Locked Away

47

D

"Kuya, dito na lang ako sa tapat.." I told the grab driver.

Dito ako nagpababa sa labas ng tower 1 ng Makati Med.  Dito yung sinabi sakin ni Jia eh.

I called her kanina habang nasa mall kami ni Bea. Told her that I'm going home and wanna surprise, Jema. May procedure pala si Jema kanina, di nga siya nakatawag sakin maghapon. Jia told me na after non, may isa pang emergency na dumating for Jema.

Sabi ni Jia siya na daw bahala basta imemessage daw niya ko. I received her message pag baba ko ng eroplano kanina. She told me to wait at this lobby.. So, here I am.

"Here, kuya.. Thank you." inabot ko yung bayad sa driver at saka bumaba.

Ang dami kong dala. I got my backpack and two more big paper bags because of Bea.. Ang dami niya biniling pasalubong. Sabi ko nga di naman makakain ni Jei jei yun. Ayaw naman niya paawat.

Pumasok na ako sa loob ng lobby at umupo sa couch malapit sa information..

Jia's last message was an instruction. Umupo lang daw ako dito sa may couch, dito daw ako maghintay. It was 30 minutes ago.

I'm so excited to see my wife..

I texted Jia.. Told her na nandito na ako sa lobby.. Nagreply siya agad. Kaso ang weird ng reply niya.. Tumingin daw ako sa taas..

And there, I saw my wife, sa escalator sa harap ko, pababa. Jia is behind her waving at me..

Napangiti ako agad.. Ohhhh, I miss my wife! Sobra! Gulat na gulat ang itsura niya pagkakita sakin..

Pag baba nila sa escalator, tumayo ako at sinalubong si Jema.. Niyakap ko siya agad ng mahigpit..

Oh, god! Namiss ko to! Namiss ko to sobra!

I mouthed 'thank you' to Jia..

"All right, lovebirds.. Balik na ko sa emergency.." pagpapaalam ni Jia.

Bumitiw ako sa yakap ko kay Jema..

"Wait, Jia.." kinuha ko sa backpack ko yung pasalubong ko para sa kanya.

"Here... Thank you ah."

"Its nothing. Basta para sa inyo ni Jema.. Bye bye, lovebirds."

"Thank you, Ji.." Jema said..

Pag alis ni Jia, niyakap ko ulit si Jema. Sobrang namiss ko siya!

"I miss you, baby! I miss you so much..."

Hinawakan niya Jema ang pisngi ko at hinalikan ako saglit sa labi..

Oh, my wife!

"I miss you too, baby! You surprised me.. Kainis ka! Di ka nagsabi.." and she pinched my cheek.

"I wanna surprise my wife.."

"But, why are you here, baby? Wala ka bang work? Sabi mo di ka makakauwi."

"I miss you and Jei jei so bad.. And also, Bea helped me to get here.."

I just can't help myself from staring at my wife's face.. I miss waking up in the morning with her kisses..

"Oh, what's with the stare, baby?" Jema cupped my face.

"I miss you, Jema... I love you..."

"I love you, Deanna.. Come on, let's go home.. Baka gising pa si Jei jei.."

I miss my son too... I just can't believe I'm here now..

"All right, let's go home... I miss your cooking, baby."

"I'll cook for you..."

"Wait, I'll get my bags.." iniwan ko kasi kanina sa couch yung dalawang paper bag.
.
.
.
.
.
----------

J

Akala ko kung saan ako aayain ni Jia mag dinner, yun pala may surprise..

I just can't believe Deanna is here.. Sobrang unexpected. Wala naman siyang sinabi na uuwi siya.

Nawala lahat ng pagod ko nung makita ko siya, yung maghapon kong procedure at emergency, yung pagod ko dun, instantly, nawala agad pag kakita ko sa kanya kanina.

"Let's go, wife.. Uwi na tayo sa anak natin.. Miss ko na si Jei jei eh.."

Wait....

May iba sa asawa ko.. Ngayon ko lang siya natignan ng mabuti pag lapit niya ulit sakin..

She lost weight... Which is so unusual, ang laki ng ibinagsak ng katawan niya.

Ang lalim ng mga mata niya and the dark circles around her eyes, kitang kita..

She's pale too..

"Wife? Let's goooo.. Let's go home.." kitang kita ko kay Deanna ang excitement pero kasi...

"Baby, what happened to you? Nakakatulog ka pa ba? O ano?"

Hinawakan niya ang kamay ko..

"Jema, I'm fine.. Stress lang ako sa trabaho. But don't worry, baby, I'm okay. I promise.."

I know she's not. Something is off..

"Baby, please.. I can read your mind. Wag ka na mag alala.. Uwi na tayo, you'll cook for me di ba?"

Urrrggghhh.. Nag aalala ako talaga.. But, I don't wanna ruin this night..

"Yes, I'll cook for you, baby.. Let's go home.."

"All right, let's go, baby.."

Naglakad na kami papunta sa parking lot..

Madaming kinukwento si Deanna pero di ko ma-absorb lahat. Nag aalala ako sa kanya.

We're on our way home..

"Baby, I'm sorry about last night. Pinag alala kita. I'm just so stressed and frustrated, gustung gusto ko na kasi kayong makita, umuwi dito, pero di ko magawa dahil sa bigat ng trabaho. Tapos nung umaga pa non, nakasagutan ko yung isang engineer namin na muntik ng mauwi sa pisikalan."

Kahit nag ddrive ako, napatingin talaga ako kay Deanna na sa harap lang ng daan ang tingin..

She's uneasy, tense, restless kahit nakaupo lang naman siya at kaming dalawa lang ang nandito sa sasakyan.

She keeps on fidgeting..

May mali talaga..

"Baby, Deanna.. It's okay. Relax, baby.. Malapit na tayo sa bahay. Everything's gonna be fine.."

"Thank you, baby... Thank you..."

Di na siya nagsalita ulit.

I can hear her heavy breathing...