Niebywały przypadek Haliny Ulańskiej

50 Czarny Rycerz

Orion próbował zapanować nad oddychaniem. Nienawidził panikowania, gdyż gwałtownie zużywało bezcenną energię. Właśnie pędzili podziemiami dziwnego pałacyku. Nie wiedział, ile czasu jeszcze tu spędzą. W takiej sytuacji oszczędzanie sił to konieczność, choć łatwiej powiedzieć niż zrobić.

– Szarik... – stęknął.

– Świeże powietrze z prawej odnogi – poinformował kot.

Orion kiwnął i pognał we wskazanym kierunku. Niestety krajobraz nie zmienił się zbytnio. Gnali kolejnym wąskim korytarzem, którego zimne ściany okazjonalnie dekorowały futurystyczne światła, udające pochodnie.

– Poprzednim rrrazem... to wyglądało inaczej – mruczał pod nosem Szarik.

– Dobry pieszek – zgodził się Falafel.

Pies jako jedyny nie okazywał żadnych symptomów zmęczenia. Dobrze. Jeśli dojdzie do najgorszego, po prostu chwyci Szarika i z nim ucieknie. Przynajmniej nikt postronny nie ucierpi.

– Ssskup się na drodze, Orionie – pouczył go kot. – Lewa odnoga.

Rycerz kiwnął.

Wreszcie coś się zmieniło. Okrągła kamienista przestrzeń, a pośrodku – jezioro? Emitowało niebieskawe światło, dzięki czemu nie tonęli w ciemnościach. Szybko rozejrzał się wokół. Widział kolejne tunele umieszczone w równych od siebie odstępach. Gdyby je połączył ze sobą liniami, wyszedłby krzyż.

– Którędy? – zapytał.

– I znowu wygląda to nieco inaczej – zirytował się Szarik.

– Którędy?

– Myślę!

– Nie mamy na to czasu.

– Podejdziemy do każdej – stwierdził kot. – Przez tę cholerrrną wilgoć nic nie czuję.

Plan wydawał się sensowny, lecz wkrótce okazało się, że posiadał słaby punkt. Kamienie pod nogami były zbyt śliskie. Orion kilkukrotnie przechodził w bieg, lecz gdy niemal się zadźgał mieczem Swietłany, ostatecznie pogodził się z tym, że musi zwolnić. Oby to zadziałało tak samo na Czarnego Rycerza...

– Sssskoro jest chwila, jaki masz plan? – Szarik wspiął się na Falafela i rozłożył się na jego grzbiecie.

– Znaleźć Halinkę, tę prawdziwą – odparował Orion.

– A w jaki sposób to pomoże?

– To jej świat, tak? Może nad nim jakoś zapanuje.

– Aha...

– No co?

Kot podrapał się za uchem.

– No dalej, widzę, że nie podoba ci się mój plan – ponaglił Orion.

– Nie chcę być czarrrnowidzem – mruknął Szarik. – To nie tak, że twój plan jest kompletnie zły, po prostu... – westchnął. – Gdy słyszałem Halinę po raz ostatni, sama błagała o pomoc. – Kot zmarkotniał. – Podejrzewam, że właśnie dlatego ty i pozostali ssskończyliście w tym miejscu.

– Nie jestem pewien czy rozumiem...

– Sposób, w jaki to ujęła, ma znaczenie. – Szarik zwiesił uszy. – Powiedziała: błagam, niech ktoś mi po prostu pomoże. Pewnie dlatego Ego wciągnęła każdego, kto jej dotknął.

Orion poczuł, jak jeżą mu się włosy na rękach. Czyli to naprawdę koniec...

– Zmiana planów – oznajmił twardo. – W tej posiadłości na pewno są jacyś ocalali. Musimy ich uratować, zanim...