Gimme some sugar, daddy

Hoofdstuk 1

Het is al druk in 'the brew brothers' wanneer ik binnenkom. "Je bent te laat," zegt Diane.

"Ik ben me ervan bewust," zeg ik terwijl ik haastig mijn haar in een knot bind. Ik loop de klapdeuren door en gooi mijn tas onder de kapstok. Ik trek mijn schortje strak en loop de werkvloer op. Daar aangekomen wordt direct een dienblad vol met koppen koffie in mijn handen gedrukt.

"Tafel 2 en 8," zegt Ton, mijn baas. Ik knik en kijk op het blaadje wat op het dienblad ligt. Een cappuccino voor tafel 2 en drie koppen espresso voor tafel 8. Aan de bestelling te zien weet ik al precies wie er besteld heeft. Tafel 8, drie oude mannen van in de zestig die al hun vrije tijd samen doorbrengen in deze koffiezaak en bijna altijd bestellen ze drie espresso. "Kijk eens mannen," zeg ik terwijl ik de koffie neerzet.

"Hartelijk dank, Rosie!" Ik glimlach en loop met de kop cappuccino naar tafel 2. De man aan deze tafel is ook een vaste klant. Meestal komt hij op donderdagen, maar vandaag besloot hij kennelijk om op een zaterdag ook langs te komen. "Meneer Dijkstra," zeg ik vriendelijk en zet zijn kop koffie voor hem neer.

"Jij werkt ook veel zeg," zegt hij en roert met een lepeltje door zijn koffie.

"Ach, rekeningen moeten toch betaald worden he," zeg ik en loop weer terug naar de bar. Het lege dienblad zet ik neer. Ik zucht en haal een rekening uit mijn schortje. €1000,- moet voor volgende week zondag betaald worden. Studiekosten. Ik had geld apart moeten zetten voor deze kosten, maar het is zo verleidelijk om andere dingen van je salaris te kopen. Verder heb ik ook nog huurlasten voor mijn kleine appartement, dus veel geld hou ik aan het einde van de maand sowieso niet over.

"Waarom was je te laat?" vraagt mijn baas. Ik vouw de rekening op en stop het al tijdens het praten in mijn schort.

"Ik werd opgehouden door een vriendin," zeg ik en kijk mijn baas schuldig aan. Het gebeurt de laatste tijd wel vaker dat ik later op werk ben. Meestal is het mijn eigen schuld, tijd inschatten is nooit mijn sterkste kant geweest, maar vandaag werd ik oprecht opgehouden. Mijn beste vriendin, Yana, stond vandaag voor mijn appartement met een souvenir die ze had meegenomen van vakantie. Het verbaasd me soms dat zij daar het geld voor heeft. Zij is wat betreft uitgeven nog veel erger als ik.

"Zorg dat het niet weer gebeurd," zegt Ton. Ik knik en glimlach.

"Ik zal erop letten." Ton lijkt tevreden met dit antwoord en plaatst nieuwe koppen koffie op mijn dienblad. Ik loop weer naar de desbetreffende tafels en geef de koppen koffie af. Ik werk al vier jaar in deze luxe koffiezaak. Vooral om mijn studie te kunnen betalen, maar ook omdat het dicht bij mijn appartement is. Ik ben voor mijn studie verhuisd naar Amsterdam, maar op kamers gaan was me net even te klein, dus ik heb een lening met mijn ouders geregeld. Zij kochten het appartement voor me en ik zou ze het geld binnen een paar jaar terugbetalen. Tot dusver is er nog niks van geld naar mijn ouders gegaan. Al mijn geld gaat naar mijn studie of onbelangrijke dingen.

"Rosie?" De mannen van tafel 8 wenken me. Ik glimlach en loop naar ze toe.

"Wat kan ik voor u betekenen?" vraag ik beleefd en pak mijn pen erbij.

"Mogen wij drie van die brownies die daar staan?" vraagt een van de mannen en hij wijst naar de brownies op de toonbank.

"Natuurlijk!" zeg ik. "Het komt er zo aan." Ik geef de bestelling door aan Diane en loop dan de klapdeuren weer door. Ik ga op het toilet zitten en haal de rekening weer tevoorschijn. Geld. Ik heb meer geld nodig, maar vragen om een opslag is brutaal en een tipbox neerzetten is ook raar. Ik lees de rekening door. Binnen een week moet de schuld betaald zijn.

"Bestelling klaar!" schreeuwt Diane door de klapdeuren heen. Ik stop de rekening weer weg en loop de klapdeuren weer terug. Er zitten weer nieuwe mensen. De brownies worden in mijn handen gedrukt en ik loop direct naar de mannen.

"Alstublieft heren," zeg ik en zet de brownies neer. Ze bedanken vriendelijk en pakken allemaal een brownie. Ik loop naar een andere tafel en glimlach naar de man die aan de tafel zit. "Wat mocht het zijn?" vraag ik aan hem.

"Een cortado, alsjeblieft," zegt de man. Hij kijkt me scannend aan. Zijn ogen glijden over mijn lichaam en dan blijven ze steken bij mijn ogen. Ik glimlach en knik.

"Komt eraan," zeg ik zacht. Ik draai me om en geef de bestelling weer door. Binnen een paar seconden is de koffie klaar en breng ik het naar de man toe. Ik zet de koffie neer en neem hem nu even in me op. Een knappe man. Bruin haar met een paar lichtbruine plukken, in model gebracht met wat gel. Helderblauwe ogen. Strakke kaaklijn. Een stoppelbaard.

"Dank je," zegt de man. Weer glimlach ik en loop ik weg. Vanaf de toonbank kijk ik nog een tijdje naar de man, maar ik wil het niet te opvallend maken en ga na een minuutje weer door met mijn werk.

Had ik maar geweten dat die man een dag later mijn leven compleet zou veranderen...

-

Even een nieuw boekje. Ik ben al een lange tijd bezig met het schrijven van dit boek. Ik had het idee al een tijd klaarliggen, maar wist niet of het onderwerp een goed onderwerp zou zijn voor een boek. 

Afgelopen zomervakantie ben ik begonnen met schrijven en kwam ik erachter dat het nog best een leuk verhaal kon worden.