Gimme some sugar, daddy

Hoofdstuk 10

Diane staat naast me en kijkt hoe ik de balie opruim. 

"Misschien kan je helpen?" stel ik voor. Ze kijkt me vragend aan. "Ja ik weet het. Het is een bizar voorstel," grap ik. 

"Misschien kan jij ophouden met grappen maken en opschieten. Het is bijna elf uur. Ik wil zo ook naar huis kunnen." 

"Als je zou helpen dan kan dat ook," zeg ik en loop achter de balie vandaan. Ik begin met het opstapelen van de stoelen en  zucht. Ik zou veel meer betaald moeten krijgen. Diane doet nooit wat en ik word niet beloond voor al het dubbele werk dat ik moet verrichten. Ik hoor het belletje van de deur en draai me om. Twee meiden komen lachend binnen. Ze glimlachen naar mij en lopen dan naar de balie. 

Ik kijk naar Diane die zuchtend en steunend de meiden helpt. 

Ik heb bijna alle stoelen aan de linkerkant van de zaak opgestapeld en pak de bezem uit de hoek van de winkel. 

"Fijne avond," zeggen de meiden tegen me. 

"Fijne avond," zeg ik glimlachend en ga door met mijn werk. 

"Waarom doe je altijd zo overdreven aardig tegen iedereen?" vraagt Diane. "Is dat je manier om je baantje te behouden? Ga je op die manier slijmen bij de baas?"

"Nee, dit is wat bij het baantje hoort. Klantvriendelijkheid heet dat. Moet je ook eens proberen," zeg ik. Het belletje van de deur gaat weer en ik draai me weer richting de deur. Landons blauwe ogen kijken me gelijk aan. 

"Hey," zeg ik.

"Hey," zegt Diane nu overdreven vrolijk. 

"Hey," zegt Landon met zijn ogen op mij gericht. Ik glimlach en ga door met het vegen van de vloer. 

"Waarmee kan ik u helpen?" vraagt Diane. 

"Ik zou graag door Rosie geholpen willen worden," zegt hij. 

"Rosie is nu druk bezig." 

"Dan neem je haar taak even over," zegt Landon bazig. Ik stop met vegen en kijk naar de balie. 

"Dat kan niet. Ik heb een blessure aan mijn rug, dus ik mag niet te ver bukken," zegt Diane. Ze liegt. "Waarmee kan ik u helpen?" 

"Rosie?" Landon kijkt me aan. 

"Ja?" vraag ik. 

"Een cappuccino-to-go," zegt hij. Ik kijk naar Diane. Ze zucht en rolt haar ogen. Dan loopt ze weg bij de balie en loopt ze het magazijn in. "Rosie?" 

"Ja, ik kom," zeg ik en zet de bezem weg. Ik loop naar de balie en begin met de cappuccino. Af en toe kijk ik naar Landon en al de keren kruisen onze blikken elkaar. 

"Ik hoopte al dat je moest werken vandaag. Ik ging hier op de gok heen." Ik glimlach, maar blijf naar de koffie kijken. Landon loopt weg bij de balie en loopt naar de rechterkant van de zaak. Ik kijk naar hem en zie dat hij stoelen aan het opstapelen is. 

"Dat hoef je niet te doen hoor," zeg ik. 

"Het lijkt niet alsof je collega je gaat helpen," zegt hij. Ik kijk naar de deuren die naar het magazijn leiden en zucht. 

"Dat klopt," zeg ik, "maar jij hoeft het niet te doen. Ik doe het zo wel." Ik plaats het dekseltje op de beker cappuccino en loop naar Landon toe. Hij plaatst net een paar stoelen op elkaar. Wanneer hij ze neer heeft gezet geef ik hem zijn koffie aan. 

"Hoeveel kost het?" vraagt hij. 

"Je krijgt het van de zaak," zeg ik. Landon lacht. 

"Je weet nu wat ik ben toch? Ik denk dat ik een paar euro voor koffie wel kan missen," zegt hij. Ik glimlach. 

"Het is €3,75," zeg ik. Landon pakt zijn portemonnee uit zijn colbert en geeft me een briefje van vijf. Ik wil richting de kassa lopen om het wisselgeld te pakken maar Landon houdt me tegen. 

"Hou de rest maar," zegt hij. Ik schud mijn hoofd, Landon knikt. Ik glimlach en stop het geld in mijn schort. 

"Waarom hoopte je dat ik hier zou zijn?" vraag ik. 

"Ik wil je ergens mee naar toe nemen," zegt hij. 

"Waarheen?" vraag ik. 

"Heb je al avond gegeten?" 

"Nee." Voordat ik naar werk ging kwam mijn broer nog onverwachts langs met zijn dochtertje, Anne-Rose. 

"Dan gaan we ergens eten." Ik frons mijn wenkbrauwen. 

"En wat als ik niet kan?" 

"Dan is het niet anders, maar volgens mij kan je wel of niet?" 

"Ik zou wel kunnen ja," zeg ik. Landon glimlacht. 

"Dan wacht ik in de auto," zegt hij. Ik knik. Landon loopt richting de deur. 

"Wacht, ik ben op de fiets," zeg ik. 

"Ik laat je fiets wel door iemand ophalen." Met die woorden verlaat Landon de winkel. Ik blijf verbaasd achter. Heeft hij echt zoveel macht? Kan hij mensen orders geven om mijn fiets op te halen? Ik bijt op mijn lip en glimlach. 

Diane kucht. 

"Dus," zegt ze. Ik kijk haar aan. 

"Dus wat?" vraag ik. 

"Wie is dat? Hij is hier al vaker geweest en laat zich alleen helpen door jou." 

"Diane, wij zijn geen vriendinnen. Ik voel me niet geroepen dingen te vertellen over mijn privé-leven."

"Dus hij is onderdeel van je privé-leven?" vraagt ze. Ik loop naar de bezem en ga door met vegen.

"Nee," zeg ik. Ik weet niet of hij onderdeel is van mijn privé-leven. Ik heb hem gesproken in mijn privé-leven, maar een onderdeel wil ik hem niet noemen. 

"Wie is hij dan?" 

"Een kennis," zeg ik. Diane leunt over de bar heen en wrijft over haar lippen. 

"Is hij je ex? Of je vriend? Je broer?" 

"Nee. Diane, ik ben wel klaar met dit gesprek als ik eerlijk ben. Wil je alsjeblieft even de vloer achter de balie schoonmaken?" vraag ik. Diane reageert niet en laat mij alweer al het werk doen.