Sayonara Desu Ka? (#2 of Goodbye Series) ✓

Prologue

Prologue

18 years ago, I lost the most precious gift I have in my entire lifetime. I lost her, I lost my mother without even memorizing her face and touch on my skin.

Akala ko noon, magiging madali lamang ang lahat dahil may mga bata akong nakikita na hiwalay ang mga magulang. Kaya palagi kong sinasabi sa sarili ko na “okay lang”. Pare-pareho lang naman naming hindi kasama ang isang mahal sa buhay. Pero hindi eh, napakasakit na marealize sa mura kong gulang na ang mga kalaro ko ay may pagkakataon pang makitang muli ang ina o amang matagal nilang hindi nakasama. Eh ako? Ni hindi ko nga alam kung nasaan si mama, kung ano ang kalagayan niya o kung may chance pa bang makasama ko siya.

I AM busy fantasizing this elegant smoky red champaign dress in front of me while letting my left arm rest on my curved waist. With my body shape, sigurado akong maganda ang magiging kalabasan kapag sinuot ko ang damit na ito. Gustong-gusto ko itong kunin, kaya lang, ayaw kong ma-disappoint sa’kin si papa. Palagi niya kasing sinasabi sa akin na a lady should act prim and proper. Bawal magsuot ng kung anu-anong hindi natatamang damit, my jaw clenched a bit.

Hindi naman ako magaslaw, hindi rin naman masyadong revealing ang damit na nasa harapan ko. Sadyang ayaw ko lang gumawa ng mali sa harapan niya. Alam ko rin kasi kung gaano karaming hirap at sakripisyo ang ginawa niya para sa akin. Hindi ko mararating ang lahat ng ito kung wala ang papa ko. Siya na lamang ang meron ako kaya nirerespeto ko ang lahat at sinusunod ang gusto niya para sa akin.

“Babe, wanna try the dress?”

As soon as Edward hugged me from behind, nabalik ako sa reyalidad. We’re here inside the mall to find the perfect dress for my upcoming debut. In two weeks, I can finally say that I’m at my legal age and I’ll have my own freedom. I can’t wait to experience dating my boyfriend without fear of being caught. Hindi na ako makapaghintay gawin ang mga bagay na ginagawa ng mga ka-edaran ko!

I don’t want a chaperone anymore!

“Hindi na, nagandahan lang naman ako kaya ko tinitigan. Let’s find something on the next aisle na lang.”

Papa doesn’t know that I have a boyfriend, though he already met Edwrd as my “friend”. I told him na nanliligaw nga ito sa akin, pero tinawanan niya lang ako. Masyado pa raw akong bata para sa pagpasok sa isang relasyon. I understand naman na nag-aalala lang siya para sa’kin, pero alam ko sa aking sarili ang mga limitasyon. I won’t engage into something kung mapapahamak lang ako. ‘Saka, ayoko pang magka-anak ano! Gusto ko pang enjoyin ang pagkakataong meron ako ngayon.

Besides there’s one thing I'm afraid to tell my father. Hindi pa ’ko ready at mukhang hindi na magiging.

We walked holding hands and laugh nung nakita ang repleksyon namin sa salamin. We looked like normal couple, ang kaibahan nga lang ay tinatago namin ang relasyon sa iba. Yeah, we know naman na normal na ang ganitong set up. At wala ring sikretong hindi nabubunyag, pero koting panahon na lang naman ang hinihintay ko para ipagsigawan sa mundo kung gaano ko kamahal ang taong iniisip ko ngayon.

In two weeks, sasabihin ko na kay papa ang tungkol sa relasyon naming dalawa. He said kasi na bawal pa akong magkaroon ng boyfriend hanggat hiindi nagiging 18, so I’m just waiting for my birthday to finally reveal to truth to him. Matagal-tagal na rin naman akong may nililihim sa kaniya. My papa deserves the best treatment, after all.

Because I knew what happened to him. Ako ang dahilan kung bakit naghirap siya noon. Sa murang edad ay kailangan niya akong palakihin nang mag-isa. He worked hard hanggang sa magkaroon siya ng sariling kumpanya. He built our business on his own.

‘Proud na proud ko sa’yo, papa. At sigurado akong ganoon din ang nararamdamang saya ni mama habang nakikita ang bunga ng paghihirap mo.’

