Her Suitor

43: FINALE

ASXEL:

Being alone was the best thing to do. Being alone, serious and cold is my specialty. Being harsh and keeping away myself from everbody is the kind of attitude I have.

But everybody has a reason why they have that kind of attitude, and I have a reason too. I grow up in a orphanage and didn't saa my parents even once. Hindi ko sila nakita o kahit man lang narinig ang boses nito. I grow up in the orphanage because my parents left me here. Gusto ko silang tanungin kung bakit nila iyon nagawa, gusto kong malaman kung bakit nila nagawa sa sarili nilang anak 'yon.

But despite of that, I'm still thankful that I have a friend in here. Hindi lang kuya ang turing ko sa kaniya kundi Kuya na din. He's 3 years older than me. I'm ten years old while he's 13 years old.

"Hindi ka ba nababangot dito, Asxel?"

Tanong nito habang nakaupo kami at naglalaro ng laruang binigay sa'min ng isang babaeng palaging pumupunta dito.

Napakunot ang noo ko sa kaniyang tanong. "Bakit?"

"Kasi ako nababagot na dito, gusto ko ng lumabas," ani nito at tinuro ang gate ng tinitirhan namin ngayon.

"At ano ang gagawin mo?" tanong ko nito, hindi ko mapigilang magtaka sa iniisip niya ngayon habang nakatitig sa gate.

"Mamayang dapit hapon, lalabas ako. Sama ka ha?"

And that's his plan. Pumayag naman ako sa kaniyang sinabi dahil ayokong maiwan dito sa loob ng hindi siya kasama. Totoo namang nakakabagot dito sa loob ng orphanage at hindi ko iyon itatanggi. Lumaki ako na nakatira dito at hindi man lang nakapunta sa ibang lugar, araw-araw ay palaging pareho ang nakikita ko.

Nagawa talaga namin ang plano niyang makalabas kaya nakalabas na kami ngayon. Nandito kami sa labas ng orphanage kaya napangiti kaming dalawa dahil epektibo ang nagawa niyang plano.

"Diba! Tara na umalis na tayo baka makita pa tayo nila!" sambit niya at biglang tumakbo para tumawid pero sa hindi inaasahang pangyayari ay nabangga siya.

Nakita ng dalawa kong mata ang nangyari, at nagsisisi ako kung bakit hindi ko siya naligtas.

Simula noong araw na iyon ay mag isa nalang ako sa orphanage, wala na ang tinuturing kong Kuya kaya mag-isa nalang ako ulit. Sinisisi ko ang sarili ko kung bakit siya nawala. Sana ay hindi nalang ako pumayag sa plano niya para lumabas, hindi sana mangyayari ito...

Isang araw ay may nandito ulit 'yung babaeng nagbibigay sa'min ng mga laruan. Nakita ko silang abala sa pagbibitbit ng mga dinala ng babae kaya tumakas ako para makalabas, dahil gaya ni Kuya ay nababagot na din ako dito. Gusto kong makapunta sa ibang lugar.

Pero ganoon nalang ang pagmaang ko ng makita ang isang bata na tumatawid sa kalsada ng mag-isa. Parang bumalik sa'kin ang alaala na kung saan ay nasagasaan si Kuya. Kaagad akong tumakbo papunta sa gawi ng bata at nailigtas siya bago pa siya masagasaan ng isang sasakyan.

Starting from that day, her mother were so thankful to me because of what I did. She treated me like a son too, her name is Celia. While the little girl named Freiy, she is five years old and she likes to play with me everytime.

"Tignan mo po!" she excitedly pulled me away from his mother until she stopped. She immediately pointed her hairclip in his hair.