Overgave

9

'Jeetje, wat een droppie', ze veegt snel een traan van haar wang, om dan elk detail van haar broertje te bewonderen. 'Die vingertjes', ze drukt er zachtjes een kusje op, 'alles is zo klein...'. Ze slaakt een verliefde zucht, 'hoeveel weegt hij, Eef?'. 'Hij woog 2925 gram bij zijn geboorte en hij is 47 centimeter lang', vertelt ze haar, 'hij is geboren met 37 weken en 2 dagen, iets te vroeg dus'. 'Maar alles is goed?', 'alles is goed', stelt ze haar gerust. 'Hij is beresterk', trots laat ik mijn duim over zijn wangetje glijden, 'net als zijn mama'. Terwijl Eva's wangen rood kleuren, verschijnt er een zelfvoldane uitdrukking op Fleurs gezicht. Als ze haar mond wil opentrekken, kijk ik haar waarschuwend aan. Ze mag best weten dat er iets speelt tussen Eva en mij, maar ze hoeft het niet te benadrukken. Niet nu. Nu we zelf nog niet weten wat dat "iets" is. Nu zij moe en breekbaar is en ik zelf stiekem ook enorm emotioneel ben. We zijn net papa en mama geworden. Onze wereld staat op z'n kop. En we hebben ons hier allebei niet op kunnen voorbereiden. Althans. Niet op deze situatie. Eva dacht het alleen te moeten doen. Waarschijnlijk was ze ongelooflijk bang en enorm onzeker. Iets wat normaal is als je voor het eerst moeder wordt en zeker als je er alleen voor staat. En ik... Ik wist van niets. Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou mogen meemaken. Dat ik nóg een kind zou krijgen. Een kindje dat ik wel alles zal geven wat het verdient. En dat dat kindje nu in de armen van mijn dochter ligt, mag ook een godswonder genoemd worden. Want het ging niet vanzelf drie jaar geleden, toen ik haar opnieuw leerde kennen. Natuurlijk neem ik haar dat niet kwalijk. En als ik nu denk aan dat kleine baby'tje dat ik 20 jaar geleden heel even in mijn armen heb gehad, voor ik het in de steek liet, snap ik er niets van. Wat bezielde me? Zou het anders zijn geweest als ik ouder was? Niet 20, maar 41, zoals nu? Zou het anders zijn geweest als ik écht van haar moeder had gehouden? Zoals ik van Eva houd? Ik weet het niet. 'Pap?', zachtjes veegt mijn inmiddels volwassen dochter een traan van mijn wang. 'Het spijt me, Fleur', ik leg mijn hand op de hare en breng hem naar mijn mond. Ik wil haar zoveel meer zeggen. Dat het me spijt dat ik haar in de steek heb gelaten. Dat ik haar niet heb zien opgroeien. Haar eerste woordjes heb gemist. Haar niet heb leren fietsen. Haar niet heb getroost toen ze pijn had. Geen ruzie heb kunnen maken met haar toen ze is gaan puberen. Ze me niet heeft kunnen haten omdat ik haar te jong vond voor een vriendje toen ze nog op de middelbare school zat. Maar de woorden blijven steken in mijn keel. Het enige wat ik kan doen is een kus op haar hand drukken. 'Het spijt me zo erg', weet ik nog uit te brengen. 'Het is goed, pap', doordringend kijkt ze me aan, 'ik heb je vergeven'. Als Fleur haar hand terugtrekt om Melle over zijn bolletje te aaien, wordt mijn hand vastgenomen door Eva. Dankbaar kijk ik haar aan als ze er zachtjes in knijpt, ik ben zo blij dat zij de mama van mijn zoon is. 'Het is al lang goed, pap, maar er is een manier om het nog beter te maken', ze aait zachtjes over het buikje van het baby'tje in haar armen. 'Door Melle alles te geven wat je in je hebt', de geëmotioneerde blik van mijn dochter raakt me diep in mijn ziel, 'want je hebt zoveel liefde om te geven, papa'. 'Geef hem net zoveel liefde als mij en Eva en het komt helemaal goed', haar waterige glimlach doet ook mij glimlachen. 'Ik hou van je, Fleur', 'en wij van jou, pap', ze neemt het handje van mijn zoon in haar hand, 'toch, Melle? Wij houden heel veel van papa, hè?'. 'Enorm veel', fluistert mijn partner, waarna ze een kusje op het hoofdje van ons zoontje drukt, wat een enorme grijns op Fleurs gezicht tovert. Het tafereel doet me, ondanks de tranen die over mijn wangen blijven rollen, grinniken 'volgens mij hebben we heel wat te vieren'. 'Volgens mij ook', glimlacht Eva trots, 'wie lust er beschuit met muisjes?'. 'Ik!', knikt Fleur enthousiast. 'Wolfs?', Eva knippert wild met haar ogen. 'Ik ga al', grinnikend sta ik op om naar beneden te lopen, 'tweemaal beschuit met muisjes voor mijn twee prachtige dames, komt eraan'.