Bad at forgetting [ Book 2 ]

Είπες.. {33}

Φτάνω με τον Νίκο στο εστιατόριο που έχουμε έρθει για να φάμε. Παράγγειλε και για τους δυο μας,χωρίς καν να με ρωτήσει τι θέλω εγώ. Πάντα το έκανε,επειδή γνώριζε τα γούστα μου και μερικές φορές το έβρισκα όμορφο αλλά τώρα απλά μου την δίνει. Ξέρω να παραγγέλνω και μόνη,μπορώ να αποφασίζω τι θέλω να φάω και τι όχι.

« Λοιπόν.. τον βλέπεις ακόμα;» με ρωτάει χωρίς να χάσει χρόνο. Διακριτικός. Πολύ.

« Όχι.» απαντάω, « Έφυγα από την συμμορία.» πετάω την βόμβα για να δω πως θα αντιδράσει

« Είχες επιστρέψει λίγο αφού χωρίσαμε, σωστά;» με ρωτάει,αλλά δεν θυμάμαι να του είχα πει πως είμαι πίσω στην συμμορία όποτε θα έπρεπε να φαινόταν πιο έκπληκτος.

« Ναι,αλλά έφυγα .» απαντώ

« Γιατί;» ρωτάει όλο περιέργεια. « Αν θες μου λες φυσικά.» συμπληρώνει προσπαθώντας να κρατήσει χαμηλό προφίλ,δεν πετυχαίνει.

« Ήξεραν πως ο Αχιλλέας με χρησιμοποιήσουμε και μου παρίσταναν τους φίλους.» λέω

« Ξέρεις, άνθρωποι σαν τον Αχιλλέα σαν τη Κλειώ,τον Άρη,τον Ραφαηλ,την Ξένια μαη τον Γιώργο είναι χαμένη υπόθεση.» λέει. Δεν προσέχει καθόλου,δεν είναι διακριτικός και λέει μαλακιες. Πως μπορεί να ξέρει τα παιδιά αν δεν του το έχω πει εγώ; Μόνο την Κλειώ,τον Ραφαηλ και τον Αχιλλέα έχει γνωρίσει και για τον Ραφαηλ απλά έχουν συστηθεί τότε στο πάρτυ.

« Πως ξέρεις τα ερπετά;» αναρωτιέμαι

« Ε;» σκαλώνει

« Δεν στα έχω αναφέρει,τουλάχιστον όχι όλους.» σχολιάζω

« Μου τους έχεις αναφέρει.» μου λέει ψέματα προσπαθώντας να κρύψει το γεγονός πως δεν είναι σε συμμορία

« Πάντως δεν είναι χαμένη υπόθεση, κανένας δεν είναι. Απλώς έτσι πιστεύουμε για να μην μπούμε καν στον κόπο να προσπαθήσουμε να τους σώσουμε.» λέω

« Στην δίκη τους περίπτωση είναι. Μη σου πω πως είναι παρελθόν όλοι τους.» λέει και επισήμως δεν ακούγεται σαν τον Νίκο που ήξερα

« Ίσως έχεις δίκιο.» λέω και προφανώς δεν έχει δίκιο.

« Πως νιώθεις τώρα; Χωρίς τον Αχιλλέα, χωρίς την συμμορία;» αναρωτιέται

« Περίεργα. Τουλάχιστον έχω εσένα,σωστά;» λέω, δεν μπορώ να πιστέψω ποσό έχει αλλάξει. Εγώ φταίω,έτσι δεν είναι; Εγώ το προκάλεσα αυτόν,τον πλήγωσα και έφτασε εδώ που έφτασε