Bad at forgetting [ Book 2 ]

Εντάξει {20}

« Με πληγωσες,Αχιλλέα.» λέω τόσο σιγά που ίσα-ίσα ακούγεται η φωνή μου, « Μου είπες ότι δεν θα το ξανά κανεις αλλά να'μαστε..» κλαίω

« Το ξέρω,είμαι μαλακας.» λέει αλλά δεν μου αρκεί αυτό. « Τα σκατωσα,εντάξει; Τα σκατωσα για ακόμη μια φορά.» με πλησιάζει, « Έχω συνηθίσει τόσο πολύ να πάνε όλα ανάποδα και τώρα που τα πράγματα πάνε καλά δεν ξέρω τι να κάνω.» λέει με ειλικρίνεια

« Δεν γίνεται όμως,δεν γίνεται κάθε φορά να τα σκατωνεις και να περιμένεις από εμένα να τα συγχωρώ και να μένω. Με έχεις πληγώσει,Αχιλλέα. Αυτό με το στοίχημα,τα λόγια σου..» σκηνές από όσα άσχημα πράγματα έχουν συμβεί μεταξύ μας παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μου

« Δεν μπορείς να με αφήσεις όμως.. Σε παρακαλώ μη με αφήσεις.» πλησιάζει κοντά μου, « Θα προσπαθήσω περισσότερο,θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος για εσένα. Απλά μη με αφήσεις.. Είσαι ότι πιο σημαντικό έχω και δεν μπορώ να σε χάσω, όχι ξανά.» μου λέει και τον αγαπώ,θέλω να τον βάλω στην αγκαλιά μου και να του πω πως δεν πρόκειται να τον να αφήσω αλλά δεν είναι τόσο απλό

« Κάθε φορά αυτό λες,αλλά συνεχίζεις να κανεις πράγματα με τα οποία ξερεις πως μπορούν να με κάνουν να φύγω..» του λέω.

« Θα σταματήσω, εντάξει; Όχι αλλες μαλακιες. Θα σκέφτομαι πριν σου πω κάτι, θα κάνω ότι χρειαστεί αλλά σε παρακαλώ μη με αφήνεις.» με παρακαλάει, « Δεν μπορείς να με αφήσεις,Αμέλια.» λέει και
ραγίζει η καρδούλα μου να τον βλέπω έτσι.

« Απλά δεν μπορώ να καταλάβω..Δεν μπορώ να σε καταλάβω επειδή δεν με αφήνεις.» εξηγώ, « Εκεί που όλα είναι καλά κάτι κανεις ή λες και γίνεσαι απόμακρος, είναι λες και με απομακρύνεις επίτηδες κι εγώ Αχιλλέα δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό. Δεν μου ανοίγεσαι,τουλάχιστον όχι πραγματικά. Πως θα καταλάβω τι σου συμβαίνει αν δεν μου μιλάς;» αναρωτιέμαι

« Δεν ξέρω πως να ανοίγομαι,εντάξει;» φωνάζει. « Από όταν πέθανε η μαμά μου, δηλαδή στα 5 μου,ήμουν μόνος. Μετά ήρθα στην συμμορία. Νομίζεις πως έμαθα εδώ να ανοίγομαι; Να εμπιστεύομαι; Να φέρομαι όπως θα έπρεπε;» συνεχίζει να φωνάζει, «Είμαι απλά ένας τύπος από μια κωλοσυμμορια,όλη μου την ζωή είμαι εδώ. Σε αυτόν τον κόσμο,όποτε λυπάμαι αν δεν εκφράζω τα συναισθήματα μου όσα θα ήθελες αλλά ποτέ δεν το έμαθα.» λέει και σιγά-σιγά σταματάει να φωνάζει και πιάνει το κεφάλι του λες και πονάει

Το ξέρω. Ξέρω πως δυσκολεύεται αλλά κι εγώ δυσκολεύομαι με όλα αυτά, ωστόσο πιστεύω πως μπορούμε να το δουλέψουμε μαζί.