Overgave

35

Gespannen zitten we tegenover elkaar. Beide in kleermakerszit. Bovenop de dekens. Zij bang voor de reactie van haar schoonzus, ik bezorgd over of ze dit mentaal wel aankan. 'Ja?', 'ja', ze haalt diep adem en kijkt me angstig aan terwijl de telefoon overgaat. 'Ha, Els', geruststellend streel ik over haar hand, 'ja, je spreekt met Eva'. Ze heeft haar ogen stijf dichtgeknepen en haar ademhaling is snel en onregelmatig. 'Ja, daarvoor belde ik eigenlijk', ze haalt diep adem, 'vorige week woensdag is hij geboren'. Ik kan horen hoe de vrouw aan de andere kant van de lijn enthousiast reageert. Ze lijkt naar iemand te roepen dat het kindje van haar broer geboren is en feliciteert Eva daarna uitgebreid. 'Dank je wel', mompelt ze als de zus van Frank is uitgerateld, 'hij heet Melle en alles gaat hartstikke goed, maar...'. Weer hoor ik de vrouw vrolijk tegen mijn vriendin kletsen: "wat een leuke naam", "hoe is het met jou?" en "goh, wat zou Frank trots geweest zijn". Ze knijpt hard in mijn hand als de vrouw de naam van haar overleden man noemt. 'Els', onderbreekt ze haar, 'ik moet je iets vertellen'. De hand waarmee ze de telefoon vastheeft trilt en een eerste traan rolt over haar wang. "Wat is er, Eva?", hoor ik haar vragen. Angstig kijkt ze me aan. Ik geef haar een bemoedigend knikje en veeg de traan voorzichtig van haar wang. 'Frank...', ze slikt moeizaam en sluit haar ogen, 'Frank is niet Melle's vader'. Aan beide kanten is het even stil. Vragend kijk ik haar aan, waarop ze haar schouders ophaalt. Ik vorm het woord luidspreker met mijn lippen en Eva haalt de telefoon van haar oor. Met trillende vingers drukt ze op de knop van de speaker.  'Wat bedoel je, Eva?', de stem van Franks zus klinkt verward. 'Eva?', wanhopig kijkt ze me aan. Ik wijs naar mezelf, maar ze schudt vastbesloten haar hoofd. Ze wil dit zelf doen. 'Melle is niet de zoon van Frank, ik... Het spijt me', ze probeert vergeefs haar tranen weg te slikken, 'ik had het jullie eerder moeten vertellen'. 'Ik, eh... Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen', volgens mij dringt het amper tot Els door wat haar verteld wordt. 'Els, ik...', voor Eva verder kan praten wordt de hoorn erop gegooid door haar gesprekspartner. Geschrokken kijkt ze me aan. 'Wolfs...', mijn lieve, sterke Eva breekt in miljoenen stukjes. Recht voor mijn neus. 'Sssh, kom hier', ze duikt in mijn armen en ik hou haar vast. Want dat is alles wat ik nu voor haar kan doen. Wat ze nu van me nodig heeft. 'Het is oké, lieverd', ik wrijf over haar rug terwijl ze haar grip nog eens verstevigd. Ze huilt met uithalen die uit haar tenen lijken te komen. Ze is zo ongelooflijk van streek. 'Je hebt het goed gedaan, schatje', ik wieg haar zachtjes heen en weer, 'ik ben zo trots op je'. Langzaamaan verslapt haar greep. 'Gaat het?', ik neem haar gezicht in mijn handen en wrijf de tranen van haar wangen. Ze knikt kleintjes, terwijl het snikken gewoon doorgaat. 'Ik ben zo moe', weet ze na een tijdje uit te brengen. 'Ik weet het, lief', zachtjes druk ik mijn lippen op de hare voor een natte, zilte kus. 'Ik wil niet meer huilen', ze probeert haar gesnik onder controle te krijgen, maar dat wil niet erg lukken. Ik trek haar weer tegen me aan en druk mijn lippen op haar slaap. 'Ga maar lekker liggen', ik klop haar kussen op en sla de deken open. Dankbaar kruipt ze onder de wol, 'kom je bij me liggen?', 'tuurlijk'. Ik trek mijn pantalon uit en ga dan naast haar liggen. 'Ga maar even slapen, liefje', ze haalt nog eens diep adem en sluit dan haar ogen. Zachtjes ga ik met mijn vingers door haar haren. Ze is net een beetje ingedommeld als ik gehuil hoor. Er komt iemand de trap opgelopen en enkele seconden later wordt er op de slaapkamerdeur wordt geklopt. 'Eva?', Sanne's stem klinkt net boven het gehuil van Melle uit. 'Oh, sorry', haar wangen verschieten van kleur als ze ons ziet liggen. 'Het geeft niet', ik kom een beetje overeind, 'geef hem maar'. De jonge vrouw loopt snel naar ons bed en legt ons huilende zoontje in mijn armen. 'Sorry', verontschuldigt ze zich nogmaals, 'hij heeft honger'. Ook Eva komt nu overeind. Haar ogen dik en haar gezicht en hals rood van het huilen. 'Het geeft niet', ze knoopt haar overhemd open en neemt Melle van mij over, 'lekker bij mama, hè'. Ietwat verbaasd kijk ik haar aan. Wat herpakt die vrouw zich toch snel. Net zat ze nog helemaal stuk en nu voedt ze ons mannetje alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alsof ze het al jaren doet. Blijkbaar voelt ze onze brandende ogen, want al snel kijkt ze op. 'Sorry, ik zie er vast niet uit', met een waterige glimlach kijkt ze van Sanne naar mij. 'Oh, eh...', stamelt Sanne. 'Je bent prachtig, Eef', ik sla mijn arm om haar heen en druk een kus op haar slaap, 'zoals altijd'.