...dlaczego?

ROK II: Rozdział 9

Znowu siedziałem nad kawą. Tym razem we własnym domu. Łukasz się zdziwił, że piję, ale chyba nie bardziej, kiedy spytałem, czy mogę pożyczyć jednego papierosa, który szybko przerodził się w wypalenie z nim całej paczki.

     Nie były za dobre; ale chyba nawet nie powinny być. Za to kawa smakowała jak ta wtedy, w kawiarni. Piłem powoli, nie spiesząc się nigdzie; paliłem jeszcze wolniej, bo zimne powietrze wpadające przez otwarte na oścież okno, znajdujące się tuż za moimi plecami, sprawiało, że dłonie trzęsły mi się niesamowicie, wręcz sprawiając problemy z trafieniem z papierosem do ust.

     Ulokowałem ręce na kubku, uśmiechając się sam do siebie; jak mogłem nie myśleć teraz o tobie, co? To przedstawienie, które wtedy odstawiłeś było nie do zapomnienia, Marcin.

     Łukasz uśmiechnął się do mnie, gasząc papierosa na brudnym talerzu, z którego postanowiliśmy zrobić sobie popielniczkę. Jasne, że rodzice pewnie wyklęli by nas, gdyby tylko zastali taki widok, ale na razie byli w pracy, a Łukasz miał wolne, więc siedzieliśmy sobie u siebie w mieszkaniu, delektując się błogą ciszą i swoją obecnością.

     Było w tym wszystkim coś takiego uspokajającego, kojącego; wiem, że to złe, że nie powinienem tak uważać, ale było mi tak dobrze, kiedy zimny wiatr muskał mnie po plecach, a zapach dymu tytoniowego otulał płuca.

     — No więc... — zaczął, a ja jeszcze bardziej się zaśmiałem.

     Czy potrzebowałem coś mówić? Chyba jednak nie do końca poukładałem sobie w głowie wszystko, czego się ostatnio dowiedziałem.

     — No więc — odbiłem piłeczkę. — Jesteś chory. I ja, twój rodzony brat, nic o tym nie wiedziałem?

     Przewrócił oczami, a ja ponownie uśmiechnąłem się; oczywiście, że chciał zapewne rozmawiać na wszystkie tematy, które nie dotyczyły jego. On już taki był, zawsze pytał, co u mnie, jednocześnie całe życie robiąc zręczne uniki przed odpowiadaniem na to pytanie, kiedy dotyczyło ono jego.

     — Rany, a co za różnica — jęknął. — Doskonale żyłeś przez tyle lat bez tej wiedzy, czy coś musi się tutaj zmieniać?

     — Czego się boisz?

     — Nie rób mi tutaj za psychiatrę! — fuknął. Zaskoczony nagłą zmianą tonu jego głosu, nieco wbiło mnie w siedzenie, a on dodał tylko: — Dobra, dobra, przepraszam. Po prostu nie lubię o tym rozmawiać.

     — A kto lubi? — Przystawiłem do ust kubek z już nieco chłodną kawą, byleby tylko nie widział uśmiechu na mojej twarzy.

     — Od kiedy ty się taki mądry zrobiłeś? — westchnął i odpalił kolejnego papierosa. — Mam kilka problemów, okej? Ale leczę się. Chodzę nawet na terapię! Grzeczny ze mnie chłopiec. W porównaniu do Marcina...

     Prychnąłem na tę zmianę tematu. Bardzo oryginalnie, Łukasz. Bardzo.

     — Co ty się go tak uczepiłeś? Podoba ci się, że tylko byś wiecznie plotkował na jego temat?

     Widziałem zaskoczenie na jego twarzy, ale też i drobne zadowolenie; to fakt, odrobinę się wyrobiłem, jeśli chodziło o kontakty międzyludzkie. Czasami pozwalałem sobie na więcej, ale mógłbym pokusić się nawet o stwierdzenie, że przez tych wariatów nie miałem innego wyjścia.

     Spodziewałem się wszystkiego, naprawdę wszystkiego. Tylko nie tego, co wręcz od razu wyleciało z jego ust jako kontratak:

     — To ja powinienem zadawać to pytanie.

     Wypuściłem głośno powietrze przez usta, śmiejąc się nerwowo.

     — O co ci chodzi? — spytałem, odrobinę się denerwując.