Overgave

2

Bedankt voor de leuke comments op het eerste hoofdstuk! 🥰

Eva slikt. Heel even is het stil, maar dan richt ze zich op, om vervolgens recht in mijn ogen te kijken. 'Omdat Frank niet zijn vader is', fluistert ze, haar stem trilt onzeker. Mijn mond valt open van verbazing. Mijn blik gaat van Eva, naar het kleine mannetje in de Maxi-Cosi en weer terug naar Eva. 'Je bedoelt...', ik hoef mijn zin niet af te maken. Door voorzichtig te knikken bevestigt ze mijn vermoeden. Aarzelend glimlach ik. 'Mag ik?', zo verlegen heb ik al een hele tijd niet geklonken. Ze knikt nog eens en zet de Maxi-Cosi op een stoel. Ietwat klunzig en met trillende handen maak ik het ventje los. Nog even kijk ik haar vragend aan, maar als ze bemoedigend glimlacht, schuif ik mijn handen onder zijn okseltjes. Als ik zeker weet dat ik het kleintje goed vastheb, til ik hem voorzichtig op. Ik hou hem vlak voor mijn gezicht, zodat onze neuzen elkaar bijna raken. Zijn oogjes zijn gesloten, maar met zijn mondje maakt hij zachte smakgeluidjes. Er gaat van alles door me heen op dit moment. Wat een prachtig manneke. Vluchtig had ik al gezien dat hij enorm op Eva lijkt, maar nu ik goed kijk zie ik ook mijzelf terug in de zachte gelaatstrekken van het jonge kind. Hij is zonder twijfel perfect. Zachtjes druk ik mijn lippen op zijn voorhoofd, waarna ik hem dicht tegen me aandruk. Dit gevoel is onbeschrijflijk. Dit leven is door ons gemaakt. Door Eva en mij. Niet bewust, maar dat maakt niets uit. Want liefde was sowieso in het spel. Enorm veel liefde. Liefde die nu misschien op een laag pitje staat, maar wat mij betreft zo weer kan aanwakkeren. Ik sluit mijn ogen en zucht diep. Wat ruikt hij ook heerlijk. Ik moet bijna grinniken om mijn eigen sentimentele gedachten. Dat zo'n klein frummeltje zoveel emoties kan oproepen. Als ik opzij kijk, zie ik hoe ook Eva wegdroomt bij het schouwspel dat zich voor haar afspeelt. Met een blik vol genegenheid kijkt ze naar mij en haar zoon. Onze zoon. 'Hij is prachtig, Eef', er rolt een traan over mijn wang. Ze knikt en veegt snel een traan van haar eigen wang. 'Het spijt me dat ik ben weggegaan', verontschuldigend kijk ik haar aan. 'Het spijt me dat ik niet naar mijn hart luisterde', fluistert ze. 'Kom hier', zachtjes trek ik haar tegen me aan. Mijn lippen vinden haar slaap en eindelijk kan ik haar geur weer diep in me opnemen. 'Alles komt altijd goed', met een waterige glimlach kijkt ze me aan. 'Alles komt altijd goed', herhaalt ze mijn woorden. Voor ik het weet drukt ze een kus op mijn mond. Als ze zich terugtrekt en me wat beschroomd aankijkt, verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Geruststellend plaats ik mijn lippen op haar voorhoofd, om haar daarna weer dicht tegen me aan te trekken. Ze hoeft dit niet alleen te doen. Dit is waar ze hoort te zijn. In mijn armen. Al snel voel ik dat Eva op haar benen staat te trillen. 'Kom', ik neem haar bij de hand en leid haar naar de stoeltjes. 'Gaat het?', ik kniel voor haar neer. Ze knikt en gaat met haar vinger over het wangetje van het ventje dat ik nog steeds in mijn armen heb. 'Hoe heet hij eigenlijk?', net voor ze haar blik afwendt zie ik hoe de tranen in haar ogen springen. 'Hé', nu is het mijn beurt om over haar wang te strelen, 'wat is er, Eef?'. 'Hij heeft nog geen naam', hakkelt ze, 'ik...'. Ze schudt haar hoofd en slaat haar handen voor haar gezicht. 'Oh, Eef...', ik weet niet hoe ik het allemaal voor elkaar krijg, maar het lukt me haar te omhelzen én onze zoon vast te blijven houden. Alles gaat onverwachts natuurlijk met het baby'tje in mijn armen. 'Er moet nog zoveel gebeuren, Wolfs', snikt ze zachtjes. 'Dat geeft toch niet, lieverd', mijn lippen vinden wederom haar slaap. Ze is als een magneet voor me en ik heb nog ongelooflijk veel tijd in te halen. Zeven lange maanden heb ik haar moeten missen. Maar nu ik haar weer zie, weet ik dat die zeven maanden voor haar veel en veel langer geduurd moeten hebben dan voor mij. Dat ze voor haar veel zwaarder zijn geweest. 'Ik ga je helpen, Eef', zachtjes streel ik over haar arm, 'we komen er wel uit'.