Gimme some sugar, daddy

Hoofdstuk 24

Ik glimlach en kijk weg van Landon. "Waarom lach je?" vraagt hij. 

"Ik weet niet. Ik vind het gewoon echt heel gezellig," zeg ik. "Het is al even geleden dat ik het zo naar mijn zin heb gehad." Landon glimlacht en pakt mijn hand vast. 

"Het is ook gezellig," zegt hij. We lopen over een bospad heen en worden omringd door de meest prachtige natuur. Ik kijk naar Landons hand om de mijne. Waarom doet hij dit als hij geen relatie wilt? Doet hij dit altijd bij zijn sugarbaby's?

Ik herinner me dat Landon en ik gisteren hebben geknuffeld. Dat is iets wat hij niet altijd doet met sugarbaby's. Hij vertelde me aan het begin van de overeenkomst dat hij niet aan knuffelen deed. Knuffelen is heel erg intiem. Je kan best seks hebben met iemand zonder gevoelens, maar voor knuffelen moet je gevoelens hebben, zijn woorden. Heeft hij die voor mij? Heeft hij gevoelens voor mij? 

"Ik snap niet dat je dit huisje aan je zus hebt gegeven. De omgeving is toch prachtig om zelf te wonen?" vraag ik. Ik laat Landon zijn hand los en pak mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik sta stil en maak een foto van het bospaadje. 

"Het is een hele mooie omgeving. Zou je in zo'n omgeving willen wonen?" 

"Het lijkt me wel rustgevend en je hebt meer privacy. Ik woon in een flat, dus je hebt al snel last van anderen." 

"Met de studie die je nu doet kan je later een vrijstaand huis in de natuur kopen," zegt Landon. Ik maak nog een paar foto's en kijk Landon aan. 

"Ik kan de studie alleen doen door jou," zeg ik. 

"Ik help je financieel, maar de studie zelf doe jij helemaal alleen." Ik glimlach en stop mijn mobiel weer weg. 

"Qua kennis," zeg ik, "maar zonder geld kan ik niet studeren, dus oprecht heel erg bedankt." 

"Je hoeft niet te bedanken, Rosie." 

"Ik kan niet gewoon geld aannemen en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is nogal wat om een vreemde zoveel geld te geven." 

"We weten inmiddels best veel van elkaar toch?" vraagt Landon. Ik haal mijn schouders op. 

"Ik betwijfel het. Er zijn veel dingen van mij die je nog niet weet en ik denk andersom net zo." 

"Vertel me iets dan," zegt Landon. Ik bijt op mijn lip en denk na, terwijl we ondertussen doorlopen. 

"Ik heb weleens gerookt," zeg ik. "Dat wist je nog niet." 

"Vertel me iets wat je vind dat belangrijk is om te weten," zegt Landon. Ik weet precies wat ik kan zeggen, iets wat heel belangrijk is voor mensen om te weten, maar iets wat ik altijd wil verzwijgen uit bescherming voor mezelf. "Je weet al iets he?" 

"Ik wil het daar niet over hebben," zeg ik. 

"Je mag zelf bepalen wat je wel en niet verteld, maar ik kan zelf al wel een schatting maken, Rosie." Ik schud mijn hoofd. 

"Dit kan je niet weten," zeg ik. 

"Heeft het te maken met 26 maart?" vraagt Landon. Ik kijk hem verward aan. "Je wilde 1 dag vrijhouden in het jaar waarop je niet kon afspreken. Heeft het iets met die datum te maken?" Ik knik voorzichtig. "Wil je het delen of niet? Anders stop ik met vragen stellen, ja?" 

"Mijn vader is overleden," besluit ik toch te zeggen. Landon stopt met lopen. Ik ook. "26 maart." 

"Zomaar?" vraagt Landon. 

"Maagbloeding," zeg ik. "Redelijk uit het niets. Hij had al langer last van zijn lichaam, maar die maagbloeding hadden we niet verwacht." 

"Was je erbij?" vraagt Landon. Ik knik en voel een traan over mijn wang lopen. 

"Ik heb hem gevonden," zeg ik. "Mijn moeder was boodschappen doen en mijn broer woonde niet meer thuis." Ik onderbreek mijn zin en probeer mijn tranen onder controle te houden. "Ik had een vraag voor school, dus liep naar de woonkamer," zeg ik. Ik kan niet meer verder praten en voel Landons armen om me heen. 

"Rustig maar, lieverd," zegt hij en drukt een kus op mijn haren. Ik verberg mijn gezicht in zijn jas. Ik denk terug aan het moment dat ik mijn vader dood aantrof op de bank. Zijn kleding onder het bloed. 

"Ik had eerder bij hem moeten kijken," snik ik. 

"Je kan hier niks aan doen, Rosie. Je kon het niet weten." Landon wrijft over mijn haren. Ik kijk hem met betraande ogen aan. 

"Sorry," zeg ik. Landon veegt mijn tranen weg. "Ik had je hier niet mee moeten lastig vallen. Ik moet gezelligheid bieden." 

"Gezelligheid kan je in deze situatie niet vasthouden. Je hoeft niet altijd gezellig te zijn. Je mag ook een keer vervelende gebeurtenissen delen of gevoelens uiten." Ik leg mijn gezicht tegen Landons hand en zucht. Ik heb mijn gehuil weer iets onder controle. 

"Ik heb moeite met het verwerken ervan," zeg ik. "Ik zie hem elke keer nog zitten op de bank."

"Daar heb je hem gevonden?" vraagt Landon. Ik knik. 

"Voordat hij overleed ging alles goed thuis. Hadden we genoeg geld, hadden we het altijd leuk, was ik altijd vrolijk. Nadat hij overleed raakten we veel geld kwijt, want mijn vader had schulden kennelijk. Mijn moeder dronk haar verdriet weg. Mijn broer heeft me een tijd bij hem opgenomen in huis, maar had net een kindje gekregen. Ik werd eenzaam." 

"En nu?" 

"Ik heb nog steeds weinig geld. Ik voel me het meest van de tijd eenzaam. Niet veel beter dan toen hij net dood was." 

"En je zilveren armbandje? Wat is daarmee?" 

"Die heb ik gekregen toen ik 18 werd, van mijn vader. De laatste verjaardag waar hij bij was." 

"Ik zag dat je veel waarde hechte aan dat bandje. Je hebt hem vaak om." 

"Dat is pas recentelijk. Eerst durfde ik hem niet te dragen omdat ik bang was dat hij stuk zou gaan." 

"Dat snap ik," zegt Landon. Hij neemt me weer in zijn armen. "Ik vind het echt heel naar voor je," zegt hij. Ik glimlach en leg mijn gezicht weer tegen zijn jas aan. Ik vind het fijn dat hij me vasthoudt en er voor me wil zijn. Voor iemand die niet van knuffelen houdt, doet hij het nu voor de tweede keer. 

"Zullen we over iets anders praten?" vraag ik. Ik kijk Landon aan. Hij glimlacht en knikt. Zijn ogen lijken betraand. 

"Waarover wil je praten?" vraagt hij. 

"Vertel nog iets over je werk," zeg ik.