Kabanata 17: N
Malungkot ang ngiti sa mga labi habang nakadungaw sa bintana. I closed my eyes, trying to ease the pain. They're giving me reasons to kill myself. Pero patuloy ko pa ring nilalabanan. Patuloy ko pa ding pinipigilan ang sarili ko.
Is it worth fighting for?
Three months have passed. Still, my life turned into worst. Naiinggit ako sa mga taong nagiging successful at may pakinabang ang mga buhay. Pano ba 'yon? Pano sila nanatiling positibo sa nag-daang panahon?
Yesterday, I was forced to go to salon and have a haircut. Dalawang dangkal ang ibinawas sa buhok ko. Dalawang putanginang dangkal. Pero tanggap ko naman yung galit nila sa buhok ko dahil laging nag-lalagas.
Kinabukasan, maaga naman akong ginising dahil mag-eenroll na daw kami. Kaming dalawa lang ng lola ko at hinatid naman kami ng lolo ko.
"Ang mahal na ng tuition niyo! May pa-aircon-aircon pang nalalaman, e hindi naman ata lalamig ang classroom niyo kasi ang dami ninyo!" Lola said in front of the registrar.
Napapayuko nalang ako sa hiya dahil sa mismong tapat pa talaga ng registrar! Napalinga-linga nalang ako sa paligid upang mag-hanap ng kakilala. Pero mukhang wala pa dahil maaga kami.
After that we went inside the library to buy some notebooks, dahil may sariling notebooks ang school namin. It's kinda pricey but It's good for the whole school year, kung maliit ka mag-sulat. I think seventy-five pesos ang presyo ng isang notebook tas kailangan naming bumili ng siyam.
"'Wag ka na daw bumili ng libro, wala na tayong budget. Papahiramin ka naman nung kakilala natin. Ahead siya sa'yo ng one year kaya ayos na 'yon," saad ni lola at tumango nalang ako.
Tinext na ni lola si lolo para sunduin na kami. Nang makauwi na'y tahimik lang akong dumiretso sa kwarto ko. Alam kong mamaya'y magagalit na naman sila sa'kin kasi diretso agad ako sa kwarto, sasabihing wala na naman akong ginawang matino dito sa bahay at lagi nalang nakakulong sa kwarto.
Little did they know that I was trying to kill myself.
Naisip kong bumili ng lubid at mag-bigti. Ngunit nang suriin ko ang pagsasabitan ay hindi ito matibay. Baka pumalpak lang ako. Naisip ko ding saksakin nalamang ang sarili ngunit natatakot ako.
Ako:
nakapag enroll na kayo?
Deiv:
OO BWAHAHAHA
Grace:
yassss kahapon pa
Tei:
last month pa koO
Gusto kong sabihin sa kanila, pero may pumipigil sa'kin.
Ako:
sigii,, see you next month! miss youu!
Tumambay nalang ako sa twitter. Walang nakakaalam ng account ko kaya hindi ko na kailangang mahiya tuwing mag t-tweet ako tungkol sa nararamdaman ko. Wala akong pake kahit walang likes at replies. Ang importante, kahit papano'y nailalabas ko ang nararamdaman ko.
M; @Mmiikawhat_
okay,, potangina
I started scrolling to my feed. Marami din palang tao na tulad ko, dramatic. I've been scrolling through my feed for ours. Reading some of my followings' tweet. Until I saw a familiar face on people you may know.
Pinindot ko ang icon ni ash kaya dumiretso naman ito sa kanyang profile. Matagal na kaming hindi nag-uusap dahil nga lumipat ako ng school. So, may mga twitter din pala sila.
