"လာၾကပါဦး. . ကယ္ၾကပါဦး. . ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ေမ့ေနလို႔. . "
ေရွာင္းက်န႔္ျပာယာေတြခတ္ၿပီး ရိေပၚကိုပဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး အနီးဆုံးေဆး႐ုံကို ေျပးရမလိုလို။ လူနာတင္ကားပဲ ေျပးေခၚရမလိုလိုနဲ႔။ တကယ္တမ္းက် လက္ေတြ႕မွာ ဒီတိုက္အေဟာင္းရဲ႕ ၿပိဳက်လုလု စႀကႍလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနမိတာပဲ။
ေဘးအခန္းက တံခါးပြင့္လာၿပီး လူတစ္ေယာက္က ေခါင္းျပဴၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေတာင္ကြၽတ္ေနတဲ့ ၾကက္လို ေလွ်ာက္ေျပးေနတဲ့ ေရွာင္းက်န႔္ကို လက္ကဆြဲၿပီးရိေပၚအခန္းကို ျပန္လာခဲ့သည္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲက်ေနဆဲ ရိေပၚကို ပုခုံးကေနကိုင္ၿပီး ေဆးဘူးလႈပ္သလို အားရပါးရ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ေဆာင့္ဆြဲလႈပ္ၿပီး "ဝမ္ရိေပၚ မင္းသူငယ္ခ်င္းလာတယ္" နားနားကပ္ၿပီး မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သလို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေအာ္လိုက္တာ ေရွာင္းက်န႔္ပါ နားေတြအူသြားသည္။
ဒီလူရဲ႕ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းအသစ္က်ဳ တအံ့တၾသျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ရိေပၚ မ်က္လုံးက ေျဖးေျဖးခ်င္းပြင့္လာ၏။
"က်န႔္ေကာ"
ေလသံက အားေပ်ာ့ေပမယ့္ မ်က္လုံးကေတာ့ ျပဴးလာပါၿပီ။ ေမ့ေနတာမဟုတ္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္ ျပာယာေတြခတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းသူျပန္ေတြးမိၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ ရွက္ယမ္းေတြယမ္းေတာ့သည္။
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ အိပ္ရလား"
ရိေပၚက သမ္းေနရင္းနဲ႔ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည္။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးေနတဲ့ရိေပၚကို ေစာင့္ရင္း အခန္းထဲမွာ တခုတည္းေသာ ထိုင္စရာ ကုတင္ေပၚမွာ ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ေနလိုက္သည္။
ရိေပၚအခန္းက တကယ့္ကို ဘုရားစူးလူေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရ႐ုံအခန္းေလး။ ကုတင္တလုံးနဲ႔ စားပြဲတလုံးပဲရွိသည္။ ထိုင္ခုံေလးေတာင္ အပိုမရွိ။ အခန္းေထာင့္နားေလးက မီးဖိုနဲ႔ နံရံကပ္စင္ေလးထဲေတာ့ အိုးတလုံးနဲ႔ ပန္းကန္နည္းနည္းေတြ႕ရသည္။ ရိေပၚပိုင္တဲ့ ပစၥည္းရယ္ဆိုလို႔လဲ ဖုန္းတလုံး၊ သူ႔ေက်ာင္းေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ အခန္းေထာင့္မွာ အိတ္ထဲကေတာင္မထုတ္ရေသးတဲ့ အဝတ္အစားနည္းနည္း။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
