𝓱𝓮𝓪𝓻𝓽 𝓫𝓮𝓪𝓽 ¹ ᴶᴱᴺᴹᴵᴺ

1.1

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın♥
Bu bölüm hikayee_viafan08'a ithaf edilmiştir♥

Dikkat dikkat! Sehun Mino olarak değiştirilmiştir.

Üç gündür kızların imaları bitmek bilmiyormuş gibi bunu Jimin'e anlattığımda kahkaha atmıştı. Hayır yani komik miydi? Hiç değildi.

Beni gördüğünde sırıtıp duruyor, bu benim sadece göz devirmeme sebep oluyordu.

Hızlıca üstümü giyinip evden çıktım. Lisa zaten nöbetteydi. Bu yüzden onu beklemeyecek olduğum için sevinmiştim.

Hastaneye girdiğimde birkaç hemşireye baş selamı verdikten sonra asansöre doğru yürüdüm. Jimin'in de elindeki dosyalarla asansörden indiğini görmüştüm. Beni farkettiğinde göz kırpıp yanımdan geçti.

Ah cidden ne zaman bitecekti bu?!

《***》

Zorlu geçen bir ameliyattan sonra bir kahvenin iyi geleceğini düşünerek oturduğum sandalyemden ayaklandım.

Sanırım şu konuyu Jiminle konuşmalıydım. Bu yüzden ona bir mesajla, birlikte bir kahve içmeyi teklif ettim.

Mesajı anında görmüş, odasına uğraması gerektiğini sonra hemen geleceğini dair bana haber vermişti.

Ekranı kapatıp uzun koridorun sonundaki asansöre doğru yürümeye başladım.

Koridor bomboştu. İster istemez ilgimi çekmiş, biraz da olsa içimin ürpermesini sağlamıştı.

Kaç yıldır bu hastanede çalışıyor olsam da hâlâ bu hastanenin kokusuna alışamamıştım. Hatta genel olarak 'hastaneye' alışamamıştım. Düşünsenize bir hasta olarak giriyordunuz ama ölü olarak çıkabiliyordunuz. Ürperticiydi.

Doktorluk ilginç bir meslekti. Hayatını kurtaramadığım
hastalarım olmuştu. Ama seferinde bu haberi yakınlarına nasıl verebileceğimi düşünürken en az ben de onlar kadar üzülüyordum.

Bir yakınımı kaybetmemiştim. Ama onları anlayabiliyordum. Çoğu hastamla yakından ilgilenir, onlarla arkadaşlık kurmaya çalışırdım. O kişi çocuk da olsa yaşlı da olsa. Çünkü bilirdim ki korkarlardı. Onlara birlikte atlatacağımızı söylerdim hep. Peki ya atlatamadıklarım? Onlar için çok ağladığımı bilirdim.

Uzun koridor boyunca düşündüklerim asansörün önüne geldiğimde son bulmuştu.

Tuşa basıp beklemeye başladığım sırada bir taraftan Mino'nun geldiğini gördüm. Umarım bana doğru gelmiyordur diye düşünürken tahminlerim beni yanıltmamıştı. Muhtemelen laf atacaktı.

Fakat kendimi korumayı bilirdim. O da laf yiyip geri çekilmeyi bilirdi. Zaten pek bir şeye cesaret edebildiği de yoktu.

Yanıma yaklaşırken düşündüğümin aksine endişeli bir ifade vardı yüzünde.

"Jennie benimle gel şu odadaki hastanın durumu kötüleşmiş."

Kolumu tutup beni götürmesine izin verdiğimde gösterdiği odaya girdik.

Ortada bir insanın sağlığı varsa Mino'ya bile güvenebilirdim. Ama anlamıştım ki böyle bir şey yapmamalıydım.

Girdiğim anda yatağın oraya koştum. Fakat kimse yoktu. Arkamdan bir kapı kilidinin sesini duyduğumda kalbimin hızlandığını hissedebiliyordum.