Overgave

20

'Eef, weet je zeker dat je dat bezoek kunt handelen?', hij slaat de dekens van mijn door Sanne verschoonde bed open. 'Dat uurtje vanavond?', ik ga op de rand zitten en kijk hem geruststellend aan, 'Dat moet toch wel lukken'. 'Het hoeft niet, hè', hij gaat door zijn knieën en legt zijn handen op mijn bovenbenen, 'dat snappen ze best. Je hebt je rust nodig'. 'Wolfs...', zachtjes laat ik mijn hand over zijn stoppelbaardje gaan, 'wat is nou het échte probleem?'. Hij staat op en haalt gestrest een hand door zijn haar, 'hij heeft je weggegeven, Eva!'. 'Hij zal het heus wel begrijpen', ik pak zijn handen beet en trek me aan hem op, 'hij wist het, Flo'. 'Hij wist wat?', vragend kijkt hij me aan. 'Van ons', ik streel over zijn kaak en voel mijn mondhoek omhoog krullen, 'hij wist dat wij... Hij wist al dat ik van je hou voordat ik dat zelf wist'. Als hij me aankijkt zie ik een kleine twinkeling in zijn ogen, maar al snel neemt de bezorgdheid weer de overhand. 'Hij is... Hij...', 'hij is als een vader voor me', knik ik, 'hij wil gewoon het beste voor me, Wolfs'. Doordringend kijk ik hem aan, 'en dit is het beste voor me'. Een voorzichtige glimlach breekt door op zijn gezicht. 'Ik ben zielsgelukkig met jou en Melle, Wolfs', zachtjes kus ik zijn mond. 'En ik met jullie', hij slaat zijn armen om me heen en drukt zijn lippen in mijn nek, 'en nu terug dat bed in, jij'. 'Als jij mijn baby gaat halen', grijnzend laat ik hem me tegen zich aandrukken. 'Komt voor elkaar', hij drukt een kus in mijn haren en helpt me mijn bed in, 'alles voor mijn meissie'.

'Wolfs?', mijn voormalig werkgever, zoals gewoonlijk volledig in uniform gestoken, kijkt me met grote ogen aan, 'wat doe jij hier?'. 'Chef', ik steek mijn hand uit die hij na enig twijfelen kort schudt. 'Nou?', 'eh, ja', ik draai een kwartslag zodat hij langs me heen kan, 'kom binnen'. 'Waar is Marion?', hij heeft hier duidelijk niet op gerekend, 'Eva zei dat Marion haar de eerste dagen zou helpen'. 'Ik ben er nu', ik loop achter hem aan de hal in. 'Dat zie ik', hij draait zich om en geeft mij zijn jasje aan, 'maar waarom?'. 'Melle is mijn zoon', de manier waarop ik dit zeg zal in zijn ogen ongetwijfeld arrogant overkomen, maar ik ben zo ontzettend trots. Hij knippert een paar keer met zijn ogen, 'wat!?'. 'Eva en ik, we...', zijn vaderlijke voorkomen doet me nu toch wat wankelen, 'Melle is mijn zoon. Ik ben zijn vader'. 'Ik snap hoe het werkt, Wolfs', hij trekt een wenkbrauw op, 'maar bedankt voor de opheldering'. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan en draai me gauw om, om zijn jasje op te hangen. Ik haal even diep adem voordat ik hem weer aankijk, 'ze liggen op bed'. Ik wijs naar de trap en ga hem voor naar boven. 'Eef', ik klop zachtjes op de openstaande deur voor we haar kamer inlopen, 'bezoek'. Ze kijkt op en zendt me een vragende blik. Bijna onzichtbaar haal ik mijn schouders op. Voor mijn gevoel heeft hij nog niet echt gereageerd op het nieuws dat ik de vader ben van Melle, en niet Frank. 'Dag, Eva', hij loopt de slaapkamer in en geeft haar drie zoenen, 'van harte gefeliciteerd, meid'. Als ik op het bed kruip en dicht tegen haar aan ga zitten, kijkt hij me even vreemd aan, maar al snel is zijn blik weer op Eva en Melle gericht. 'En dit is de nieuwste rekruut?', hij glimlacht breed als Eva onze zoon omdraait, zodat hij hem beter kan zien. 'Wat een deftig mannetje', hij gaat op de stoel zitten en buigt wat naar voren. 'Wil je hem even vasthouden?', 'nou, daar zeg ik geen nee tegen', hij staat weer op en Eva legt de baby voorzichtig in zijn armen. Even later zit hij als volleerd opa in zijn stoel. Net echt. 'Hij lijkt op je, Eva', 'vind je?', ze pakt mijn hand vast, 'ik vind dat hij steeds meer op Wolfs begint te lijken'. Hij kijkt ons even met samengeknepen ogen aan, maar kijkt al snel weer weg, 'tja...'. Eva knijpt zachtjes in mijn hand, waardoor ik haar vragend aankijk. Ze schenkt me een 'het komt wel goed'-glimlach en drukt vluchtig haar lippen op de mijne, 'je had gelijk, Eugène'. 'Pardon?', hij wrijft over het handje van onze zoon en lijkt maar half te luisteren. 'Toen je dacht dat er kapers op de kust waren', nu kijkt hij wel op, 'je had gelijk'. 'Ik heb je weggegeven, Eva. Ik dacht dat je voor Frank had gekozen', 'ik weet het', ze slaat haar ogen neer, 'het spijt me'. Het is een tijdje stil, op een zacht gemompel van Hoeben na. Hij lijkt hele verhalen aan onze zoon te vertellen, inclusief gezichtsuitdrukkingen die ik hem nog nooit heb zien maken. 'Wilt u koffie? Thee?', besluit ik uiteindelijk maar te vragen. 'Nee, ik blijf maar even', hij doet een poging een gemeende glimlach op zijn gezicht te toveren, 'moeder en zoon hebben hun rust hard nodig'. 'Eugène...', Eva komt iets overeind en reikt hem haar hand aan, 'het spijt me. Ik had het je eerder moeten vertellen'. 'Jullie hadden een relatie op de werkvloer, dat is verboden, Eva', streng kijkt hij ons aan. 'Jawel, maar...', 'nee, ik wil geen excuses horen', hij schudt zijn hoofd en ik zie de tranen in Eva's ogen springen.  'Meneer Hoeben, ik...', met een simpel handgebaar maant hij mij tot stilte. 'Eva, kijk me eens aan', gebiedt hij haar. Ze pakt mijn hand nog iets steviger vast en kijkt voorzichtig op. 'Ben je gelukkig?', ik voel mijn wenkbrauwen omhoogschieten. Dit is wel de laatste vraag die ik verwacht had. 'Ja', ze knikt hevig terwijl een eerste traan over haar wang loopt, 'heel erg'. 'Dat is het belangrijkst', hij staat op en neemt haar hand in de zijne, 'laat niemand je geluk ooit nog in de weg staan, Eva'.

Bedankt voor alle votes en comments elke keer!! Maakt deze tijd wat dragelijker 😘