Pandang kiri, pandang kanan...
Bagus, takde siapa yang lalu kat sini. Semua orang sedang bersesak di kantin.
Aku nak pergi melawat Iffah kat bilik sakit. Harap dia tak kisah dan... tak marah aku.
Apa salah aku? Sebab care pasal dia?
Iffah, Iffah... Kenapalah kau pelik sangat hari ni? Sebab tu ke kau takut nak jadi kawan aku?
"Cik Jah, saya nak melawat kawan saya boleh?" sekali lagi aku jumpa Cik Jah. Kena lah tebalkan muka cakap dengan dia... huhu.
"Oh, kamu lagi. Haa, masuklah." Cik Jah ingat aku? Tak pasal-pasal aku jadi famous sebab banyak malukan diri. Nasiblah...
Aku buka pintu bilik sakit perlahan-lahan. Bilik sakit sekolah ada dua, lelaki dan perempuan. Yang aku masuk ni perempuan punya, tak kan lelaki pula. Ada langsir tutup tingkap kecil kat pintu ni.
Ni first time aku masuk bilik sakit sekolah. Aku tengok tak ramai orang yang ada. Ada beberapa budak yang baring atas katil dan ada yang duduk kat kerusi sebelah katil.
Mana Iffah? Aku jalan mencari katil dia. Dah sampai katil hujung, aku tak nampak lagi dia. Ke mana dia pergi ni?
"Maaf ganggu, tahu tak budak sakit yang bernama Iffah? Dia ada kat sini ke tadi?" dah puas cari tapi tak jumpa-jumpa, jadi aku tanya je orang dalam bilik ni.
Budak yang aku tanya tu sedang duduk atas kerusi. Sebelah dia ada katil dan seorang budak lain.
"Iffah? Hmm... saya baru masuk tadi, tak tahu pula." dia jawab. "Weh, ada tak budak sakit nama Iffah kat sini?" kawan sebelah yang sakit pula jadi mangsa. Kesian aku tengok dia, nampak lemah je.
"Iffah? Hmm... aku tak tahu pun ada orang lain dalam ni..." dengan mata separuh tertutup, dia jawab.
...
OK, aku nak keluar sekarang. Sebelum tu aku sempat cakap terima kasih. Aku rasa aku tak dapat kawal muka aku dengan orang macam tu.
Iffah takde dalam bilik ni. Ke dia dah keluar? Sampai hati dia, aku penat-penat datang, tempah malu dengan orang, tak rehat... Tapi, dia takde.
Aku pun keluar dari bilik dengan hampa, berjalan ke arah pintu keluar.
"Mia..." langkah aku yang lemah longlai terhenti. Aku pusing ke arah suara yang panggil aku tadi. Syahir...
Tiba-tiba muka aku rasa panas. Kejadian dalam kelas tadi masih tak boleh dilupakan. Ah, Mia! Stop thinking nonsense!
"Kau nampak Iffah tak tadi?" Syahir dan Cik Jah pandang aku serentak. Jadi dia pun tengah cari Iffah...
Bertuah kau Iffah. Tapi kau pula hilang.
"Dia takde... Mungkin dah keluar." aku tak berani nak pandang Syahir. Kenapa aku rasa seram sejuk sekarang ni?
Syahir mengeluh. Dia memang betul-betul nak jumpa Iffah kan? Aku tertanya, apa hubungan mereka? Sepupu? Sedara?
"OK, terima kasih Mia. Terima kasih Cik Jah." Syahir pun berlalu pergi. Tergamam aku. Aku pandang Cik Jah dan Cik Jah pandang aku.
"Cik Jah tak nampak Iffah keluar tadi?" mesti pelik kalau takde siapa perasan Iffah. "Cik Jah pergi tandas kut waktu tu..."
OK, tak boleh salahkan Cik Jah. Sekarang aku kena pergi cari Iffah pula. Manalah budak tu pergi.
"Dia dah balik kelas kut. Pergilah tengok." Cik Jah mengemas barang-barang yang bersepah. Lagi sekali, aku buang masa kat bilik sakit ni.
"Terima kasih Cik Jah." aku pun terus ke pintu keluar. Betul cakap Cik Jah tu. Baik aku balik kelas je. Kalau Iffah takde pun, nantilah aku cari dia.
