RUHSUZ KALP

BÖLÜM 10

"Jungkook"
" Jungkook......"
Avazımın çıktığı kadar bağırıyordum. Sesim ormanda yankılanıyordu. Sanırım sesime sadece hayvanlar cevap vermiyordu. Ne kadar da ürkütücü, o kadar bağırmama rağmen jungkook dan ses alamıyordum.
Arkadan çıt diye bir ses geldi. Etraf Zifiri karanlık olduğu için hiçbirşey gözükmüyordu. Kalbim hızlanmaya başladı. Kıpırdamamak için kendimi zor tutuyorumdum.
" Neden deli gibi bağırıyorsun sen.! Bütün hayvanlara davetiye veriyorsun, biz burdayız diye."
Karanlıktan dolayı hiçbirşey görmüyordum. Rastgele, Jungkook'a vurdum.
" Sessizce neden geliyorsun arkamdan, ödüm koptu. Ayrıca neredesin sen sabahtan beri."
" Dırdır etmeyi bırak da hadi yürü. "
" Nasıl yürüyebilirim acaba hea! Kapana kısıldım. Ne yapcaz şimdi"
" Gerçekten mi?"
" Yok şaka. Dalga mı geçiyorsun ya"
" Sende biraz saflık, salaklık var. Hatta ne birazi.... Başka kızmı yoktu anasını satayım, senin gibi deliyi nereden buldum."
"Manyakmısın sen ya! Bu karanlıkta nasıl görebilirim, bilmeden oldu. Beni deli etme zaten canım acıyor. Bi çare bul, konuşmayı kes."
" Bende zaten sihirli güçlere sahibim. Şimdi sihilirli değneyimi çıkarıp seni kurtarırım, dur bekle."
" Dalga geçmeyi bırak. Neden bu kadar gıcıksın acaba? Biraz çözüm bulmaya yönelik ol. "
" Biraz daha yürüyelim ana yola çıkacağız. Hadi yürü. "
Gelde sen yürü, gıcık nolucak işte. Adam bi yardım eder. Ama onda kibarlık ne arar? Bu demir yığınıyla nasıl yürüyeceğim. Bir yandan da canım yanıyor zaten. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. Bir an düşündüm, sessiz sakin bir hayatım varken ben neden bu çıkmaz yoldayım, ne yapmaya çalışıyorum diye. Ancak girdi başım bir kere bu belaya artık kurtulmam.
" Ne kadar mızmızsın hızlı yürü biraz."
" Jungkook gerçekten sabrımı sınıyorsun herhalde. Canım çok acıyor bir yandan da yürümeye çalışıyorum. Biraz anlayışlı ol."
Benden biraz uzaktaydı, yanıma gelerek elimi tuttu. Ve heyecanlı bir tavırla;
" Özür dilerim prensesim, seni kucağıma almamı ister misin?.. " diyip, elimi bıraktı ve kahkaha atmaya başladı. Nasıl böyle bir durum karşısında soğuk kanlı olabiliyordu hiç anlamıyorum.. Sinirli bir şekilde yürümeye devam ettim.

Nihayet yola çıkabildik. Ama bir araba bile geçmiyordu. Ayağımın ağrısı gittikçe artıyordu. Saatin kaç olduğunu bilmiyorduk ancak uykumuz gelmişti.
"- jungkook, bir araba gelene kadar şu ağacın altında otursak Bişey olur mu?"
"- Nerden bileyim ben. Burdan hiç araba geçmiyecekmiş gibi görünüyor zaten."
Yavaş yavaş ayağımı hissetmemeye başladım. Zar zor ağacın altına gidip, oturmaya başladım. Etraf sessizdi ve kocaman dolunayın ışığı yetiyordu etrafı aydınlatmaya. Jungkook yanıma oturdu ve telefonuyla adamlarını aramaya başladı. Ancak telefon çekmiyordu. Bana dönüp, ;
"- Ayağın nasıl oldu..?" dedi. Şaşırdım, ondan böyle bir soru bekliyordum.
" - Artık ağrısını bile hissetmiyorum." dedim.
Uzaklardan bir araba sesi geliyordu. Duyabiliyordum ancak o tarafa bile dönemiyorum. Birden gözüm karardı. Başım dönüyor ve midem bulanıyordu. Sadece uyumak istiyordum o an...

"- peki doktor bey." dedi Jungkook.
Ayağım ağrıyordu, gözlerimi açtım. Jungkook'un saçı çok dağılmıştı, yorgun gözüküyordu. Dotkor gittikten sonra derin bir iç çekerek koltuğa oturdu. Benim uyandığımın farkındaydı. Ama bir şey söylemiyordu. Birden sert kısgın ses tonuyla bağırmaya başladı.
"- senin yüzünden düştüm şu duruma bak. Kafayı yiyeceğim.! Benim Bir sürü işim var. Nolcak işte, yine aptal gibi hareket ettin."
"- Saçmalamayı kes.! Sen nasıl vefasız bir insanın ya. Yürü defol, çık şuradan."
"- Benimle nasıl konuşacağını söylemiştim sana. Dua et şuan hastahanedesin. Yoksa.....! "
Sesimi çıkarmadım, ayağımın ağrısı gittikçe artıyordu. Ağlamak için kendimi zorla tutum. Çünkü onun karşısında ağlayıp, zayıf görünmek istemiyordum.
Bir iki dakika geçtikten sonra odadan çıktı.

°° ARKADAŞLAR DESTEK VERMEYİ UNUTMAYIN. 🙏💜
TEŞEKKÜR EDERİM. 😊🤗🌠°°