Fated To Be

Obsession 19

Gresha

Nakaramdam ako ng marahang paghaplos sa aking pisngi kaya napabalikwas ako ng bangon.

"Shit!" daing ko dahil nakaramdam ako ng sakit ng ulo.

Tumikhim ang kung sino man na naririto na kumuha ng aking atensiyon.

Bloody hell. I wasn't in my room, this room is different. And, and he's here. Then as if it's a button, memories continuously enter my brain, non-stop.

Bigla akong napaurong mula sa kanya ng maalala ko ang lahat ng pangyayari. Pain and sadness crossed his eyes that were once void of emotions the first time I saw them.

"Nasaan ako? Anong ginawa mo sa akin? Bakit nandito ka?" walang tigil ang aking mga katanungan.

"You're welcome, in case you forgot, I just saved your life. Twice."

"At bakit mo ako patuloy na inililigtas? At paano mo nalamam na nandoon ako at nasa bingit ng kamatayan? Siguro planado mo lahat ng ito! Siguro mga kasamahan mo yung umatake sa akin kaya alam mo agad kung malapit na nila akong patayin!"

He's ocean blue eyes flickered red for a split second.

"What the hell made you think that I'm gonna do that to you?" Ngayon ay may pagkairita na ang kanyang pagsasalita.

"Dahil isa ka sa kanila. Pareho lang kayo. Isa kang..."

"Vampire. Yes. Boooh! A revelation," pagpapatuloy niya ng hindi ko makayanang matapos ang aking sasabihin.

"Oh god! I can't believe you monstrous creatures exist!"

"Yeah we do. And as what you describe us, monstrous, I'm the worst of them," nakangisi niyang sabi, na nagpakilabot sa akin kaya mas umorung pa ako hanggang mabangga ko na ang headboard. Dead End.

"At ano pa ang hinihintay mo? Patayin mo na ako." Kahit sobrang nanghihina na ako sa takot ay sinusubukan ko pa ring ipakita sa kanya na matapang ako.

This is my signature, my talent. I was helpless and hopeless my entire life since my mom died. Ngunit nakayanan kong ipakita sa lahat ang masayahin at matapang na Gresha.

But what I just really need, is someone who will somehow save me.

Napailing siya at nagtiim-bagang.

"Listen, woman. Killing you is not in list of what I'm gonna do in my freaking entire life. I'd rather die before I do it. You are mine, and I wont harm you, ever."

Wait.

"What do you mean by 'you are mine' thing. Last time I checked, nobody owns me."

Bigla siyang lumapit sa akin. Salubong pa rin ang kanyang kilay. Ngunit bigla siyang ngumiti na nagpataka sa akin.

"Anong gagawin mo?"

Nanlaki aking aking mga mata ng hawakan niya ang aking dibdib---ang aking kuwentas.

Bigla itong nagliwanag at para bang natunaw sa kanyang mga palad.

"Anong ginawa mo? Hindi mo ba alam na importante sa akin ang kuwentas na iyan?"

"Fear not. I'm no longer a dork just like the last time. Now, I can tell the world that you are mine, because I can now save you from anything and anyone."

He's crazy. Kahit ano na lang ang kanyang pinagsasasabi.

Napatingin ako sa kanya at doon ko pa lang napansing nakatitig na pala siya sa akin. Kakaiba ang nararamdaman ko ngayon. Parang may tumatambol sa aking dibdib. Parang may gustong sumabog dahil lang sa katotohanang nasa harap ko si Sir Caldrix. Kakaiba ang amoy ng paligid, it smells like woods, wild shrubs and berries. It smells like forest, and vanilla, the smells I love most.

At habang nakatitig ako sa kanyang mga mata ay para bang hinihigop ako nito. Ano na ba ang nangyayari sa akin?

And just like that, I kiss him, again.

Ngunit hindi tulad ng dati na naestatwa siya, naramdaman kong napangisi siya ngayon, at ginabayan ako sa paghalik.

What the hell has gotten on me to do such thing? I cant even control my actions toward him.

Is he manipulating me secretly?

And it hit me, he's a vampire.

Naitulak ko siya bigla ng malakas kaya nahulog siya sa kama.

Pagtataka ang rumihistro sa kanyang mukha.

"I want to go home."

"No," maikili niyang sagot na may pinalidad.

Napahawak ako sa aking dibdib dahil sa kakaibang pakiramdam. Tila ba nagpoprotesta ang aking sestima na mapalayo sa kanya.

Biglang bumukas ang pinto ng silid at pumasok si Tita Veron.

"What's happening---" Napatigil siya nang madatnan ang senaryo. Biglang tumayo si Sir Caldrix.

"King Caldrix, kung inyong marapatin, ako na muna ang bahala kay Gresha. Ipapaliwanag ko sa kanya ang lahat. Nahihirapan pa siyang tanggapin ito. At kung patuloy mong itutulak ang iyong sarili, baka masaktan ka lang. Hindi pa siya sanay sa kanyang nararamdaman ngayon."

"But she kissed me already," pag-iimporma ni Sir Caldrix na para bang napakasimpleng bagay lamang iyon. Ngunit pakiramdam ko ay sasabog na ako sa hiya.

"Twice," pagpatuloy niya na mas nagpainit pa lalo ng aking mga pisngi.

"Fine. You can talk to her. But she can't go home now, she belongs here." With that, bigla siyang lumabas.

At kaming dalawa na lang ang naiwan ni Tita Veron. Biglang bumigat ang atmosphere. Hindi pa rin ako makapaniwala na isa siya sa kanila.

Iilang pangyayari noon ang bumalik sa aking isipan. Mula sa una naming pagkikita. Kung paano niya punitin ang kanyang palda para lang mabawasan ang padurugo ng aking sugat sa paa. Kung bakit palagi siyang naka-covered tuwing lumalabas. Kung bakit bigla siyang naging hysterical nang buksan ko ang kurtian ng mansiyon.

Speaking of that, nasa mansion ba ako?

"Nasaan ako?"

"You're in a castle."

"Castle?"

"Yes. The castle of the king. King Caldrix."