Overgave

10

'Slaapt ze?', 'ze ligt in bed', grinnikt hij, 'ze is over the moon, zoals ze zelf zegt. Veel te opgewonden om te gaan slapen'. Hij komt op het bed zitten en begint gelijk weer aan de voetjes van ons baby'tje te frunniken. Hij is nu al net zo gek op dit mannetje als ik. Hij voelt dezelfde onvoorwaardelijke liefde als ik. Ik zie het in zijn ogen, die ik nog nooit zo zacht heb zien staan als dat ze doen als hij naar Melle kijkt. 'Dat had ik de eerste nacht...', zachtjes kriebel ik over het buikje van ons zoontje, 'ik was zo blij dat hij er eindelijk was'. 'Ik denk dat ik vanavond ook niet kan slapen', teder gaat hij met zijn duim over mijn wang, 'ik wil alleen maar naar jullie kijken'. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem sceptisch aan. 'Ik meen het, Eef', hij drukt snel zijn lippen op de mijne. 'Slijmbal', fluister ik, terwijl ik mijn wangen rood voel kleuren. 'Is Eva van Dongen nou verlegen?', grijnzend kijkt hij me aan, waardoor ik uiteindelijk toch blozend weg moet kijken. Na 3 jaar wordt het me nog altijd af en toe te veel. De manier waarop hij naar me kijkt. De dingen die hij me laat voelen. Hoeveel hij van me houdt... Ik weet dat ik nu aan mijn gevoelens mag toegeven, maar moeilijk is het wel. 'Wolfs?', 'mm?', hij slaat zijn arm om me heen en ik kruip iets dichter tegen hem aan, 'ik, eh...'. Met zijn vingertoppen streelt hij zachtjes over mijn arm. Het bezorgt me kippenvel. Op een goede manier, dat wel natuurlijk. Ik haal eens diep adem. Ben blij dat hij niet aandringt. Misschien voelt hij wel aan dat wat ik wil zeggen belangrijk is. 'Wolfs', zeg ik dit keer een stuk meer zelfverzekerd. Ik leun wat naar achter zodat ik hem aan kan kijken, 'ik hou ook van jou'. Hopelijk weet hij dat al lang. Ik weet namelijk ook al lang dat hij van mij houdt, ook al zei hij het vanmiddag pas voor het eerst. Het is een gevoel. Een ontzettend sterk gevoel. Daarom was het zo moeilijk de afgelopen maanden. Omdat hij er niet was. Omdat ik zijn aanwezigheid miste, zijn zorgzaamheid, zijn grapjes, zijn kookkunsten, zijn aanrakingen. Maar vooral zijn liefde. Die onuitgesproken liefde waaraan ik niet wilde toegeven, maar die ik eigenlijk helemaal niet kan missen. Liefde die ik vanaf nu hopelijk ook niet meer hoef te missen. 'Ik ook van jou', zijn schorre stem verraadt de emoties die mijn confessie heeft losgemaakt. 'Dat zei je vanmiddag al', grinnikend laat ik me tegen zijn borst vallen. 'Maar nog niet hoeveel', hij drukt een kus in mijn haren, 'ik hou namelijk ontzettend veel van je, Eva'. Hij slaat zijn armen om mijn middel en legt zijn kin op mijn schouder. 'Ik hou van je stem, van je ogen, van je eigenwijsheid, van je lach, van je vastberadenheid, van de blosjes op je wangen als ik dit soort dingen tegen je zeg', zachtjes plaatst hij zijn lippen op m'n wang. 'En ik ben zo ontzettend trots op je', ik weet dat hij net als ik naar het slapende hoopje liefde dat tegen mijn benen ligt, kijkt. 'Zo ontzettend trots dat jij dit mooie mannetje op de wereld hebt gezet', met zijn neus kriebelt hij in mijn nek, 'zo trots dat wij hem gemaakt hebben'. Zijn lieve woorden roeren me tot tranen, maar ze zorgen ook voor een brede glimlach op mijn gezicht. 'Mm, schatje toch', hij wiegt me heen en weer, heeft mijn tranen natuurlijk meteen opgemerkt, 'ik wilde je niet van streek maken'. 'Ben ik niet', ik breng zijn hand naar mijn mond en druk er een lange kus op, 'ik ben gewoon een beetje emotioneel en...'. Ik wurm me uit zijn armen zodat ik hem aan kan kijken, 'en heel erg verliefd'. Zijn bezorgde uitdrukking maakt plaats voor een grote glimlach en al snel voel ik zijn lippen op de mijne. Voorzichtig knabbel ik op zijn lip. Ik wil meer dit keer. Ik wil hem proeven. Zijn mond verkennen. Hem laten weten wat ik voor hem voel. Hij legt zijn hand op mijn wang en verdiept onze zoen. Als ons kindje niet tegen mijn benen lag, was ik bovenop hem geklommen. Niet om de kleren van zijn lijf te scheuren, want daar ben ik nog lang niet aan toe, maar om zo dicht mogelijk bij hem te zijn. Onze nekken zijn in zo'n onmogelijke hoek gedraaid, dat we de zoen al snel afsluiten. Glimlachend laat hij zijn voorhoofd nog even tegen het mijne rusten, 'je bent de allerliefste, Eva van Dongen'.