"ေဆးရံုဝင္ေပါက္ကဘယ္နားမွာလဲ"
ရိေပၚေမးခြန္းက ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပါပဲ။ သူ႔ကို ရန္လီက်ဲ ေျပာတဲ့အတိုင္း ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာဆင္းျပီး ေဆးရံုကိုလာတာ။ ဝင္ေပါက္ေပ်ာက္ၿပီးလည္ေနလို႔ လမ္းေဘး ပန္းျခံအစပ္က သစ္ပင္ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ လူကိုေမးမိပါတယ္။ သူ႔ကို တံု႔ျပန္ၾကည့္လာတဲ့ ဝိုင္းစက္စက္မ်က္ဝန္းေတြက မသိရင္ သူက ဓားျပတိုက္ေနသလိုပဲ။
"ေဆးရံုေလ. . ေဆးရံု မသိဘူးလား"
သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အဦးနီနီကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပေတာ့ အဲ့ဒီလူက ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚ တစ္စံုတစ္ခု ခပ္ျမန္ျမန္ေရးျခစ္ၿပီးရိေပၚကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ရိေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးရံုဝင္ေပါက္ကိုသြားဖို႔ ေျမပံု။ ဘာလဲဟ စကားမေျပာတတ္တာမ်ားလားလို႔ အဲ့ဒီလူကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့။ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပိန္ပိန္ပါးပါးေက်ာျပင္ကိုသာ လွမ္းျမင္ရေတာ့သည္။
ေဆးရံုေဆးခန္းေတြကိုရိေပၚက မႀကိဳက္လွေပမယ့္ ဇီရႊမ္းေကာကိုေတာ့ ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔လာခဲ့ရတာ။ လူနာအခန္းတံခါးေခါက္လိုက္တာနဲ႔ ရန္လီက်ဲက ျပံဳးျပံဳးေလးတံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး ေရာက္လာၿပီလား"
သူ႔ကို ရႊင္ရႊင္ျပျပပဲ နႈတ္ဆက္တဲ့ ဇီရႊမ္းေကာမ်က္ႏွာကို မဝံ့မရဲနဲ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဇီရႊမ္းေကာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ၿပီး ေဆးရံုတက္ရတာ တစ္ပတ္႐ွိေနေပမယ့္ သူက လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္အားတင္းေနရလို႔ အခုမွေရာက္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဇီရႊမ္းေကာ အေျခအေနက သိပ္မဆိုးပါလား။
"ဒီကိုအလာ ဝင္ေပါက္ေပ်ာက္ေနလို႔ ရတနာေျမပံုၾကည့္ၿပီးလာရတယ္"
ရိေပၚရီရင္း ေဘာင္းဘီထဲျဖစ္သလိုလံုးေခ်ထည့္ထားလို႔ တြန္႔ေၾကေနတဲ့ စာရြက္ကို လက္ညႇိဳးၾကားထဲညႇပ္ၿပီးေထာင္ျပေတာ့ ရန္လီက်ဲက စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ယူၾကည့္သည္။ စာရြက္ကို ရန္လီက်ဲ လက္ထဲထည့္ေပးၿပီးတာနဲ႔ လူနာကုတင္ေဘးက ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဇီရႊမ္းေကာက ကုတင္ေပၚမွာ ကိုယ္တပိုင္းမွီထိုင္ေနေပမယ့္ သူ႔ကိုလႊမ္းထားသည့္ေစာင္ရဲ႕ ညာဘက္ေအာက္ပိုင္းက သိသိသာသာကို ထုထည္ကင္းမဲ့ေနသည္။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
