Overgave

21

'Dat viel wel mee, toch?', ik druk mijn lippen op zijn wang. 'Hmm', hij wrijft over het buikje van ons kindje. 'Moet je zo hikken, beertje', ik kruip wat dichter tegen Wolfs aan zodat ik beter bij onze zoon kan die in het nestje op zijn schoot ligt. 'Kan het geen kwaad?', onzeker kijkt hij me aan. 'De hik?', ik glimlach flauwtjes, 'nee hoor, leg hem maar even op je borst'. Heel voorzichtig legt hij zijn hand onder zijn hoofdje om het schokkende lijfje tegen zich aan te drukken. 'Och ventje toch', 'en nu zachtjes over zijn rug wrijven', ik leg mijn hand op de zijne en maak draaiende bewegingen. 'Zo, ja', samen masseren we zijn ruggetje. Als ik zijn lippen op mijn slaap voel, kijk ik glimlachend op, 'wat?'. 'Niets', grinnikt hij. 'Niets?', ik trek mijn wenkbrauw op. 'Ik vind dit zo fijn', liefdevol kust hij mijn lippen, 'met jou, met hem'. 'Merk je dat?', ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten, 'hij ontspant al een beetje'. 'Heb je nog wel puf voor Romeo, zo?', 'Wolfs', grinnikend druk ik mijn lippen op zijn kaak, 'ik geef het echt wel aan als het niet meer gaat'. 'Sanne vindt ook dat je te veel doet', 'ik heb hem alleen in bad gedaan vandaag', ik zucht gefrustreerd, 'verder heb ik alleen maar in bed gelegen'. 'Dat is niet waar, Eef', hij streelt nog steeds met zijn vingertoppen over Melle's rug, 'je doet heel de dag door kleine dingen, dat heb ik echt wel door'. 'Ik kan toch niet heel de tijd in bed liggen', ik rol met mijn ogen. 'Beloof je de volgende keer dat ik even weg ben, niet de was op te vouwen?', betrapt verberg ik mijn gezicht in het kuiltje tussen zijn schouder en kin. 'Ik dacht dat je het niet zou merken', mompel ik. Hij schiet in de lach en Melle strekt geschrokken z'n armpjes uit. 'Sorry, boef', Wolfs tilt hem op en drukt een kus op zijn neusje, 'mama doet een beetje gek'. 'Hoor je dat?', 'wat? De bel? Is Romeo er?', vragend kijkt hij me aan. Ik schud mijn hoofd en kijk hem glimlachend aan. 'Melle', ik laat mijn vinger over zijn wangetje glijden, 'hij hikt niet meer'. 'Hij slaapt alweer bijna', 'dat gebeurt telkens als hij bij jou ligt', ik knijp zachtjes in zijn schouder, 'hij voelt zich zo op z'n gemak bij je, Wolfs'. Ik laat mijn hoofd weer op zijn schouder rusten en voel m'n ogen langzaam dichtvallen als de bel dan toch gaat. 'Romeo', mompel ik. 'Ja', hij komt wat overeind en legt Melle in mijn armen, 'spijt?'. 'Een beetje', geef ik toe. 'Eigenwijs', hij drukt een kus op mijn voorhoofd en stapt het bed uit, 'ik zal wel zeggen dat hij niet te lang kan blijven'. 'Het is nog maar half 8, Wolfs', 'je hebt al dagen amper geslapen, Eva', hij fatsoeneert z'n haar even in de spiegel, 'je ziet zo wit als een spook'. 'Nou zeg', ik doe een halfhartige poging een kussen naar zijn hoofd te gooien, 'schiet nou maar op'. 'Ik ga al', hij steekt zijn handen in de lucht en loopt naar beneden. Ik hoor Romeo hem enthousiast begroeten. Marion heeft hem waarschijnlijk al gewaarschuwd, want heel verrast klinkt hij niet. Maar ik hoor ook een onbekende stem. 'Wat is dat nou?', zachtjes ga ik met mijn neus over het bolletje van mijn zoon, 'heeft ome Romeo eindelijk besloten dat we die mysterieuze dame mogen ontmoeten?'. 'Eef?', net als een uurtje geleden klopt Wolfs op de deur. Hij is zo lief, zo zorgzaam. Hij houdt echt overal rekening mee. 'Eva', wat verlegen komt Romeo de kamer binnen, 'gefeliciteerd!'. 'Dank je wel', ik glimlach trots. 'Krijg ik geen knuffel?', ik gebaar hem naar me toe te komen. 'Ja, natuurlijk', hij slaat zijn arm voorzichtig om me heen. 'Wie heb je meegebracht?', fluister ik in zijn oor. 'Oh, eh', hij komt overeind en wenkt de vrouw die in de deuropening is blijven staan, 'dit is Jolien, mijn vriendin'. 'Hoi', ik steek mijn hand naar haar uit, 'Eva'. 'Jolien', haar wangen zijn lichtroze, ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk, 'gefeliciteerd met je zoontje'. 'Dank je wel', 'willen jullie iets te drinken?', ze knikken enthousiast en even later is Wolfs verdwenen om wat lekkers te halen. 'Ga zitten, jongens', ik knik naar de stoelen die Wolfs voor het bezoek heeft neergezet. 'Wil je hem vasthouden, Romeo?', 'ehm...', hij kijkt zijn vriendin onzeker aan. Ze knikt bijna onzichtbaar en ik moet m'n best doen niet te grinniken: hij voelt zich zó opgelaten. Wat onhandig pakt hij het kindje van me aan, 'zo?'. 'Ja, wel goed z'n hoofdje ondersteunen', hij knikt hevig. Als hij eenmaal zit helpt Jolien hem een beetje en al snel zit hij er redelijk ontspannen bij. 'Dat heb je vaker gedaan, of niet?', vraag ik haar. 'Ik heb een neefje en een nichtje', knikt ze, 'maar zo klein als hij waren zij niet, hoor'. 'Ja, hij is echt mini', glimlach ik, 'maar hij groeit goed volgens de kraamverzorgster'. 'Maar, eh, Eva', hij aarzelt even voor hij verder praat, 'Wolfs?'. 'Wolfs is zijn vader', knik ik. 'Maar...', hij slikt en kijkt me onbegrijpend aan. 'Ik ben vreemdgegaan, Romeo', ik sla mijn ogen neer en frummel wat aan de dekens, 'het is niet fraai, maar ik ben gelukkig nu. Ik hou van Wolfs'. 'En ik van jou', knipoogt Wolfs, terwijl hij de slaapkamer binnenloopt met een dienblad vol, 'beschuit met muisjes?'.