Just Friends

deel 22

Pov Suus

Ik loop naar de kamer van Jax en Noud en klop op de deur. 'Ja' wordt er gemompeld.

Ik open de deur en zie Jax liggen op de bovenste laag van het stappelbed. 'Is Noud nog naar school' vraag ik hem.

Hij knikt ter bevestiging. 'Ik ga hardlopen, ga je mee' vraag ik. 'Is goed' is zijn antwoord.

'Ik ga me omkleden en dan kunnen we gaan' zeg ik waarna ik mijn hardloopoutfit aantrek.

Nadat ik mijn haar in een simpele staart heb gedaan loop ik mijn kamer weer uit.

Jax staat al te wachten. 'Duurde lang' grijnst hij. 'Bek dicht' zeg ik waarna ik naar de deur loop.

'Jij bewaard de sleutel' commandeer ik. Hij stopt hem in zijn broekzak en rent als snel de trap af.

Snel ren ik achter hem aan. Natuurlijk staat hij allang te wachten als ik beneden kom.

Ik durf gewoon niet zo hard te rennen op de trap. Één van de laatste keren dat ik dat deed brak ik mijn arm.

'Bepaal jij waar we heen gaan' vraag ik Jax. 'Is goed' antwoord hij.

Hij begint te rennen en ik ga naast hem rennen. Een poosje doen we dat in stilte. Totdat ik een vermoeden kreeg waar hij heen rent.

'We gaan naar de begraafplaats zeker' vraag ik ter bevestiging. 'Jup, is dat goed' vraagt hij me een beetje onzeker.

Ik knik en we zijn weer even stil. 'Ik kom er eigenlijk niet zo vaak' geeft hij toe.

'Ik ook te weinig' beken ik. 'Alleen als ik me kut voel of problemen heb' voeg ik er nog aan toe.

'Same' zucht Jax. 'En als wij ruzie hebben' glimlacht hij. 'Ja, dat is gelukkig niet elke dag' zeg ik.

'Te vaak de laatste tijd' zei hij. Het blijft stil. We rennen naast elkaar en het enige wat je kan horen is onze ademhaling.

'Suus' klinkt er naast me. 'Hmm' mompelde ze. 'Haat je me' vraagt hij tot mijn verbazing.

'Jax' roep ik. 'Waarom zou ik' vraag ik verontwaardigd. 'Je hebt genoeg redenen Suus! Ik verbied je om te gaan met de jongen van wie je houd, je moet voor mij naar school komen en ik doe stomme dingen' redeneert hij.

'Jax je maakt fouten, maar ik hou van je. Ik geef om je ondanks alles' vertel ik hem.

'Ik begrijp het gewoon niet' zucht hij. We staan voor de begraafplaats en ik duw het witte hekje open.

Ik loop naar achteren en ga op het bankje zitten voor het graf van mijn ouders.

Jax komt naast me zitten. 'Heb je nooit gedacht was Jax ook maar zo als Noud' vraagt hij me.

'Jax nee' roep ik. 'Echt nee! Ik hou van je, ja je hebt stomme fouten gemaakt maar je hebt er ook van geleerd' roep ik gefrustreerd.

Ik haat het dat hij zichzelf zo negatief neer zet. Ik kijk hem aan en zie een traan over zijn wang lopen.

'Ik vind het ook oprecht fijn dat je Matthijs nu accepteert' vertel ik hem.

Hij zwijgt en veegt een traan van zijn wang. 'Ik doe het gewoon allemaal omdat ik boos op mezelf ben' zucht hij  zonder op te kijken.

'En ik wil dat je daar mee stopt, jij hebt het niet veroorzaakt' verzeker ik hem.

'Je weet niet hoe het voelt Suus' antwoordt hij. 'Klopt, maar probeer te accepteren dat er niks valt te veranderen' zeg ik.

'En dat ze van je houden' doel ik op mijn ouders. Hij leunt met zijn hoofd op mijn schouder.

'Je bent zo de beste zus die er is' glimlacht hij. 'Jij bent mijn liefste kleinste broertje' zeg ik.

Hij staat op en loopt naar de grafsteen die onze ouders delen. Hij zakt door zijn knieën en leest de tekst nog eens.

Janneke Maria Boer
1976 - 2012

Thomas James Boer
1978 - 2012

Uit het oog
Maar voor altijd in het hart
♡

'Heb jij ook weleens dat je alles zou geven om nog een keer met ze te praten' vraagt hij terwijl hij nog steeds op zijn knieën zit.

'Ja heel vaak, zeker de laatste tijd' geef ik toe. 'Ik vooral toen met Matthijs, ik wilde papa vragen of het oké was' bekent hij.

'Dat is lief Jax, ik hoop dat papa hem had goed gekeurd' antwoord ik.

'Ik heb het soort van nu gedaan' komt er zacht uit zijn mond. 'Je hebt hem goed gekeurd' vraag ik een beetje verbaasd.

'Ja, het is oké. Ik vind het moeilijk maar ik wil het voor jou' antwoord hij.

Ik loop naar hem toe en trek hem in een knuffel. 'Dat betekend veel voor me Jax, en als je wil dan kun je altijd met me praten' fluister ik.

'Dankje' glimlacht hij. 'Kom gaan weer' stelt hij voor.

We draaien ons om en lopen weg. Jax kijkt nog een keer om. 'Dag mama en papa' hoor ik hem nog fluisteren.

Met trots kijk ik naar mijn broertje. Hij heeft het zo moeilijk met zichzelf. Maar hij zou wel voor altijd haar kleine broertje blijven.

Hij was dan wel al 16 ik zal hem altijd zo blijven zien.

We rennen weer terug naar huis terwijl we praten over Jax en Fleur. Ik heb het gevoel dat die twee nog lang samen gaan zijn.

Ze is iemand bij wie hij eerlijk kan zijn en wie hij vertrouwt. Ze kan hem rustig maken en dat heeft hij soms nodig.