ညေနခင္းမို႔ ေကာင္းကင္က ပုဇြန္ဆီေရာင္လႈိင္းထေနသည္။ ေႏြအလယ္မွာ လြင္ျပင္ကိုျဖတ္ၿပီးတိုက္လာတဲ့ေလက သဲမႈန္ေတြနဲ႔ အိုက္စပ္ေန၏။
မီနာက ေက်ာင္းေခါင္မိုးထပ္ကို လာခဲ့ဖို႔ ေျပာလို႔္သာ သူတက္လာရတယ္ မီနာေရာ ရွန္႔ခုံးကိုေရာ သူမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္။
ဘာေတြလုပ္ၾကမွာလဲ။ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္သုံးပြင့္ဆိုင္ရွင္းၾကမွာလား။ တကယ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္ေတြသာ ဆန္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူ႔ဇာတ္႐ုပ္ကေရာ ဘယ္ေနရာကလဲ။ အပယ္ခံ ဒုတိယမင္းသားလား။ အမုန္းခံဗီလိန္လူဆိုးလား။
"မင္းေရာက္လာၿပီလား"
ရွန္႔ခုံးက ေလွကားေဆာင္ရဲ႕ အမိုးရိပ္မွာ ေအးေအးလူလူပုံစံနဲ႔ ေဘာင္းဘီထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး နံရံကို မွီရပ္ေနသည္။ ရိေပၚကိုျမင္မွ ေက်ာမွာေပေနတဲ့ ဖုန္ကိုခါၿပီး အရိပ္ေအာက္က ထြက္လာသည္။ ရွန္႔ခုံးပါးေပၚမွာက တစ္ေန႔က သူနဲ႔အျပန္အလွန္ထိုးထားၾကတဲ့ ဒဏ္ရာကရွိေနတုန္း။ ျဖဴဥဥမ်က္ႏွာေပၚက အညိဳအမည္းကြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ရိေပၚေနာင္တရမိသည္။ သူတို႔ရန္မျဖစ္ခဲ့ရင္အေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ ရွန္႔ခုံးက သူနဲ႔ရန္ျဖစ္ၿပီးလဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေခၚတတ္တဲ့သူပီပီ အခုလဲ စိတ္ထဲဘာမွအဖုအထစ္ရွိပုံမေပၚ။
ရိေပၚ က်န္တဲ့ အေျခအေနကို တခ်က္ၿခဳံငုံၾကည့္လိုက္သည္။ မီနာက ေခါင္မိုးစြန္းက လက္ရန္းအျပင္မွာ ရပ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့ သံလက္ရန္းကိုတင္းတင္းကိုင္ထားလို႔ေပါ့။ ရိေပၚလာတာကို ျမင္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနေရာင္က အေနာက္ကေန စူးေနတာမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာအမူအရာကို ရိေပၚေသခ်ာမျမင္ရ။
"အဲ့လိုလုပ္ေနတာၾကာလွၿပီ"
ရွန္႔ခုံးက ဘာမွမထူးဆန္းသလို မီနာ့ကို ေမးဆတ္ျပၿပီးေျပာရင္း ရိေပၚကို သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေဆးလိပ္ဗူးထုတ္ၿပီး တလိပ္ကမ္းသည္။ ရိေပၚလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္နနနဲ႔ ေဆးလိပ္ကိုယူၿပီး ရွန္႔ခုံးမီးညႇိေပးတာကိုဖြာလိုက္သည္။
မီနာက ဘာေတြစတန႔္ထြင္ျပန္ၿပီလဲလို႔ သူေတြးေနမိျပန္၏။ သူ႔ထက္စာရင္ ရွန္႔ခုံးက မီနာနဲ႔ပိုနီးကပ္တဲ့လူ ပိုရင္းႏွီးတဲ့လူ မီနာတစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေနက် လူဆိုေတာ့ အခုအေျခအေနကို သူကပိုသိမွာပဲ။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
