Overgave

13

'Heb je genoeg gegeten?', zachtjes druk ik mijn lippen op haar voorhoofd. Ze knikt. Marion is niet lang geweest, maar het was misschien toch net te veel van het goede. Het is inmiddels bijna 8 uur en we zijn pas net klaar met eten. Bezorgd blijf ik haar even aankijken. Ondanks de voedzame maaltijd, Marions zelfgemaakte bami, ziet ze nog steeds enorm bleek. 'Moet je Fleur niet even wakker maken?', ze slaat haar benen over de rand van het bed, ongetwijfeld om naar Melle's wiegje te lopen, 'volgens mij slaapt ze inmiddels wel 2 uur'. 'Blijf nou liggen', ik zet de borden op het nachtkastje, 'ik pak hem wel even'. Ze zucht zachtjes, maar ik zie dat ze opgelucht is dat ze niet op haar benen hoeft te gaan staan. 'Ben je weer wakker, vriendje?', ik druk een kusje op zijn schattige neusje. 'Hij rook vast die overheerlijke bami', mompelt Eva terwijl ik hem in haar armen leg. 'Begint dat nu al', grinnik ik. 'Ik zou er maar aan wennen', ze legt het huilende ventje tegen haar opgetrokken benen zodat ze haar overhemd open kan knopen, 'hij heeft vast de goede smaak van zijn moeder geërfd'. Dit keer wend ik mijn blik niet af als ze haar borst ontbloot. Uiteindelijk vond ik het prachtig om te zien hoe ze onze zoon voedde, vanmiddag. Ik heb zoveel respect voor haar en het vrouwelijk lichaam. De natuur is soms zo ontzettend mooi. Zo krachtig. 'Hé', ze tikt zachtjes tegen mijn borst, 'ga nou even bij Fleur kijken'. 'Ja, ja...', ik streel haar even liefdevol over haar wang, waar mijn duim een tijdje blijft hangen, 'god, wat hou ik van jullie'. Verlegen wendt ze haar blik af en richt zich weer op Melle. 'Ja, het is jouw beurt hoor, vent', voorzichtig legt ze hem aan, 'het is vast niet zo lekker als bami, maar voorlopig moet je het er echt mee doen'. Ik blijf nog even naast ze zitten. Nog even kijken hoe mijn prachtige... Hoe mijn prachtige Eva onze zoon voedt. Wat zou ik haar graag anders noemen. Mijn vriendin. Of beter nog: mijn vrouw. Maar ik kan niet te hard van stapel lopen. We hebben elkaar 7 maanden niet gezien én ze is net bevallen. We zijn beiden emotioneel en er is veel om over te praten. Dat ik met haar verder wil, daar twijfel ik niet aan. Maar nu is niet het moment. Nu gaan we eerst dit circus op de rails zetten en dit kindje een fijn thuis geven. Ik zal zorgen dat ze allebei niets te kort komen en dan zal ik haar vragen mijn vrouw te worden. Op de manier die ze verdient: romantisch, maar intiem. 'Wolfs', blozend laat ze haar neus over het hoofdje van Melle glijden, 'je staart'. 'Sorry, lief', ik glimlach verontschuldigend, 'maar jullie zijn zo mooi'. 'Ik heb me weleens mooier gevoeld', mompelt ze. 'Eef, je bent prachtig, echt waar', teder druk ik mijn lippen op de hare, waar ik ze even laat rusten, 'het moederschap staat je geweldig'. 'Wolfs...', haar lip trilt en ik zie aan haar dat het allemaal eventjes te veel wordt, 'alsjeblieft...'.  'Sorry', ik streel snel een pluk haar achter haar oor, 'ik ga wel even bij Fleur kijken'. 'Dank je wel', ze tovert met moeite een waterige glimlach op haar gezicht. Na een laatste kus loop ik de slaapkamer uit. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Nog steeds houdt ze zich groot voor me. Probeert ze haar tranen tegen te houden als ik erbij ben. We zullen toch echt onze gevoelens met elkaar moeten gaan delen als we naast een geweldig team op het werk, ook een goed team voor Melle willen zijn. 'Fleur', zachtjes schud ik aan haar schouder, 'Fleur, word je even wakker'. Ze protesteert zachtjes en draait zich op haar andere zij. 'Hoe heet ik?', ze mompelt iets en trekt haar kussen over haar hoofd. 'Hoe heet je broertje?', voorzichtig trek ik het kussen weg. 'Melle', er verschijnt een glimlach op haar gezicht en langzaam opent ze haar ogen. 'Hé', ze komt iets overeind, 'wat is er?'. 'Niets', ik veeg snel de ontsnapte traan van mijn wang. 'Ik wist niet dat mannen ook last hebben van kraamtranen', ze wrijft stevig over mijn arm. 'Ik maak me gewoon zorgen', geeft ik toe, 'Eva zit er zo doorheen...'. 'Het is ook heel veel hè, pap', ze neemt mijn hand in de hare, 'ze is net mama geworden en vandaag...'. 'Vandaag was intens, dat weet ik ook wel', ik glimlach krampachtig, 'ik wil haar gewoon helpen. Zo goed als ik kan'. 'Dat doe je toch, papa', ze knijpt zachtjes in mijn hand, 'je weet pas een paar uurtjes dat Melle er is en Eva... Eva doet het ook geweldig. Jullie zijn een prachtig gezinnetje met z'n drieën'.