Overgave

39

'Ssh, rustig maar ventje', heel voorzichtig laat ik mijn vingers over zijn buikje glijden. In de hoop hem iets te kalmeren. 'Pak hem maar, hoor', glimlachend laat Sanne mij het gewicht op de weegschaal zien, 'jullie mannetje begint aan te komen, 2805 gram'. Ik til Melle van de weegschaal en druk hem tegen mijn blote borst aan, ik vind het maar niets als hij zo huilt, 'nog 120 gram en dan is hij op zijn geboortegewicht'. 'Kunnen we dan naar buiten?', vraagt Eva. Ik weet dat ze erom staat te springen, maar ik ben er ook een beetje benauwd voor. Als ze eenmaal naar buiten mag, is ze vast helemaal niet meer te houden. En dan put ze zichzelf nog erger uit dan ze nu al doet. 'Ja, dus als hij lekker blijft drinken bij mama, kan het zijn dat jullie dit weekend al naar buiten kunnen', glunderend kijkt ze me aan. Ik glimlach terug en draai me om, om hem zijn luiertje aan te doen. Hij is wat kalmer door het huid-op-huid contact, maar als ik hem op de commode leg begint hij gelijk weer te jammeren. 'Oh, dan kunnen we lekker gaan wandelen, Wolfs!', het is goed dat ik met mijn rug naar haar toe sta, zodat ze niet kan zien hoe ik hierover denk, 'Het wordt heerlijk weer'. 'Maar wel rustig aan', gelukkig waarschuwt Sanne haar al, voordat ik weer de pret moet bederven. 'Gelukkig kunnen we ook in de binnentuin, nu', ik hoor gewoon aan haar stem dat ze een glimlach op haar gezicht heeft. Ze heeft gisteren goed uit kunnen rusten en is merkbaar opgelucht dat Melle vandaag, woensdag, precies een week na zijn geboorte, begint aan te komen. 'Zo', ik draai me om naar de twee vrouwen, 'moet hij kleertjes aan, of wil je hem even zo?'. 'Doe maar zo', ze kijkt Sanne even aan, 'huid-op-huid is fijn voor hem, toch?'. 'Ja, maar ook voor jou', glimlacht ze, 'dus zoveel mogelijk knuffelen'. 'Dat komt wel goed', ik wacht even tot ze haar overhemd heeft losgeknoopt voor ik hem in haar armen leg. 'Zo, ga maar even boos doen bij mama', ik druk een kus op zijn rode hoofdje. Er zit veel pit in dat kleine mannetje van een week oud. Als er iets niet naar zijn zin gaat, laat hij dat duidelijk merken. Verder is het eigenlijk een perfecte baby. Zodra hij merkt dat er aan zijn behoeften wordt voldaan, is hij de rust zelve. 'Je bent helemaal niet boos, toch Melle?', ze drukt een kusje op zijn voorhoofd voor ze naar mij kijkt en haar lippen tuit. Met een glimlach kus ik haar op haar prachtige mond. Ik ga op de rand van het bed zitten en kijkt toe hoe ze hem aanlegt, 'je hebt gewoon honger hè, beertje'. 'Ik ben even beneden', met een glimlach verdwijnt Sanne uit de slaapkamer. 'En jij, heb jij geen honger?', 'hmm?', met een verliefde blik street ze over het wangetje van onze zoon. 'Je ontbijt, Eef', ik knik naar het nauwelijks aangeraakte dienblad naast haar, 'je hebt alleen je thee op'. 'Ik eet straks wel', hoofdschuddend loop ik naar de andere kant van het bed. 'Wolfs...', ze zucht diep als ik naast haar neerplof en het broodje van haar bord pak. Ze weet al wat er gaat komen. 'Eef, als jij niet voor jezelf zorgt, dan doe ik het', ik hou het broodje zelfmoord voor haar mond. 'Laat me nou gewoon', ze duwt mijn hand weg en legt beschermend haar hand rond Melle's hoofdje, 'ik eet straks, zeg ik toch. Nu wil ik gewoon in alle rust m'n kind voeden'. 'Beloofd?', 'jezus, Wolfs!', fel kijkt ze me aan, maar blijkbaar ziet ze iets in mijn blik waardoor haar ogen een stuk zachter gaan staan. 'Beloofd?', vraag ik haar nog eens. 'Beloofd', zachtjes streelt ze over mijn kaak, 'maak je nou niet zo'n zorgen, ik ben gewoon misselijk, 's morgensvroeg'. 'Oké, lieverd', ik zet het dienblad aan de kant en ga dicht tegen haar aan zitten, 'sorry, ik zal niet meer zo zeuren'. 'Het geeft niet', met een flauwe glimlach laat ze haar hoofd op mijn schouder rusten, 'je bent bezorgd, dat weet ik ook wel. Maar van dit soort momentjes wil ik gewoon genieten, ik vind het zo fijn met hem zo dicht bij me'. De manier waarop ze naar Melle kijkt bij het uitspreken van deze woorden maakt me nog verliefder dan ik al ben. Als ik een kus op haar slaap wil geven, begint mijn maag plots hard te rommelen. 'Wolfs!', ze kijkt op en geeft me een tik tegen mijn borst, 'heb jij zelf wel gegeten?'. Mijn wangen kleuren felrood, 'ik, eh...'. 'Sjonge, jonge, jonge', grinnikend laat ze zich weer tegen me aan vallen, 'jij bent echt onverbeterlijk'.