Overgave

40

'Soms twijfel ik zo erg, Marion', Melle ligt rustig te slapen in zijn wipstoeltje. Bovenop de tafel. Ik denk dat dit zijn vaste plekje wordt: letterlijk en figuurlijk het middelpunt. 'Dat geeft toch niet, elke moeder is in het begin onzeker', ik knik en wrijf over het buikje van mijn baby. Hij heeft een halfuur onafgebroken gekrijst, voor ik in de gaten had wat er aan de hand was. Krampjes. Nadat Marion eerst mij heeft gekalmeerd, werd hij rustig van mijn hand op zijn buikje. 'Als jij er niet was geweest, had hij waarschijnlijk nog steeds gehuild', ik bijt op mijn lip. 'Doe niet zo mal', ze legt haar hand even op mijn been. 'Ik weet het niet, Mar...', gefrustreerd veeg ik een ontsnapte traan van mijn wang, 'zonder jou en Wolfs had ik het nooit gered. En Sanne is ook echt een engel'. 'Je moet niet zo streng zijn voor jezelf, Eva', ze staat op en loopt naar het aanrecht, 'thee?'. 'Lekker', ik slik een paar keer en zucht diep. Terwijl Marion thee zet, focus ik me op mijn beertje. Ik was echt even bang dat er iets goed mis was. En Wolfs is net even boodschappen doen. En ook Sanne is al naar huis. Gelukkig kwam Marion nog even binnenvallen. 'Sorry, liefie', ik druk zachtjes een kusje op allebei zijn voetjes, 'mama moet nog zoveel leren'. 'Wat zeg je?', 'nee, niks', ik glimlach flauwtjes, 'ik zit tegen Melle te kletsen'. Ze zet een kop thee voor m'n neus neer, slaat haar arm om me heen en drukt een kus in mijn haar, 'je doet het zo goed, Eef'. 'Hmm', ik laat m'n hoofd even tegen haar middel aanvallen, voor ze weer gaat zitten. 'Waarom geloof je dat nou niet?', ze kijkt me doordringend aan, 'wat zit je dwars?'. 'Gewoon', ik haal m'n schouders op en speel wat met m'n theezakje. 'Nee, niet gewoon, Eva', ze legt haar hand op mijn onderarm en wrijft er even zachtjes over, 'is het... Is het je eigen moeder?'. 'Hoe kom je daar nou bij', ik trek mijn arm weg en wend mijn gezicht af. Ik knijp m'n ogen dicht en moet keihard vechten tegen mijn tranen. 'Ik weet toch hoe het was, vroeger', 'jij weet echt helemaal niks Marion!', ik bal mijn hand tot een vuist en verhef mijn stem. Melle kreunt zachtjes en gelijk schiet ik weer in de stress. 'Sorry, sorry, sorry', zachtjes kriebel ik hem over zijn buikje. Gelukkig lijkt hij alleen geschrokken te zijn van mijn harde stem en slaapt hij verder rustig verder. 'Sorry, Eva', Marion kijkt me schuldbewust aan, 'ik wilde je niet van streek maken'. 'Nee, ik moet sorry zeggen', ik sla mijn ogen neer, 'je hebt ook gewoon gelijk'. Een traan rolt over mijn wang. 'Het is anders hè, Eef', ze pakt mijn hand vast en wrijft er zachtjes over, 'dit is jouw gezin. Dit staat los van je verleden'. 'Maar dat kan toch helemaal niet, ik ben toch het product van m'n verleden?', wanhopig kijk ik haar aan, 'En ik heb m'n moeder amper gekend... Hoe moet ik nou weten hoe dit allemaal moet? En m'n vader...'. 'Eva, je lijkt in niets op je vader', ze heeft nu allebei mijn handen beet en kijkt me doordringend aan. 'Dat weet ik ook wel...', 'maar?', schouderophalend haal ik mijn neus op, 'ik wil hem alles geven Marion, maar... Maar ik weet niet of ik dat kan, als niet-werkende moeder. Ik ben zo vervlochten met mijn werk. Het is wat ik het liefste doe, maar het is ook gevaarlijk en ik wil niet... ik wil niet...'. Ik kan het niet uit mijn mond krijgen. Ik ben zo bang dat er iets gebeurt waardoor Melle zonder mij moet opgroeien. En ik weet dat Wolfs niet is als mijn vader, maar toch. Mijn beertje moet gewoon zijn mama bij zich hebben. 'Oh, Eva...', ze trekt me tegen zich aan en ik laat mijn tranen rollen. Als ik even later de voordeur hoor open gaan, maak ik mezelf snel los uit haar omhelzing. 'Ha, dames', met twee tassen vol komt Wolfs de keuken ingelopen, 'is het gezellig, hier?'. Ik probeer mijn tranen te drogen en wendt mijn gezicht af. 'Eef?', hij laat de tassen midden in de kelder staan en loopt snel naar me toe, 'wat is er, schatje?'. Al snel heeft hij zijn sterke armen om me heen geslagen, 'er is niks'. 'Je huilt', hij tilt mijn kin op en kijkt me bezorgd aan met die heldere blauwe ogen van hem. 'Sorry, Wolfs', Marion kucht wat ongemakkelijk, 'mijn schuld'.  'Eva?', voorzichtig veegt hij de tranen van mijn wangen. 'Het is niks, Wolfs...', heel even kijk ik hem aan, 'we hadden het gewoon over vroeger, en...'. Weer barst ik in tranen uit. 'Och, meisje toch', hij drukt me dicht tegen zich aan. Met zijn sterke vingers gaat hij door mijn losse haren. 'Sssh', zachtjes drukt hij kusjes op mijn slaap, 'het is goed. Het is voorbij'. De lieve woordjes in mijn oor en de warme lippen op mijn huid, doen zijn werk. Al snel voel ik mezelf kalmeren. Alleen hij kan dat. Ik haal diep adem en laat mijn voorhoofd tegen het zijne rusten. 'Dank je wel', fluister ik tegen zijn lippen, voor ik de mijne erop druk. Hij glimlacht flauwtjes en kust me nogmaals, 'gaat het weer?'. Ik knik en sla mijn armen om zijn nek. Als ik Marions bezorgde blik vang, glimlach ik geruststellend. 'Sorry, Mar', ik steek mijn hand naar haar uit. 'Geeft toch niet', ze knijpt zachtjes in mijn hand, 'jullie doen het geweldig saampjes'.