afgelopen maanden. Maar ik hem ook.
"En jij bent gewoon een bang klein jongetje dat er niet tegen kan als hij verliest," kaats ik terug.
"Waarom wil jij de school, Pip?" vraagt hij snel.
"Omdat ik daar werk en dan ben ik de grootste. Of mag een vrouw niet aan de top staan?"
"Natuurlijk wel, als ze langs mijn zijde staat."
"Ja, om alleen maar bevelen op te volgen, zeker."
"Ik zeg het nog een keer, ik ga jou de school niet geven. Ik ga niet doen wat jij zegt. Ik ga niet met jou samenwerken. Dan kun je nog zoveel panden van mij platbranden, maar mijn gedachte veranderd niet." Ik kijk hem met grote ogen aan. Dat is precies de reactie die ik had verwacht.
"Wil je niet samenwerken omdat ik je ex ben? Is dit hoe je met al exen om gaat?" vraag ik en kijk hem afwachtend aan.
"Jij bent de eerste ex die ik heb sinds dat ik deze baan heb. Dus nee de andere hebben mijn woede niet gevoeld. Zou jij dit ook doen, als het Jack was?"
"Ja, Jack is een klootzak." En ik voel de woede al in me omhoog borrelen.
"En ik?" Ik kijk hem aan en ja, hij is een klootzak, maar hij deed ook gewoon wat hij dacht dat moest gebeuren.

Ik voel de vuisten weer die tegen me aan kwamen toen ik vastgebonden zat in de martelkamer. Ik voel de mes in mijn arm. Ik ga met mijn linkerhand naar m'n rechterarm en Tom heeft het door. M'n ademhaling versnelt langzaam. De tranen hopen zich op in m'n ogen en ik draai m'n hoofd weg van Tom. Hij staat op uit z'n stoel en komt gehurkt tegenover me zitten. Hij legt z'n handen op m'n benen.
"Hé Pip, rustig," sust hij, maar de ademhaling wordt alleen maar sneller. Bezorgdheid staat op zijn gezicht. Ik schut m'n hoofd en probeer rustig in en uit te ademen. In door de neus en uit door de mond. Maar het lukt niet, want het enige wat ik wil is hem. Ik wil Tom. Ik zie aan hem hoeveel pijn ik hem heb gedaan. Eerst omdat hij erachter kwam dat ik een mol was en nu omdat ik zijn pand heb platgebrand en zijn dealers heb laten oppakken.
Tom verplaatst zijn handen naar mijn wangen en veegt ze droog, wat weinig zin heeft, want ze zijn al meteen weer nat van de volgende lading tranen. Ik verlang naar zijn aanraking. Hij laat me veilig voelen, zelfs nadat hij me heeft mishandeld en nadat hij mijn rivaal is geworden. Ik wil dit niet. Ik wil niet een mob baas zijn. Ik deed het alleen maar om hem dwars te zitten en om mezelf machtig te voelen. Ik wil de touwtjes in handen hebben en dat is altijd al zo geweest sinds Jack m'n hart brak. Maar Tom kan ik nauwelijks beïnvloeden en hij is de enige waaraan ik mijn touwtjes wil geven.
Ik glijd langzaam van de stoel af, recht in Tom zijn armen. Hij neemt me in een stevige knuffel en drukt een klein kusje op m'n voorhoofd. Eerst zou mij dit meteen kalmeren, maar het lukt niet. Ik weet namelijk dat als hij me loslaat, hij weer gaat en we rivalen zijn. Hoe erg ik ook nu aan het hyperventileren ben, dit moment wil ik zo lang mogelijk vast houden.
"Pippa, rustig. Het komt allemaal goed," sust Tom nog steeds door. Maar het komt niet goed. Ik probeer weer rustig in en uit te ademen. Het gaat nu een stuk beter. En ik voel geen tranen meer over m'n wangen lopen. Ik laat Tom langzaam los en kijk hem in z'n ogen aan.
"Sorry," snik ik.
"Nee, het geeft niet," zegt hij en legt z'n hand op m'n wang.
"Ik lijk nu zeker heel erg zwak?" Tom schut meteen zijn hoofd.
