Nazywam się Halina Ulańska i jestem ostatnią normalną osobą na nienormalnym świecie. Bo czy można nazwać „normalną" rzeczywistość, w której przystojnych milionerów spotyka się na każdym rogu, niedźwiedzie walczą w oktagonie, a domowe zwierzątka gada...
– To znowu ty – westchnęła, skupiając się na guzikach drogiej marynarki. W ten sposób nie musiała patrzeć w lubieżne oczy natarczywego mężczyzny: – Panie Szary, prosiłam już wielokrotnie, żeby dał mi pan spokój.
– Proszę, mów mi Krystian.
Halinka uderzyła się dłonią w czoło. Nawet nie próbowała zapanować nad zażenowaniem, które zdawało się wypalać dziurę w duszy. Zerknęła na taśmę i zaklęła.
– Smalec – wymieniała, kasując towar. – Sznur... prezerwatywy? Noż do jasnej cholery! – Rzuciła pudełkiem z napisem "Elastic and Soft" w klienta. – Co to ma być?!
– Co powiesz na randkę? – Krystian nie przejmował się jej oburzeniem. – Możemy się spotkać u mnie...
– Nie będzie żadnej cholernej randki! – Halinka wyjęła z kieszeni kartę płatniczą, machnęła nią nad terminalem, po czym walnęła pięścią o szufladę kasy, która spróbowała podskoczyć do góry. – Bierz towar i zjeżdżaj stąd! Więcej nie wracaj!
– Podobam ci się. – Krystian się uśmiechnął.
Oczy Halinki zrobiły się okrągłe jak spodki. Usilnie próbowała zrozumieć, na jakiej zasadzie mężczyzna przed nią funkcjonuje. Cisza się przedłużała, a żadne racjonalne wytłumaczenie ciągle się nie objawiało. Postanowiła rozwiać swoje wątpliwości:
– Co w moich słowach sprawiło, że tak pomyślałeś? Albo inaczej. Co mam zrobić, żeby udowodnić ci, że nie jestem tobą zainteresowana?
– Możesz się ze mną umówić.
– Wypierdalaj.
– Słucham?
– Powiedziałam: wypierdalaj.
Krystian wzruszył ramionami. Wyjął z kieszeni drogiego garnituru plastikową torbę z logiem sieci sklepów Lidronka i nieśpiesznie spakował do niej zakupy. Na koniec sięgnął do kieszeni spodni i położył wizytówkę na szklaną podstawkę na resztę.
– No ruchy, bo hamujesz mi kolejkę! – warknęła Halinka.
Krystian obejrzał się. W małym sklepiku nie było nikogo oprócz niego, Halinki i innej ekspedientki, która przyglądała się mu, przygryzając dolną wargę.
– Będę czekać na telefon. – Po raz ostatni błysnął zębami i ruszył do wyjścia.
Halinka z napięciem obserwowała, jak wychodzi na parking, wsiada do helikoptera i wznosi się w powietrze. W jej głowie kłębiło się wiele pytań. Na przykład, jakim cudem helikopter wylądował na tak malutkim parkingu? Albo, w jaki sposób Krystian Szary zarabiał na życie? Przecież pojawiał się w jej miejscu pracy co najmniej pięć razy dziennie!
Nacisnęła na stopkę małego śmietnika, chwyciła wizytówkę i zamachnęła się.
– Stój!
Halinka posłała gniewne spojrzenie koleżance z sąsiedniej kasy.
– Słuchaj, jeśli masz zamiar ponownie mnie przekonywać, że to było romantyczne, walnę cię w łeb.
Ekspedientka zawahała się. Podejrzliwie przyjrzała się sylwetce Halinki, jakby mierząc swoje szanse.
– Nie boję się ciebie... Au! No już! Przestań!
Halinka wróciła za ladę. Miała serdecznie dość głupiego gadania Ani. Zmierzyła ją spode łba. Dziewczyna może i była śliczna, ale nie miała za grosz rozumu!
