"ဝမ္ရိေပၚ ေက်ာင္းျပန္လာတယ္ေဟ့"
သူတို႔အတန္းထဲက တစ္ေယာက္က စာသင္ခန္းထဲေျပးဝင္လာရင္းေျပာသည္။
"ဝမ္းနင္ မင္းအသည္းေလး ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီ"
"ယီး အသည္းေလးပါလား"
လွမ္းစတဲ့ေက်ာင္းသားကို ဝမ္းနင္က ဆဲလိုက္ေပမယ့္ သူတို႔အားလံုး စာသင္ခန္းျပတငး္ေပါက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ အဝင္လမ္းအတိုင္း ေက်ာင္းထဲ ေအးေဆးဝင္လာတဲ့ ရိေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ငါက ဒီတခါ ရိေပၚေက်ာင္းထြက္သြားၿပီေတာင္ ထင္မိတာ။ က်န္႔ေကာေၾကာင့္ ျပန္လာတယ္ေျပာရမလား"
ဝမ္းခ်င္က ေ႐ွာင္းက်န္႔စာေရးစားပြဲေပၚ ထိုင္ေနရင္း ခပ္တိုးတိုးငံု႔ေျပာသည္။ သူ ရိေပၚဆီလိုက္သြားတာ ဝမ္ခ်င္သိေနေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔လဲ မျငင္းေတာ့။
ဝမ္းခ်င္က မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း
"ဝမ္ရိေပၚၾကည့္ရတာ ေက်ာင္းလာရတာ အေတာ္ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ။ က်န္႔ေကာ နဲ႔ သူနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ၾကေသးလဲ"
"ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"သူ႔အခန္းကိုလိုက္သြားတာေတာင္ ဘာမွမလုပ္ဘူးလား"
"ငါကမိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ"
"က်န္႔ေကာ မလိမ္တတ္ရင္ မလိမ္စမ္းပါနဲ႔"
ဝမ္းခ်င္က သူ႔မ်က္ႏွာနားကပ္ၿပီး တရားခံစစ္သလို စစ္ေနသည္။
"နမ္းရံုေလးပဲ"
"ဝမ္ရိေပၚက အဲ့ေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္တယ္လား"
"နင္မစပ္စုစမ္းနဲ႔"
သူတို႔နားေရာက္လာတဲ့ ရိေပၚက ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔နားကပ္ၿပီး ႀကိတ္ႀကိတ္ ႀကိတ္ႀကိတ္ေမးေနတဲ့ ဝမ္းခ်င္ေခါင္းကိုေခါက္သြားသည္။
အတန္းထဲမွာ အရင္က ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္းမလုပ္တဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔က ေက်ာင္းရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ တာေတလန္ ဝမ္ရိေပၚ ဝမ္းနင္ ဝမ္းခ်င္ေမာင္ႏွမနဲ႔ဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာက အားလံုးအတြက္နည္းနည္းေတာ့ထူးဆန္းေနသည္။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
