Overgave

17

'Hé, sssh', snel haal ik hem uit zijn wiegje om de overloop op te lopen, 'stil maar, jochie'. Voorzichtig til ik hem iets op, zodat ik aan zijn luier kan ruiken. 'Zal ik hem even in zijn eigen kamertje verschonen?', Sanne steekt haar armen al naar hem uit, 'dan kan jij Eva rustig wakker maken. Het is ook weer tijd voor een voeding, denk ik'. 'Is goed', met heel wat moeite leg ik mijn huilende zoontje in haar armen, 'dank je wel'. Ik weet dat ze hier is om ons te helpen, maar het liefst ben ik gewoon alleen met Eva en Melle. Maar goed, het is misschien toch wel fijn. Want Eva heeft amper geslapen vannacht en ik dus ook. Met een bezwaard gevoel kruip ik dan ook het bed in om haar wakker te maken. Voorzichtig trek ik haar tegen me aan. Terwijl de kraamverzorgster Melle verschoont kunnen we best nog even soezen. Na een minuut of vijf verschijnt Sanne in de deuropening van de slaapkamer. Als ze ziet dat Eva nog ligt te slapen, knipoogt ze en gebaart ze dat ze ons nog wel even de tijd gunt. 'Eef, liefje', zachtjes streel ik over haar wang, 'word je wakker?'. Ze humt wat en knijpt met haar ogen, wat een verschrikkelijk schattig gezicht is. 'Hé', glimlachend kijk ik toe hoe ze langzaam haar ogen opent. 'Tisser?', ze verbergt haar gezicht in mijn nek en legt haar hand op mijn borst. 'Ons mannetje heeft je nodig', zachtjes druk ik mijn lippen op haar voorhoofd. Ze opent haar ogen en kijkt me aan met een heldere blik. 'Waar is 'ie?', 'Sanne heeft hem net verschoond en ze is nu beneden met hem, denk ik', ze glimlacht voorzichtig en drukt haar lippen op de mijne. 'Hij mag in bad, straks', haar ogen glinsteren en het geluk dat ze uitstraalt is aanstekelijk. 'Wie had dat gedacht', ik streel een plukje haar achter haar oor, 'dat wij zo zielsgelukkig zouden zijn omdat we ons kleintje mogen badderen'. Ik kan m'n ogen niet van haar afhouden. Al sinds we thuis zijn gekomen met Melle heeft ze haar haren los. En het is zo anders. De Eva met de strakke paardenstaart is een hele andere vrouw dan de Eva met losse haren. Ze laat me toe. Ze praat met me. Ze geeft zichzelf toestemming om van me te houden. 'Het is wel wat anders dan achter de criminelen aan, hè', ik knik afwezig. Kan mijn blik niet zo 1, 2, 3 van haar prachtige gezicht afwenden. 'Wolfs...', haar wangen kleuren lichtroze. 'Sorry', ik laat mijn duim zachtjes over haar lippen glijden, 'je bent zo machtig mooi, Eef'. Ik krul een lok om mijn vinger terwijl ze haar ogen neerslaat, 'ik weet dat je het moeilijk vindt om te horen, maar het is echt zo. Je bent de allermooiste en ik vind het belangrijk dat je dat weet'. Ze glimlacht verlegen en drukt haar lippen op de mijne, 'ik hou van je, Floris'. 'Ik ook van jou', met mijn duim veeg ik zachtjes over haar zijdezachte huid, 'ik ben zo verliefd op jou'. Er breekt een grote glimlach door op haar gezicht en ik weet dat het goed zit.

'Je moet z'n hoofdje goed ondersteunen', voorzichtig pak ik hem nog wat steviger vast. 'Zo, ja', Sanne glimlacht geruststellend en Eva straalt van trots. 'Je mag voorzichtig wat water over zijn hoofdje gieten, Eva', terwijl ik ons zoontje vasthoud, wast Eva hem voor de eerste keer. Al snel laat Sanne ons alleen en is het, op wat tevreden gemurmel van Melle na, stil. Onze blikken ontmoeten elkaar af en toe en als er nu een foto gemaakt zou worden, zou het geluk er vanaf spatten. Het is bijna misselijkmakend, hoe gelukkig wij op dit moment zijn. Iets waar wij allebei niet aan gewend zijn. Misschien is het daarom wel extra intens. Omdat goede dingen ons niet vaak overkomen. Er zijn natuurlijk zat koppels die samen een kind krijgen. Maar ik denk dat er maar weinig koppels zijn die samen zoveel hebben meegemaakt. En er zijn waarschijnlijk nog minder koppels die zoveel van elkaar houden als wij. Die, ondanks dat ze elkaar van hun slechtste kant hebben gezien, onvoorwaardelijk veel van elkaar houden. 'Wil jij hem afdrogen?', haar woorden schudden me wakker uit mijn dagdroom. 'Doe jij maar', voorzichtig til ik hem uit het badje om hem op de badcape op ons bed te leggen. 'Ik ben zo trots op je', ik heb mijn armen om haar heen geslagen en druk mijn lippen in haar nek, 'zo ontzettend trots, Eef'. Ze glimlacht en laat haar hoofd tegen het mijne rusten, terwijl ze hem grondig maar voorzichtig afdroogt. 'Wil jij hem aankleden?', mompelt ze, 'ik sta te trillen op mijn benen'. 'Tuurlijk, lief', ik trek haar nog iets dichter tegen me aan, 'ga jij maar lekker in bed liggen, dan kom ik hem zo bij je leggen'. 'Kom je er dan zelf ook bij?', 'mm', liefdevol kus ik haar wang, 'dat klinkt heel aantrekkelijk'. 'De papa moet ook rusten', probeert ze me over te halen, terwijl dat helemaal niet nodig is. 'Nou, vooruit dan maar', grinnikend knabbel ik wat aan haar oorlel, 'opschieten nu, Van Dongen, hup je bed in'.