"အခုဘယ္လိုခံစားရလဲ"
ဒီဆရာဝန္အခန္းက နံရံအျဖဴက တဆိတ္အေရာင္စူးလြန္းအားႀကီးသည္။ ဒီ့ထက္စာရင္ ခဲေရာင္လို အေရာင္မ်ိဳးက ရိေပၚမ်က္လုံးကို ပိုအနားေပးႏိုင္မည္ထင္သည္။ သူထိုင္ေနရတဲ့ ဆိုဖာကလဲ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိ။ ဒီၾကားထဲ ေဒါက္တာဝူရဲ႕ လည္ပင္းတဝိုက္က မွဲ႔ေျခာက္ေတြကလဲ သူ႔ကိုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနျပန္သည္။ ဒီ session ကို ျမန္ျမန္အဆုံးသတ္ၿပီး အျပင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေရွာင္းက်န႔္ဆီပဲ ျပန္သြားခ်င္ေပမယ့္ ဒါက မွားေနတယ္ဆိုတာလဲ သိေနသည္။ သူ႔အေနနဲ႔ အကယ္လို႔ ေရွာင္းက်န႔္နဲ႔သာ ဘဝတစ္ခုထူေထာင္ခ်င္ရင္ ဒီကုသမႈက လိုကိုလိုအပ္ေနသည္။
"အရင္ကထက္ ေကာင္းလာပါတယ္"
သူစကားကိုမယုတ္မလြန္ပဲေျဖလိုက္ေပမယ့္ ေဒါက္တာဝူက မ်က္မွန္ကိုေက်ာ္ၾကည့္သည္။ သူ႔ကို အေသးစိတ္ေျပာေစခ်င္ပုံရတာမို႔ အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႉသြင္းရင္း
"အရင္ကလို အိပ္မက္ေတြမမက္ေတာ့ဘူး။ ရွန႔္ခုံးနဲ႔ ေရွာင္းက်န႔္ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္သြားခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြမက္တာနည္းလာတယ္။ ညေဆိုကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ရတယ္။"
ေဒါက္တာဝူက သူ႔ေရွ႕ကစာအုပ္ထဲ ဘာေတြခ်ေရးမွန္းမသိ ေရးျခစ္ေနသည္။ ၿပီးမွသူ႔ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ထူထူကို ပင့္တင္ရင္း
"ေရွာင္းက်န႔္ကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ"
"ေရွာင္းက်န႔္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစ့ေစ့ၾကည့္လို႔ရၿပီ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေဘးနားကေန အားေပးေနတဲ့သူပဲ"
"ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ ရွန႔္ခုံးကို လက္လႊတ္လိုက္ရတယ္လို႔ မျမင္ေတာ့ဘူးေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ဘူး။"
သူေလသံမာမာနဲ႔ ျပန္ေအာ္မိသြားသည္။ အရင္တပတ္လာတုန္းက ေဒါက္တာဝူရဲ႕ ဇြတ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ကေျပာထြက္ခဲ့မိတာေတြကိုေနာင္တရမိသည္။ သူ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရွာင္းက်န႔္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ခ်င္ခဲ့။ ေဒါက္တာဝူ ေျပာေနသလို ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ ရွန႔္ခုံးကို လက္ကို လႊတ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေတြးတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္ကို ျမင္တိုင္း သူလက္လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ရွန႔္ခုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ သူေနာင္တမရဘူး. . ေနာင္တမရဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ခံျငင္းေနေန အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို ေမ့မသြားႏိုင္ခဲ့။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
