Bad at forgetting [ Book 2 ]

Εσυ {06}

Παίρνω μια τελευταία βαθιά ανάσα και βάζω το χέρι μου στο πόμολο της πόρτα,την ανοίγω.

Όλα φαίνονται ίδια,τίποτα δεν έχει αλλάξει.

« Αμέλια;» βλέπω τον Άρη έκπληκτο,σίγουρα δεν με περίμεναν. «Μαλακες παίζει να τρελάθηκα.» φωνάζει και με κοιτάει λες και είμαι φάντασμα

« Εγώ είμαι.» του λέω. Είμαι μαζεμένη.

« Τι στο διάλο;» εμφανίζεται ο Ραφαηλ και μόλις με βλέπει με αγκαλιάζει. Είναι ο μόνος εκτός από την Κλειώ που φέρεται σχετικά καλά.

Μετά εμφανίζονται ένα κορίτσι και ένα αγόρι που φαίνονται μικρότεροι και που πρώτη φορά τους βλέπω.

« Τι γυρεύεις εδώ;» ρωτάει η Κλειώ χαμογελώντας

Όλοι είναι εδώ.. Εκείνος; Φοβάμαι που θα τον δω,ίσως να μην είναι εδώ.. Γιατί δεν είναι εδώ; Γιατί νιώθω μια απογοήτευση που δεν τον βλέπω; Δεν ήθελα να τον δω,αλλά περίμενα πως θα τον δω και τώρα απλά δεν ξέρω..

« Ποια είναι αυτή;» ρωτάει το αγόρι

« Τι φοράει;» αναρωτιέται το κορίτσι κοιτάζοντας με από κάτω μέχρι πάνω

Φοράω ότι φοράω κάθε μέρα αλλά φυσικά είναι πολύ μαζεμένα και σεμνά ρούχα σε αντίθεση με αυτά που φοράει εκείνη ή που φόραγα εγώ στο παρελθόν.

« Ας μου πει κάποιος για ποιον γαμημενο λόγο ουρλιαζεται.» ακούγεται η φωνή του και τότε εμφανίζεται εκείνος..

Είναι εδώ. Είναι όμορφος,είναι κοντά μου. Είναι εδώ. Νιώθω όπως στο μπαρ.. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να πεταχτεί έξω.. Είναι πανέμορφος,όπως πάντα. Διακρίνω στα χέρια του περισσότερα τατουάζ από ότι είχε,τα μαλλιά του ανέμελα και ανακατεμένα αλλά του πάνε έτσι. Είναι επίσης και χτυπημένος,τα όμορφα σαρκώδη χείλη του έχουν σκιστεί και τα όμορφα χέρια του έχουν πληγές. Γιατί είναι χτυπημένος;

« Αμέλια.» λέει κοιτάζοντας με

« Τι γίνεται εδώ;»ρωτάει το κορίτσι

Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω; Να κάτσω να τον κοιτάω σαν χαζή; Γιατί δεν τηλεφώνησε; Γιατί δεν προσπάθησε για εμένα; Αν όντως με αγάπησε γιατί δεν προσπάθησε;

Ξαφνικά νιώθω θυμό μέσα μου και παω αποφασισμένη προς εκείνον. Σταματάω μπροστά του και χωρίς να συνειδητοποιήσω τι κάνω τον χαστουκίζω. Προφανώς ούτε εκείνος το περίμενε,ούτε εγώ.

« Μου αξίζει.» μου λέει

« Φυσικά και σου άξιζε. Είσαι αξιολύπητος.» λέω μέσα από τα δόντια μου και τότε με πιάνει από το χέρι με δύναμη ώστε να μην πονάω αλλά αρκετή για να μην μπορώ να φύγω. Με οδηγεί σε ένα δωμάτιο και κλειδώνει την πόρτα.