Blask księżyca •Zakończone•|poprawa

Rozdział 22

Doszliśmy na polane na jej środku stanęliśmy i zaczeliśmy rozkładać namioty.
-Nathan daj swój namiot powiedziała do mnie Emily.
-Nie mam. Uśmiechnąłem się.
-Jak to nie?! Ty idioto. Dwa namioty trzy osoby. Świetnie popatrzyła się na mnie była wściekła i to bardzo. Przecież namioty są wystarczająco duże na spokój wejdą dwie osoby do jednego w tym momencie popatrzyła na mnie jak na wariata jak gdybym to co powiedział było najgłupszą rzeczą jaką usłyszała. Nie mam bo nie mieli go rodzice musimy sobie poradzić. Próbowała zabić mnie wzrokiem. Dobra, dobra już siedzę cicho podniosłem ręce do góry a ona się zaśmiała. Idę na chwile wrócę max pół godziny powiedziałem. I zaraz mnie nie było. Przyszłem pod dom Katie i zapukałem ona zeszła na dół.
Ubrała bluzę i wyszła do mnie na pole.
-Ty nie jesteś z nimi na polanie?
-Przyszłem tylko po ciebie też idziesz.
-Ja nie.
- Nie, nie tylko tak idziesz czy mam ci pomóc.
-Zostaje tutaj.
Wziąłem ją na ręce. Czyli mam ci pomóc rozumiem. Puść mnie,  Puszczaj. Pójdę no już pójdę. Puściłem ją i się zaśmiałem. Szliśmy w stronę lasu. GŁUPEK powiedziała i śmiała się. Byliśmy już na polanie WRÓCIŁEM krzyknąłem. Emily popatrzyła się na mnie po czym na Katie. Jak tyś to... magia odpowiedziałem jej i uśmiechnąłem. Siedliśmy przy stawie i wpatrywaliśmy się w gwiazdy cała nasza trójka ponieważ Victor poszedł spać. Gadaliśmy tak kilka godzin aż do pierwszej nad ranem wtedy Emily stwierdziła że jest padnięta, poszła do namiotu zostawiając mnie samego z Katie wtedy zapadła cisza. Patrzyliśmy w niebo przez jakieś dwadzieścia minut. Po chwili poczułem głowę dziewczyny na swoim ramieniu popatrzyłem się na nią zasnęła. Odwróciłem wzrok spowrotem na niebo a uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Jest koleeejnyy rozdział.
Ps. Tego się nie spodziewałaś.😂