Overgave

33

Op aanraden van Sanne ben ik na thuiskomst bij Eva in bed gekropen. Ze heeft geprobeerd wakker te blijven tot ik thuiskwam, maar is na een voeding toch in slaap gevallen. Het duurde allemaal ook veel langer dan gedacht, maar goed, daar heb ik een legitieme reden voor. Hoewel het de bedoeling is dat ik ook wat slaap pak, lukt het me wederom niet. Zachtjes laat ik mijn hand over zij glijden. Zodra ik het bed instapte is ze dicht tegen me aangekropen. Heerlijk vind ik dit. De regelmatigheid waarmee ik haar hart voel kloppen stelt me gerust. Haar adem die zachtjes langs mijn nekhaartjes blaast is een hemelse sensatie. Toch kan ik niet onbezorgd genieten van deze machtig mooie vrouw in mijn armen. Ons gesprek van vanmorgen blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik hoop zo dat ik haar een beetje gerust heb kunnen stellen. Maar er zijn ook nog zoveel dingen die ik haar wil vragen. Denkt ze dat ik haar zal verlaten door mijn geschiedenis met Angelique? Dat ik Melle alleen bij haar achterlaat, net als ik bij Fleur heb gedaan? Of komt het door iets uit haar eigen jeugd? Want dat daar iets is fout gegaan, daar ben ik zeker van. Niet dat ze me er ooit iets over verteld heeft... maar ik merk het aan haar. Ze wil over bepaalde dingen niet praten en kan sommige dingen slecht verdragen. Zaken met kinderen zijn altijd gevoelig, maar er zit bij Eva een extra dimensie aan. Zo ook als het om misbruik gaat... Het maakt herinneringen bij haar los. Daarvoor hoeft ze niets te zeggen, dat zie ik in haar ogen. Hopelijk verbeeld ik het me, maar ik vrees het ergste. 'Wolfs...', een zacht gemompel ontwaakt me uit mijn gedachten, 'stop met staren'. 'Hé', voorzichtig druk ik mijn lippen in haar haren, 'ik dacht dat je sliep'. 'Doe ik ook', ze pakt mijn arm vast en draait zich op haar rug, 'maar jij blijft maar naar me kijken'. 'Hoe weet je dat nou?', grinnikend ga ik boven haar hangen, 'je slaapt toch'. 'Mm', nog altijd zijn haar ogen gesloten als ik mijn lippen op de hare druk. 'Dat voel ik gewoon', ze opent haar ogen en legt haar hand op mijn kaak, 'hoi'. 'Hé', zeg ik nog eens, waarna ik haar teder kus. Ze trekt me iets dichter naar zich toe en bijt zachtjes op mijn lip. 'Mmm', een kreun ontsnapt uit mijn mond en mijn lichaam reageert pijlsnel op haar aanrakingen. Als haar hand onder mijn shirt verdwijnt, hoop ik maar dat ze niets merkt van de strakgespannen situatie die zich enkele centimeters lager bevindt. Even moet ik op adem komen, maar daar geeft ze me amper de tijd voor. Ze komt overeind en duwt me op mijn rug, diep het matras in. Vol begeerte plaatst ze haar lippen weer op de mijne voor een intieme zoen, terwijl haar vingers door mijn borsthaar woelen. Voorzichtig leg ik mijn handen op haar middel, bewust van hoe onzeker ze op dit moment is over haar, volgens zichzelf, 'uitgelubberde' buik. Als ze op me komt zitten, mijn hoofd in haar handen neemt en me intens verliefd aankijkt, durf ik eindelijk mijn handen onder haar overhemd over haar rug te laten glijden. Zo zitten we een tijdje. Innig verstrengelt met elkaar. We zoenen, we kussen, we strelen. Rustig, lieflijk, teder. Als er wat gepruttel uit Melle's wiegje komt, laat ze haar voorhoofd tegen het mijne rusten, 'ik ben zo blij dat je er bent'. Haar wangen kleuren rood als ik mijn vinger zachtjes over haar kaaklijn laat glijden. 'Ik ook, liefje', ik druk mijn lippen in haar hals en sla mijn armen stevig om haar heen, 'ik hou van je, Eva'. Heel even genieten we nog van onze intieme omhelzing, tot Melle's zachte gebrabbel overgaat in een huiltje. 'Ik pak hem wel even', ze knikt en laat zich van me afglijden. Ik druk nog een laatste kus op haar mond, voor ik het bed uitstap om ons mannetje uit zijn wiegje te halen. 'Hallo ventje', voorzichtig neem ik hem in mijn armen en samen voegen we ons weer bij Eva in bed. 'Hij kan nog geen honger hebben', peinzend pakt ze zijn handje vast. 'Misschien wil hij ook wel gewoon even knuffelen', ik druk een kus op zijn bol en wieg hem wat heen en weer. 'Kom eens', Eva neemt hem uit mijn armen, 'trek je shirt even uit en ga liggen'. 'Wat?', 'doe nou maar', zegt ze terwijl ze het rompertje van ons kleintje uittrekt. Nog wat verbaasd doe ik wat ze zegt. 'Kijk', voorzichtig legt ze Melle, enkel gehuld in zijn luier, op mijn borst. 'Zo wordt hij wel kalm', ze trekt de deken over ons heen. 'Lekker bij papa, hè', ze laat haar vinger over Melle's ruggetje gaan en kijkt me dan met een flauwe glimlach aan, 'dat vind ik ook het fijnste plekje'.