Bad at forgetting [ Book 2 ]

Εξάντληση {45}

Ξυπνάω ευδιάθετη και βλέπω τον Αχιλλέα να είναι έτοιμος να φύγει.

« Που πας;» τον ρωτάω και βάζω τη κουκούλα του φούτερ που φοράω

« Θα επιστρέψω.» μου λέει

« Δεν ρώτησα αυτό.» απαντώ και άντε πάλι τα ίδια...Δεν τον πιστεύω

«Δεν έχω χρόνο για αυτά,Αμέλια.» μου λέει

« Χθες βράδυ είχες..» μουρμουρίζω και με πλησιάζει

« Μωρό μου,όταν ερθω θα σου πω τα πάντα εντάξει; Πρέπει να με εμπιστευτείς. Με εμπιστεύεσαι;» με ρωτάει

« Ναι,αλλά πες μου π-» προσπαθώ να πω αλλά δεν με αφήνει

« Θα τα πούμε το βράδυ.» λέει φιλώντας με στο μέτωπο και φεύγει σαν τον άνεμο.

Κάθομαι στον καναπέ χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Νιώθω πως είμαστε πάλι πίσω στο μηδέν,δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε πλέον.

Μη έχοντας τι άλλο να κάνω και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω άρχισα να σκέφτομαι όσα συνέβησαν με τον Αχιλλέα. Από το πρώτο μας φιλί μέχρι και σήμερα,σκέφτομαι αυτά που λέγαμε χθες με τα κορίτσια, αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Είναι μαγικό το γεγονός πως ακόμα θελουμε ο ένας τον άλλον. Παρά τις τόσες διενέξεις που είχαμε και έχουμε. Νέοι είμαστε άλλωστε το αίμα μας βράζει, αν δεν βριστούμε και τσακωθούμε τώρα ποτέ θα το κάνουμε; Μήπως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα γι'αυτό και τσακωνόμαστε διαρκώς; Είμαστε ερωτευμένοι,νιώθουμε πάθος και αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Η αγάπη μπορεί να γίνει και συνήθεια, αλλά το πάθος και ο ερωτας είναι ότι πιο δυνατό έχω νιώσει νομίζω. Σε προσηλώνει και είσαι διατεθειμένος να δώσεις τα πάντα. Και όντως,εγώ με τον Αχιλλέα δίνουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον.

Τον αγαπώ. Τον αγαπώ πραγματικά, δεν έχω ξανά νιώσει έτσι για κάποιον και σίγουρα δεν με έχει κάνει κανένας άλλος να νιώθω όπως με έχει κάνει εκείνος. Τον αγαπώ γι'αυτό που είναι. Ακόμα βέβαια ίσως να μη ξέρω τα πάντα για εκείνον, επειδή δεν με αφήνει να μάθω κάποια πράγματα ωστόσο ξέρω πράγματα για εκείνον που κανένας άλλος δεν τα ξέρει. Τον γνωρίζω έτσι όπως κανέναν άλλον. Αγαπώ το πρόσωπο του,την φωνή του, τον τρόπο που γελάει,τις εκφράσεις του, αγαπώ μέχρι και τον τρόπο που αναπνέει αφού έχει καπνίσει ένα πακέτο τσιγάρα. Αγαπώ όλα αυτά τα μικρό-πράγματα που κάνει, πολλα από αυτά χωρίς καν να τα καταλαβαίνει.
Καμία φορά πιστεύω πως μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τον χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο,αλλά δεν είναι και το ξέρει. Πάντα προσπαθεί να είναι ο καλύτερος για εμένα.

Ίσως γι'αυτο πονάει που δεν μου μιλάει τώρα. Μου κρύβει πράγματα,το ξέρω. Κι εκείνος ξέρει πως το ξέρω,αλλά δεν κάνει κάτι γι'αυτο. Γιατί απλά δεν μου μιλάει; Γιατί είναι τόσο απρόβλεπτες οι σχέσεις των ανθρώπων; Την μια νιώθω πως έχουμε τα πάντα,εγώ και ο Αχιλλέας και την άλλη κάθομαι στον καναπέ και ψάχνω να βρω τι συμβαίνει..

Βράδιασε κιόλας,είναι μεσάνυχτα. Πάω στο κρεβάτι και ξαπλώνω,ωστόσο δεν μπορώ να κοιμηθώ όσο δεν είναι εκείνος εδώ. Γιατί με παιδεύει; Γιατί δεν μπορεί για μια φορά να μου μιλήσει για ότι γίνεται χωρίς αναμονή; Γιατί κάθε φορά πρέπει να σπάω το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω τι πάει λάθος αυτή την φορά; Τι συμβαίνει,ε; Χρειάζομαι απαντήσεις. Τις έχω ανάγκη. Που είναι εκείνος; Που είναι εκείνος να μου δώσει τις απαντήσεις που αξίζω;

Φυσικά γνωρίζω πως όταν γυρίσει δεν πρόκειται να μου πει τίποτα,θα πει πως είναι αργά όποτε θα μιλήσουμε η ώρα. Η άλλη ώρα όμως θα αργήσει να έρθει..πάντα αργεί και εγώ κουράζομαι. Νιώθω εξάντληση, όχι σωματική,όχι. Ψυχική εξάντληση.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και τον περιμένω, δεν έχει νόημα.

Κλείνω τα φώτα,ξαπλώνω στο κρεβάτι και στην συνέχεια κλείνω τα μάτια μου.

-anwnymh