Aku nampak ramai orang jalan sama-sama dengan kawan mereka. Gembira aku tengok. Tapi aku pula rasa sedih.
Mungkin Iffah tak pernah rasa aku ni macam kawan dia...
Sampai je di kelas, aku cari Iffah dulu. Dan macam yang aku jangkakan, dia takde.
Ah, aku malas dah nak fikir semua ni. Baik aku buat ulang kaji ke apa.
Aku duduk di tempat aku dan buka buku teks. Setakat ni takde kerja sekolah lagi. OK jom baca buku sejarah! Hmm, pada tahun... apa ni?
Buku aku basah? Kenapa? Aku pegang muka aku. Basah juga. Aku... menangis?
Ya... aku terasa dengan Iffah. Aku lupa aku jenis hati tisu. Aku berlagak kuat macam orang lain.
Tapi aku sendiri tak mampu...
Yana... aku rindu kau. Datanglah pujuk aku sekarang. Aku janji tak kan marah kau lagi. Yana...
Muka aku dah tersembam di atas meja. Tak nak ada sesiapa nampak. Aku menangis seperlahan yang boleh.
Aku tak tahu berapa lama aku menangis macam tu. Bila aku rasa tenang sikit, aku angkat kepala dan lap kesan air mata. Habis basah buku aku.
Hidup ni... benda yang orang rasa kecil, boleh jadi besar pada orang lain. Aku tak minta dilahirkan pendiam, atau tak pandai berkawan.
"Mia, jaga diri elok-elok ya. Nanti lebih banyak masalah berlaku. Tapi Mia kena kuatkan diri... Jangan lemah sangat. Ingat Allah selalu. Kalau rasa takde siapa boleh dengar masalah Mia, mengadu kat Allah. Memang kita patut mengadu kat Allah dulu, baru manusia. Manusia tak sempurna, tapi Allah sempurna..."
Mak... Tu satu-satunya kata-kata mak yang masih aku ingat. Baru seminggu aku pergi, tapi aku dah rindu rumah. Aku rindu nenek, aku rindu mak...
Aku patutnya lebih bergantung pada Allah, bukan manusia. Kalau tak, nanti aku kecewa. Macam sekarang...
Sebelum lebih ramai budak masuk kelas, baik aku kemas meja ni.
"Mia..." aku rasa aku masih tak boleh lupakan Iffah. Aku terdengar suara dia.
"Mia..." tengok tu, masih sama. Ah, Mia! Nanti-nanti lah kau cari Iffah.
"Mia, aku minta maaf..." Iffah betul-betul kat sebelah aku. Aku ingatkan aku bermimpi sebab tertidur waktu menangis tadi.
"Iffah..." aku gembira Iffah ada kat sini. Dia nampak sihat je. Aku nak tanya pasal PJ tadi, tapi takut dia tak nak jawab.
Jadi aku diamkan diri je.
Iffah hulurkan sebungkus roti. "Aku minta maaf susahkan kau. Tadi aku jumpa Syahir kat kantin. Dia cakap kau cari aku. Maaf sangat..." Iffah memegang tangan aku.
Tak Mia... Jangan nangis sekarang.
"Aku nampak kau macam nangis tadi. Aku bersalah sangat..." Iffah, kata-kata kau lagi buat aku sedih. Kenapa kau buat aku macam ni?
"Kenapa kau bagi roti ni?" aku memandang roti yang masih Iffah pegang. Aku tak ambil pun.
"Kau tak makan lagi kan? Nah aku bagi." Iffah letakkan roti atas meja aku sebelum pergi ke meja dia. "Makan dulu sebelum cikgu masuk tau."
Aku tak dapat tahan lagi. Air mata ni degil betul. Aku menangis, tapi sebab gembira.
Gembira Iffah tegur aku lagi. Marah? Aku tak marah Iffah.
Aku gembira dia masih nak kawan dengan aku.
![](https://img.wattpad.com/cover/209207911-288-k71840.jpg)
YOU ARE READING
BUTA
EspiritualIslam Memang Islam ni satu agama seperti adanya agama-agama lain. Tetapi Islam tidak sesekali boleh disamakan dengan agama-agama lain. Memang ada syariat Islam yang kelihatan sama dengan cara pelaksanaan agama-agama lain. Tetapi tujuan pelaksanaan s...