“So, will you fit this one, this time?”

I rolled my eyes at him and crossed my arms below my chest. Bakit ba pinipilit ng lalaking ito ang damit na iyon?

Yes, it’s not the same color, pero same lang naman ang design at pagkakagawa!

“Alam mo, nakakagigil ka. Alam mo namang ayokong magsuot sa harap ng maraming tao ng mga ganoong kalseng damit,” I lied. “At saka, hindi ba ayaw mong magsuot ako ng maiiksi, what happened now, Mr. Conservative?”

I mocked him cause why not? Charr, he knows naman that I’m only teasing him. Iniwan ko na, bahala nga siya ro’n.

One, two, three…

“You liar, akala mo ba hindi ko napapansin ang pagtingin mo sa catalogs ng mga ganoong klaseng damit?” he said while holding my elbows softly. Ito talaga ang nagpahulog sa’kin sa kaniya eh.

He followed me, I run kahit na walang kasiguraduhan kung saan ako pupunta. Tumakbo ako kahit na alam ko sa aking sariling sa kaniya lang ako magiging masaya. Pinili ko na naman ang tama kahit na alam kong masasaktan lang ako.

We ended up buying the first dress I saw. It was only 2,000 PhP, pwede na. I’m sure hindi naman mapapansin ni papa ang bawas sa card ko. Besides, hindi naman niya chinecheck yung mga pinapamili ko kaya okay lang. Sinisigurado ko lang talaga na hindi ako sobra kung gumastos, mabuti na lang at nako-control ko pa si self.

Nakakahiya naman kasi, kahit pa anak ako ng isa sa may pinakamalaking company dito sa ’min, ayokong waldasin ang mga paghihirap ni papa. I’m not part of those rich popular brats you’ll always see at school. Simple lang akong tao, hindi ko pinapangalandakan ang yaman namin- I mean ni papa since sa kaniya naman talaga ang pera na ginagamit ko sa pang-araw-araw na pamumuhay.

“PSST…”

“Oh?” I asked without looking at the guy seating in front of me. I'm busy wondering and finding for my spy, we’ll just call him a chaperone for now.

Nandito kami ngayon sa food court ng mall at kumakain ng tempura in sticks with matching lugaw and shawarma. We ordered pair of each food, kasi syempre tig-isa kami sa lahat. Don’t judge me okay, may karapatan akong kainin ang ano mang gusto ko, gaano man karami. No one can dictate and decide that for me. Food is life, bruh.

“Nasaan na bayad mo?” Akala siguro talaga ng lalaking ito ay hindi ko siya naririnig. Haler, pero baka naman nagpaparinig siya? Ang kapal nito. Sinong boyfriend ang magpapalibre sa girlfriend niya?

“Hoy tangek, ako bumili ng shawarma ah!”

Tig-80 pesos ang presyo no’n, plain lang naman kasi. Nagrereklamo pa ‘to, tig-90 lang naman yung tempura! Yung lugaw na itlog na tig-30 pala, siya rin nagbayad, hehe. Hayaan mo na Kirs, maganda naman tayo eh kaya sana makalusot sa bodyguard mo.

“Ngayon narealize mo na?” he’s wiggling his fucking eyebrows!

“Oo na, andalang mo na nga lang akong ilibre eh!”

Stomping my feet, lumayas ako sa harapan niya. Sarap na sarap pa sa paghigop ng sabaw ang walang hiya habang pinagmamasdan akong nakakururot ang kilay sa harap ng tindera ng milk tea. May pa-wave pa ng kamay itong nalalaman, bwisit!

These days, I can’t help but to feel this way towards him. Madali akong mainis sa pagmumukha niya, minsan naman parang tuko ako kung makakapit sa braso ng hayop.

I shooked my head to erase the sudden thought that flashed in my mind at nagpatuloy sa paglalakad.

Humarap ako sa tinderang nahuli yata ang asaran naming dalawa ng kasama kaya natatawa. “Ate, dalawa nga pong wintermelon. Parehong small po,” I said while grinning.

Humanda ka ngayon.

Alam kong ayaw na ayaw niya sa flavor na ito, but I’m sorry Edward dear, nasa mood akong magloko eh.