– Chodziło mi tylko o to, że chciałaś z nim przeprowadzić wywiad – oświadczyła Ania, obrażonym głosem.
Halinka przewróciła oczami. Czuła, że Ania w ostatniej chwili zmieniła swój wywód.
– Oczywiście, ale to było, zanim Krystian okazał się natarczywym zboczeńcem.
– Uważam, że to urocze.
– Smalec i prezerwatywy?
Na czole Ani pojawiły się zmarszczki, których Halinka nigdy wcześniej tam nie widziała.
– Interesuje się tobą bogaty i przystojny milioner! – wyrzuciła w końcu. – Marnujesz szansę, kobieto!
– Możesz sobie zabrać tę cholerną szansę! – Gdy te słowa opuściły usta Halinki, zrozumiała, że popełniła błąd. Otwarta buzia Ani oraz chciwe oczy wprost krzyczały "w tej głowie kiełkuje się coś szalonego". – Nawet o tym nie myśl!
– O czym? – Ania uniosła niewinnie brwi.
– Sama już dobrze wiesz o czym! Ten facet to świr! Przestań, bo skończysz z dupą w smalcu!
– Jak to w smalcu?
Halinka nie czuła się na siłach, żeby odpowiedzieć na to pytanie. Zamiast tego nacisnęła na stopkę małego śmietnika i cisnęła tam wizytówkę. W tej samej chwili postanowiła, że jeszcze dzisiaj złoży wypowiedzenie. Zmieni też mieszkanie, tak na wszelki wypadek.
– Halina Ulańska, proszę zgłosić się do kierownika zmiany – oznajmił głośnik na suficie.
– Właśnie tego mi brakowało... – mruknęła, wstając zza lady.
Wolno udała się na zaplecze. Głowiła się nad otaczającą ją rzeczywistością, która każdego dnia stawała się coraz bardziej absurdalna. Wszystkie przyjaciółki wiązały się z młodymi i przystojnymi milionerami, którzy pojawiali się jak grzyby po deszczu. Kierowana ciekawością zapoznała się kiedyś z rankingiem najbogatszych ludzi w kraju. Nie znalazła tam żadnego z tych mężczyzn.
Dzisiaj wszystko nie miało sensu. Nawet sklep. Czemu mieli dwie kasy, jeśli klienci przybywali z częstotliwością jednego na godzinę? Po co praca zmianowa, mimo że w nocy nikt nigdy nie przychodził? Dlaczego kierownik zawsze używał głośnika, zamiast po prostu wyjść z zaplecza i zawołać? Nie znalazła w tym ukojenia, tylko jeszcze więcej pytań. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że jest jedyną normalną osobą w kiepsko zaprojektowanej rzeczywistości.
Westchnęła i pociągnęła za klamkę drzwi.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy Halinka zniknęła na zapleczu, Ania zerwała się z miejsca tak gwałtownie, że uderzyła ciałem w półkę z batonami czekoladowymi. Słodycze runęły na podłogę, ale Ania nie przejmowała się tym, tylko zawzięcie przeszukiwała malutki śmietniczek. Ostrożnie wyciągnęła wizytówkę.
– Mój skarb – syknęła, przytulając znalezisko do piersi.
Podejrzliwie rozejrzała się wokół. Namierzyła oczami chłopaka, stojącego kilka kroków przed rozsuwanymi drzwiami. Gapił się na nią tak, jakby była drapieżnym zwierzęciem, z którym przypadkiem znalazł się w jednej klatce. Wycofywał się powoli i z obawą. Wreszcie odważył się odwrócić i popędzić przed siebie.
Ania kiwnęła z zadowoleniem. Wyciągnęła komórkę i pośpiesznie wybrała numer widoczny na wizytówce.
– Cześć! – zaszczebiotała do słuchawki. – Dzwonię w sprawie tego wywiadu.