"Jij bent een van de sterkste vrouwen die ik ken." Ik krijg een kleine glimlach op m'n gezicht en sta dan langzaam op. Tom ondersteunt me.
"Hoe vaak heb je last van paniekaanvallen?" vraagt Tom bezorgd.
"Bijna elke dag. Soms twee keer per dag, licht er aan hoe stressvol het was." Hij neemt me weer in een knuffel en fluistert in m'n oor: "Ik ben degene die sorry moet zeggen. Sorry dat ik je dit heb aangedaan." Ik laat hem abrupt los en kijk hem verbaasd aan.
"Jij hebt me niets aangedaan. De Naamloze Vrouw heeft me dit aangedaan." Tom legt beide handen op m'n wangen.
"Toch ben ik blij dat dankzij haar wij elkaar eindelijk hebben ontmoet." Ik kijk hem met een glimlach aan.
"Misschien was het zonder haar ook wel geluk, maar had het wat langer geduurd." Tom zijn blik dwaalt af naar m'n lippen en ik maak me los uit zijn houding. Hoe graag ik hem ook wil zoenen, het kan momenteel niet.
"Zorg er eerst voor dat je alles goed op een rijtje zet voor jezelf, Tom, en maak dan een beslissing." Hij knikt en loopt dan zonder nog om te kijken het kantoor uit. Ik moet moeite doen om de opkomende tranen tegen te houden.

We zitten met een aantal aan de grote eettafel. Ik heb me aan m'n woord gehouden en ken bijna iedereen die voor me werkt. Sommige zijn voor de Naamloze Vrouw komen werken, omdat ze geld nodig hadden, maar de meeste zijn voor haar komen werken uit angst. Een aantal bakken Chinees eten staan op tafel. Ik heb niemand vertelt wat er was gebeurt tussen mij en Tom. Ik weet niet hoe ze erop zullen reageren. Een aantal zijn namelijk voor de Naamloze Vrouw gaan werken omdat ze wraak willen nemen op Tom. Het geluid van m'n telefoon doorbreekt de gezelligheid. Ik kijk op het scherm en zie dat het Alfonso De Luca is.
"Guys," zeg ik meteen en gebaar dat ze stil moeten zijn.
"Hallo Alfonso, wat is het dat je wil?" neem ik op en zet m'n telefoon op luidspreker.
"Ik heb gezien wat je hebt gedaan om ervoor te zorgen dat Holland met je mee gaat werken." Ik kijk even naar m'n tafelgenoten. Joel zijn gezicht staat op oorlog. Hij weet dat De Luca een moeilijke is.
"Ja, ik moest toch op een manier zijn aandacht trekken."
"Je hebt niet alleen zijn aandacht getrokken, maar ook die van mij. En ik kan je garanderen dat als ik jou in mijn territorium zie of ook maar bij de grens dat er een kogel door je hoofd heen gaat." Ik kijk met angst naar Joel, Amaya en Zoe. Ik probeer de angst weg te drukken.
"Is dat niet een beetje overdreven, De Luca?" vraag ik en probeer zelfverzekerd te klinken.
"Nee, Wilson, jij bent net zo'n gek als de Naamloze Vrouw. Ik weet niet wat jij van mij gaat plantbranden of vernielen. Ik wil geen deal met jou. Dus als ik jou zie in mijn territorium of ook maar in de buurt, kan ik je garanderen dat er oorlog komt." Dan hangt hij op.
"Bloody hell," zegt Joel zacht.
"En nu?" vraagt Zoe verwachtingsvol.
"Voorlopig nog niets, maar na die dreiging kan hij garanderen dat ik voet zet in zijn territorium om een deel over te nemen," zeg ik en de rest kijkt me aan alsof ik gek ben geworden.
"Wij zijn met meer. Hij moet bang zijn voor ons. Niet wij voor hem."
"Zijn dochter, die net zo oud is al O'Sullivan, mag van Italianen nooit gaan leiden van haar vader. Hij wacht liever tot zijn klein zoon oud genoeg is. Die gast wil geen machtige vrouw zien," zegt Joel. Ik kijk hem verbaasd aan.
"Dan moet hij toch maar eens mee gaan met de tijd."