LSS: CLOSE

Chapter 17

"Jace?" She whispered as her face slowly brightened up. Alam niyang darating ang binata, alam niyang hindi siya nito hahayaang umalis ng hindi sila nakakapag-usap. With excitement, she hurriedly ran towards him.

Nakangiti ito habang sinisigaw ang pangalan ng binata. Wala siyang pakialam kahit magulo na ang buhok nito dahil sa hangin na sumasalubong sakanya.

Paglapit ay agad niyang yinakap patalikod ang binata. She was the happiest girl at that moment, ang dami nitong gustong sabihin pero biglang hindi siya makapagsalita. Naramdaman niyang humarap sakanya ang binata ngunit wala itong narinig na salita kaya hindi ito bumitaw sa pagkakayakap.

"I'm sorry, I'm sorry if I wasn't able to tell you earlier. I promise, we will work it out. Let's make thibgs work out together." Sabi nito. Alam niyang hindi magiging madali ang lahat pero kakayanin nila.

"Excuse me miss?" Naudlot ang pagdradrama sa isipan ng dalaga ng marinig ang boses ng kanyang kaharap. Never in her life has she heard this husky voice of him. Lumuwag ang pagkaka-yakap ng dalaga at mabilis na iniangat ang tingin sa lalaki.

She was shocked to see a different face, may kaputihan ito na may kalakihan ang mata, matangos ang ilong at may pulang labi, his hair was colored ash brown that complimented his medium pale skin. Napanganga ang babae, ilang segundo niya din ito tinitigan bago muling nakapagsalita.

"W-Who are you?" She asked in a stuttering voice. Alam niyang napaka tanga ng kanyang tanong, siya itong biglang nangyakap ng tao pero siya pa ang may ganang tanungin ito ng ganoon. Ni hindi maka-kurap ng maayos si Regina dahil sa nangyari.

She saw him crease his forehead as he ran his fingers through his hair. Bigla nitong naalala ang nobyo dahil may ugali rin itong mahilig manghawi ng buhok. Hindi pa nakakapagsalita ang kaharap ay agad siyang humingi ng paumanhin.

"I'm sorry. I mistook you for someone else." She said and bowed. Hiyang hiya ito sa sarili. How could she not know it, hindi ito makapaniwalang napagkamalan niya ang ibang tao.

Nakita naman nitong ngumiti ang binata, his bunny teeth showed off that made her smile for a moment. He looked at her in curiosity dahil kanina pa lingon ng linigon ang dalaga na tila may hinahanap.

"Are you okay? You must have been looking for someone else." Sambit nito. Ngumiti nalang ang dalaga dahil wala itong maisagot sa binata. Totoo naman kasi na kanina pa siya may inaantay, pero mukhang wala itong mapapala.

"Jace, where are you?" Tanong nito sa kanyang isipan. Nagpakawala ito ng isang malalim na hininga tsaka muling tumingin sa binata.

"I'm really sorry for what happened, I have to go." Tipid na sabi ng dalaga at nagpaalam rito. Agad itong tumalikod at naglakad palayo sa binata. Malungkot itong nakatingin sa tinatapakang buhangin habang unti-unting humahakbang.

Muli siyang napatingin sa orasan at liningon uli ang paligid. Mag-aalas dose na pala pero wala padin ang taong inaasahan niya. Inilabas nito ang cellphone para sana tignan kung may mensahe ba itong natanggap pero naalala niyang tinanggal na niya nga pala ang sim card, ni hindi niya maalala kung saan ba nito ito ipinatong.

"Ano ba yan Regina, bakit naman dinala mo dito sa Seoul ang pagka-ulyanin mo." Asar na sabi nito sa sarili. She wanted to stay a bit longer but she has to go, alas tres ang flight nito at kailangan niya pang bumyahe ng isang oras papunta sa airport.

She slowly walked away from the beach and went straight to the station, kelangan pa kasi nitong sumakay ng tren papunta sa Incheon Airport.

It is half past one in the afternoon and Jace was walking back and forth at the airport. Tagaktak ang pawis nito dahil kanina pa niya iniikot ang lugar but she couldn't see her. Tinanong nito kung meron bang flight papuntang pilipinas at nasabi naman sakanyang alas-tres pa ang alis ng eroplano at yun lang ang nag-iisa nilang flight papuntang Pilipinas.