Overgave

14

'Fijn hè, dat papa er is', zachtjes fluisterend wrijf ik over zijn wangetje. Hij drinkt rustig door. Onbezorgd. Alsof er niets aan de hand is. Terwijl er in z'n korte leventje toch al veel gebeurd is. 'Hij houdt nu al zoveel van jou', ik glimlach voorzichtig, maar voel de tranen branden achter mijn ogen, 'en hij is nu al de allerbeste papa van de wereld'. Ik sla mijn ogen ten hemel en haal even diep adem. Nooit had ik verwacht dat ik me zo zou voelen. Dat zo'n klein baby'tje zoveel met me zou doen. Mijn belevingswereld zo zou veranderen, mijn gevoelswereld op z'n kop zou zetten. Dat het zien van Wolfs als de vader van mijn kind me zo zou raken. 'Maar waarom moet hij altijd van die lieve dingen tegen me zeggen?', snel wrijf ik de traan van mijn wang. 'En waarom kan ik het niet gewoon accepteren? Accepteren dat hij van mij houdt en dat ik van hem...', mijn ventje merkt dat ik overstuur ben en wordt onrustig. 'Sorry, droppie', ik laat mijn neus over zijn bolletje glijden, 'normaal is mama niet zo'n emotioneel wrak, hoor'. Als ik met mijn vinger over zijn handje streel, pakt hij me stevig vast. Ik haal een paar keer diep adem en voel me langzaamaan een beetje rustiger worden. 'Dat kunnen alleen jij en papa, mij kalmeren', met een glimlach druk ik een kus op zijn voorhoofd, 'mijn twee lieve stoere mannen'. Genietend kijk ik toe hoe hij drinkt. Het is een geweldig gevoel. Ondanks alle emoties, heb ik me nog nooit zo sterk gevoeld. Ik heb dit mannetje gewoon op de wereld gezet. Mijn lichaam heeft hem negen maanden bij zich gedragen. Hem beschermd. Hem gebaard. En nu, nu voedt mijn lichaam hem. Het is een geweldig gevoel. Bijna onoverwinnelijk. Zachtjes grinnik ik om mijn eigen gedachten. Want ik voel me niet alleen sterk, ik ben ook ontzettend bang. Bang dat hem iets overkomt. Bang voor het moment waarop hij voor het eerst verdriet zal hebben. Dat hij pijn zal hebben. Het zijn gevoelens die ik herken. Want zo voel ik me ook als Wolfs er in zijn eentje op uit is. Als we bij een actie gescheiden worden. Of de afgelopen maanden, toen ik niet wist waar hij was. Toen was ik ook bang. Bang dat hem iets zou overkomen, bang hem te verliezen. En dit... Dit gevoel gaat nog dieper. Misschien omdat hij mijn eigen vlees en bloed is, omdat het mijn kind is, omdat hij nog zo klein en weerloos is. 'Ga je een boertje laten voor mama?', voorzichtig klop ik op zijn rug. Al wat harder dan ik de eerste dag deed, toen ik volgens de verpleegster bang was hem te breken. En dat ben ik stiekem nog steeds, maar hij is het product van de liefde tussen Wolfs en mij, dus hij kan best tegen een stootje. 'Goed zo, mooie jongen', ik leg hem in mijn schoot en zie dat hij alweer bijna in slaap is gevallen. 'Ha mooie dame', gelijk voel ik mijn wangen weer rood kleuren. 'Sorry', hij verontschuldigt zich onmiddellijk als hij ziet wat hij met me doet. 'Nee, Wolfs', ik wenk hem bij ons te komen zitten, 'geen sorry. Ik moet gewoon een beetje wennen, dat is alles'. Hij glimlacht en komt bij ons op het bed zitten, 'dat geeft niet, ik ook'. 'Hoe is het met Fleur?', 'nou... Mijn naam wist ze niet meer', geschrokken kijk ik in zijn ondeugend twinkelende ogen, 'maar die van haar broertje wel'. 'Natuurlijk', snel herstel ik mezelf, 'die vergeet ze niet zomaar'. 'En die van mij wel, dan?', beteuterd kijkt hij me aan. 'Ik weet het niet', ik neem zijn kin tussen mijn duim en wijsvinger en draai zijn gezicht naar het mijne, 'maar ik zal jouw naam nooit vergeten'. Zachtjes druk ik mijn lippen op de zijne, 'ik hou van je, Floris Wolfs'. 'Ik hou ook van jou, Eef', hij haalt een hand door mijn haar en kijkt me doordringend aan. 'Ik kan bijna niet geloven dat wij hem gemaakt hebben', ik leg mijn hoofd op zijn schouder en streel zachtjes over het handje van onze zoon. 'Hij is perfect', 'mm', ontkennen kan ik niet. Wolfs drukt een kus op mijn slaap en trekt me dicht tegen zich aan. Een tijdje staren we naar ons kleintje, tot Wolfs merkt dat mijn ogen dicht beginnen te vallen. 'Kom', hij neemt Melle van me over en stapt het bed uit, 'jij gaat lekker slapen'. 'Hmm, ik wil nog even kroelen', 'dat kan toch', hij trekt mijn kussen naar beneden waar ik dankbaar m'n hoofd op laat rusten. 'Draai je om', ik doe wat hij zegt en lig nu met mijn rug naar hem toe. Hij loopt om het bed heen en legt Melle in het midden van het matras. 'Wolfs...', 'wacht nou even', hij sluit de oude luiken, knipt het nachtlampje aan, sluit de deur en doet het grote licht uit. 'Jullie gaan lekker slapen en ik hou een oogje in het zeil', hij buigt over ons baby'tje heen en drukt een kus op mijn voorhoofd, 'welterusten, Eef'.