Overgave

26

'Morgen eten we gewoon beneden hoor', bloedserieus kijkt ze me tussen twee happen door aan, 'bami moet je kunnen slurpen, dat durf ik niet in dit net verschoonde bed'. 'Niet naar je mama luisteren hoor', ik ga met mijn vinger over het wangetje van Melle die ons met zijn grote azuurblauwe ogen in de gaten houdt vanuit het nestje tussen ons in. Verontwaardigd kijkt Eva me aan, 'althans, niet als het op eten aankomt', met een knipoog weet ik de frons van haar gezicht te vegen. 'Als je je goed voelt kunnen we wel gewoon beneden eten morgen. Heb je een beetje kunnen uitrusten vandaag?', ze knikt. 'En morgen komt alleen Marion', met volle mond praat ze verder, 'dus dat is ook een rustig dagje'. 'Heb je Maurice eigenlijk al verteld dat hij oom is geworden?', 'hij zit nog steeds vast, Wolfs...', met wat meer moeite dan zonet slikt ze haar bami door. 'Je kunt hem toch bellen?', 'hij wist niet eens dat ik zwanger was...', ze pakt het handje van de baby die tussen ons inligt vast, 'ik ben al zo lang niet bij hem langs geweest'. 'Waarom niet?', ze haalt haar schouders op en vecht zichtbaar tegen haar tranen. 'Hé', ik knijp zachtjes in haar schouder, 'wat is er nou?'. 'Ik schaamde me, Wolfs', de walging is in haar stem te horen, 'ik schaamde me voor Melle'. 'Nee, lieverd', ik neem haar kin tussen mijn duim en wijsvinger, 'je schaamde je voor wat wij gedaan hebben. Niet voor Melle'. 'Vanaf het moment dat ik het echt niet meer kon verbergen ben ik niet meer geweest, Wolfs', een traan valt op haar bord, 'hij zal het niet begrijpen'. 'Dat zal hij wel, Eef', ik sta op van het bed en loop naar haar kantje. 'Hij houdt van je', ik neem het bord van haar schoot en ga naast haar zitten. 'Wolfs...', 'Hij houdt van je', ze schudt haar hoofd. 'Hij houdt van je', ik leg mijn hand op haar wang zodat ze me aankijkt, 'luister naar me, Eva van Dongen. Hij houdt van je'. Ze bijt op haar lip, maar kan haar tranen niet langer inhouden. 'Kom hier', huilend laat ze me haar in mijn armen nemen. 'Het komt wel goed, Eef', ik druk mijn lippen op haar wang en wieg haar zachtjes heen en weer. Als ze wat is gekalmeerd, duwt ze zich van me af. 'Ga je met me mee?', ze haalt haar neus op en kijkt me aarzelend aan. 'Ga ik met je mee?', met een flauwe glimlach veeg de tranen van haar wangen, 'natuurlijk ga ik met je mee. Ik moet Maus toch vertellen hoe ongelooflijk trots ik ben op jullie twee'.

Als ik me omdraai om de vieze borden in de vaatwasser te stoppen, schrik ik van haar verschijning in het trapgat. 'Je laat me schrikken', 'sorry', ze glimlacht flauwtjes. 'Jij hoort in bed te liggen', 'hmm', ze loopt verder de keuken in. Ze heeft enkel mijn overhemd aan en onze baby op haar arm en alsof betoverd volg ik elke beweging nauwkeurig. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik dit tafereel niet verwacht. 'Wij komen gewoon even bij je kijken, hè Melle', ze wiegt het ventje wat heen en weer. Elke keer als ze naar hem kijkt glimt ze van trots. Als ik nog niet straalverliefd op haar was, zou ik dat spontaan worden. 'Komen de muren op je af?', 'een beetje', ze haalt haar schouders op, voor ze me aankijkt, 'maar het gaat wel, met jullie bij me is het niet zo erg'. 'We kunnen binnenkort wel even naar buiten', ik loop naar haar toe en neem haar vrije hand in de mijne, 'een stukje wandelen?'. 'Dat mag pas als hij begint aan te komen', 'da's meestal na de eerste week toch?', ze knikt. Weer die trotse glimlach. Ik kan niet anders dan mijn lippen op de hare drukken. 'Ik vind het lief dat je je zo hebt ingelezen', ze trekt me aan de revers van mijn overhemd naar zich toe en kust me nogmaals. 'En ik ben ook ontzettend blij met alles wat je voor me doet', weer haar lippen op de mijne, 'en ik hou heel veel van je'. 'Maar?', onzeker kijk ik haar aan. 'Nee, geen maar', ze glimlacht tegen mijn lippen, 'en wil heel graag officieel samen zijn. Jouw vriendin zijn'. 'Ik – eh....', even sta ik met mijn mond vol tanden. 'Dat is toch wat je vanmorgen bedoelde?', haar zelfverzekerde houding verdwijnt als sneeuw voor de zon. 'Laat maar...', ik zie de tranen in haar ogen springen voor ze zich omdraait. 'Nee, Eef', ik leg mijn hand op haar schouder, 'wacht'. Heel even kijkt ze me hoopvol aan, voor ze verlegen haar ogen neerslaat. 'Ja, Eva... Ja', ik leg mijn hand in haar hals en streel zachtjes over haar kaak, 'dat is precies wat ik bedoelde, vanmorgen'. Er breekt weer een prachtige glimlach door op haar gezicht. 'Als je het nou gewoon vraagt volgende keer, hoef ik me niet zo opgelaten te voelen', er rolt een ontsnapte traan over haar wang. 'De volgende keer?', aan haar ogen zie ik dat de grijns op mijn gezicht onwijs groot is. 'De volgende keer ja, Floris Wolfs', ze klopt zachtjes op mijn borst voor ze zich omdraait om de keuken uit te lopen, 'Oliebol'.